Ο 40χρονος σήμερα Josh Leslie είναι επιτέλους διευθύνων σύμβουλος της καλιφορνέζικης εταιρίας πληροφορικής Cumulus Networks.
Τη θέση την ονειρευόταν όλη του τη ζωή και στα 30 του είχε αποκαλύψει μάλιστα στον τότε διευθυντή του πως ήθελε να γίνει αφεντικό μέχρι τα 40! Η καριέρα του ήταν όμως βαλτωμένη και το διευθυντιλίκι δεν έμοιαζε πιθανό.
Ο Leslie εντάχθηκε στο δυναμικό της Cumulus τον Ιούνιο του 2015 ως αντιπρόεδρος πωλήσεων, μια θέση που κατείχε εξάλλου σε διάφορες εταιρίες για αρκετά χρόνια. Γενικός διευθυντής της εταιρίας ήταν τότε ο ιδιοκτήτης της, ο οποίος έμοιαζε αμετακίνητος από τα καθήκοντά του.
Τον Josh τον έτρωγε το άγχος, όπως εξομολογείται, που δεν έπαιρνε την πολυπόθητη προαγωγή. Δέκα μήνες μετά, ο ιδρυτής θα τον έκανε τελικά CEO, δικαιώνοντας τη νέα φιλοσοφία του Leslie. Ποια ήταν αυτή; Πως σταμάτησε να απασχολεί το μυαλό του με αυτό, καθώς δεν τον ένοιαζαν πια τίτλοι και μεγέθη!
Ο Leslie ονειρευόταν τη θέση του γενικού από παιδί, καθώς είναι γιος του Mark Leslie, του θρυλικού διευθύνοντος συμβούλου της Veritas Software, που στην ακμή της καθάριζε περισσότερα από 1,5 δισ. δολάρια τον χρόνο. Στα 30 του λοιπόν ο Josh ήταν μεγαλοστέλεχος της VMware, όταν και αποκάλυψε στον διευθυντή του πως ήθελε να του πάρει τη θέση! Εκείνος γέλασε με το νεαρότατο της ηλικίας του και του είπε πως τα 50 θα ήταν μια πιο λογική ηλικία για μια τέτοια θέση.
Τι έκανε; Εγκατέλειψε την εταιρία, έπιασε δουλειά σε μια άλλη και πάλευε ξανά να ανέλθει, μάταια όμως. Την κίνησή του την επανέλαβε και δεύτερη φορά, πιάνοντας δουλειά ως αντιπρόεδρος πωλήσεων σε μια νέα εταιρία στα 39 του αισίως.
Παρά την υψηλή του θέση, τον έτρωγε που δεν είχε καταφέρει τον μακροχρόνιο στόχο του. Μέχρι που σταμάτησε να τον τρώει! Την ώρα που μετακινούνταν στην Cumulus Networks έπαψε να ενδιαφέρεται για την επαγγελματική του εξέλιξη και αφοσιώθηκε στην οικογένειά του.
«Ήταν τεράστια αλλαγή φιλοσοφίας για μένα. Για πρώτη φορά συνειδητοποίησα πως ίσως να μη γίνω ποτέ γενικός διευθυντής. Και ίσως να μη με νοιάζει και τόσο πολύ. Ήταν περισσότερο το ταξίδι παρά ο προορισμός». Αφού δεν μπορούσε λοιπόν να γίνει γενικός, αποφάσισε να γίνει ο καλύτερος αντιπρόεδρος πωλήσεων. Και έγινε τελικά τόσο καλός που η θέση του διευθυντή ήταν πια δικαιωματικά δική του. Όταν σταμάτησε να ενδιαφέρεται για ρόλους και ταμπέλες δηλαδή.
«Και δέκα μήνες μετά έγινα CEO», λέει χαρακτηριστικά, αν και λίγη σημασία έχει πια αυτό στον νέο τρόπο που βλέπει τον κόσμο…
