Τα στοιχεία οι γαλλικές αρχές δεν τα δίνουν στην δημοσιότητα, αλλά τα αναλύουν πρώτα πολύ προσεκτικά. Οι αριθμοί που έχουν μπροστά τους είναι ξεκάθαροι. Στις τελευταίες προεδρικές εκλογές οι Γάλλοι που σήμερα φοράνε «κίτρινα γιλέκα» σε ποσοστό 43% ψήφισαν την Μαρίν Λεπέν, 10% τον Φρανσουά Φιγιόν, 11% τον Ζακ-Λυκ Μπλανσόν, 9% τον σοσιαλιστή Μανουέλ Αλόν, 5% τον σημερινό πρόεδρο Εμμανουέλ Μακρόν και 16% διάφορους άλλους υποψηφίους. Από τα παραπάνω ποσοστά, προκύπτει ξεκάθαρα ότι κατά τους δέκα συμμετέχοντες στο κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» είναι εκτός των παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων στη Γαλλία αν και έχει σαφέστατα ακροδεξιό προσανατολισμό.Αυτός όμως πολύ εύκολα μπορεί να γίνει και ακροαριστερός, αν διαβάσουμε και ακούσουμε προσεκτικά τι λένε οι περισσότεροι φορούν τα κίτρινα γιλέκα.
Είναι εντυπωσιακό ακόμη το γεγονός ότι κανένας αντιπρόσωπος του αυτοαποκαλούμενου «κινήματος των πολιτών» δεν καταδικάζει τα έκτροπα , τις λεηλασίες και τις καταστροφές ξένης περιουσίας, που έγιναν στο όνομά του. Ούτε βέβαια σχολιάστηκε η υπόθεση των συλληφθέντων κουκουλοφόρων, οι μισοί από τους οποίους έχουν βαρύ ποινικό μητρώο και κάποιοι συνδέονται άμεσα με τον τζιχαντισμό και την ισλαμική τρομοκρατία.
Ακόμα, οι γαλλικές υπηρεσίες, αποκάλυψαν ότι στο «ξεσήκωμα του κινήματος πολιτών» υπάρχει και ρωσικός δάκτυλος. Είναι δε γνωστό, από την άποψη αυτή ότι το Κρεμλίνο και οι δορυφόροι του στη Δυτική Ευρώπη, χρηματοδοτούν ακροδεξιές και αντιευρωπαϊκές οργανώσεις, στη δε Γαλλία διατηρούν άριστες φιλικές σχέσεις με την Μαριν Λεπέν και το κόμμα της, τον «Εθνικό Συναγερμό». Την ίδια περίοδο τόσο στη Γαλλία όσο και στο Βέλγιο, το γαλλόφωνο όμως, έντονη δραστηριότητα αναπτύσσουν ανταγωνιστικά προς τη σοσιαλδημοκρατία αριστερά κόμματα, τα οποία φιλοδοξούν να ενισχύσουν την παρουσία τους από τον προσεχη Ιούνιο στο νέο. Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Τακτική των κομμάτων αυτών είναι η καταγγελία, η κατασυκοφάντηση και η καλλιέργεια του μίσους, αλλά περί προτάσεων ουδείς λόγος.
Κατά συνέπεια, η πολιτική παρουσία της μη σοσιαλδημοκρατικής αριστεράς είναι περιωρισμένη στην Ευρώπη, πλην όμως έχει ισχυρή ιδεολογική επιρροή, η οποία εν μέρει οφείλεται και στο γεγονός ότι περίπου την ίδια γλώσσα ομιλεί και η άκρα δεξιά. Στη Γαλλία για παράδειγμα, δύσκολα ο απλός πολίτης μπορεί να ξεχωρίσει ποια διαφορά υπάρχει μεταξύ ακροαριστεράς και ακροδεξιάς στη ρητορική τους γιά το θέμα της παγκοσμιοποίησης.
Το ίδιο βέβαια ισχύει και για το ερώτημα της παραμονής ή όχι μιας χώρας στην ευρωζώνη. Θα πρέπει στο σημείο αυτό να τονίσουμε ότι η ευρωπαϊκή ακροδεξιά συμμαχία, έχει πάψει πλέον να είναι τυχάρπαστη και καιροσκοπική. Σήμερα τα ακροδεξιά μορφώματα λειτουργούν ως μια δικτύωση εντός της ΕΕ αλλά και πέρα από αυτήν. Η δικτύωση συγκροτήθηκε καιρό πριν από τις ευρωεκλογές του 2014 και αποκρυσταλλώθηκε θεσμικά με τη δημιουργία μιας πολιτικής ομάδας, τη Ευρώπης των Εθνών και της Ελευθερίας,στην οποία μετέχουν 40 ευρωβουλευτές από εννέα χώρες της ΕΕ. Για έναν ολοένα αυξανόμενο αριθμό εκλογέων που ψηφίζει κόμματα της Άκρας Δεξιάς, το γεγονός ότι αυτά δείχνουν να διαθέτουν πολιτική και διαπραγματευτική ισχύ και έχουν λόγω στις ευρύτερες εξελίξεις δίνει συνέχεια και εδραιώνει μια τέτοια απόφαση ψήφου.,
Επίσης, όπως επισημαίνει η κυρία Βασιλική Γεωργιάδου, αναπληρώτρια καθηγήτρια Νομικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, «ένα από τα αδύνατα σημεία του λαϊκιστικού ριζοσπαστικού χώρου ήταν η έλλειψη συνεκτικού πολιτικού αφηγήματος και προγραμματικής πρότασης. Τα κόμματα αυτού του χώρου ψηφίζονταν αρνητικά, για λόγους εκτόνωσης της δυσαρέσκειας του εκλογικού σώματος προς τις κατεστημένες δυνάμεις και το πολιτικό σύστημα. Ο ρόλος τους ως συλλέκτη της πολιτικής διαμαρτυρίας ως ένα σημείο εξακολουθεί να υφίσταται· το γεγονός ωστόσο ότι η Άκρα Δεξιά σε όλο το εύρος της έχει διαμορφώσει μια δική της πολιτική πλατφόρμα που διασυνδέει τις εναντιωματικές της πεποιθήσεις (το ότι δηλαδή είναι κατά των μεταναστών, της ΕΕ, του Ισλάμ, του κοινοβουλευτισμού, της παγκοσμιοποίησης, κλπ) με αντίστοιχες αντιλήψεις σημαντικής μερίδας εκλογέων, την καθιστά μια επιλογή που αποκτά συνέχεια, στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων, οι οποίοι σταδιακά παγιώνουν μια τέτοια προτίμηση.
Σημαντική επικοινωνιακή βοήθεια δέχεται σήμερα η ευρωπαϊκή άκρα δεξιά και από τον πρώην σύμβουλο του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος μέσω της οργανώσεως TheMovement χρηματοδοτεί πρωτοβουλίες «διάλυσης της Ευρώπης». Στόχος του είναι να δει την Ευρωπαϊκή Ένωση να βυθίζεται, λέει ένας εκπρόσωπος του Στηβ Μπάνον.
Και στην ουσία, φέρνει στο προσκήνιο ένα τεράστιο σήμερα πρόβλημα της Ευρώπης, που είναι η κόπωσή της μετά από 61 χρόνια πορείας προς την…ευμάρεια και την ολοκλήρωση. Κάποιοι όμως, ως φαίνεται, θέλουν την Ευρώπη «νάνο», γιατί αυτό είναι και το μέγεθος του μυαλού τους.
