Συγκέντρωση πραγματοποιούν αυτή την ώρα ομάδες της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και αντιεξουσιαστές στην πλατεία Γεωργίου της Πάτρας. Προκειται για περίπου 70 άτομα εκ των οποίων οι περίπου 30 προέρχονται από τον αντιεξουσιαστικό χώρο και ετοιμάζονται για πορεία, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης Τρανς Θυμάτων που γιορτάζεται στις 20 Νοέμβρη.
Η παγκόσμια ημέρα ξεκίνησε με αφορμή τα γεγονότα της 4ης Δεκεμβρίου 1998, όταν δολοφονήθηκε η Rita Hester, μια αφρο-αμερικανή τρανς, ακτιβίστρια 34 ετών, στη Μασαχουσέτη.
Σε ανακοίνωσή τους οι διοργανωτές σημειώνουν: "Η Rita δεν ήταν το μόνο τρανς θύμα. Υπήρξαν και υπάρχουν πάρα πολλά θύματα μιας κοινωνίας που δεν ανέχεται αυτό που δεν είναι κυρίαρχο, το “διαφορετικό”, μιας πατριαρχικής κοινωνίας που θεωρεί άρρωστο και μη φυσιολογικό ό,τι δε βλέπει συχνά, ό,τι δε μπορεί να καταλάβει και ό,τι δεν εντάσσεται στο παραδοσιακό ανατομικά δίπολο άντρας-γυναίκα. Τόσοι άνθρωποι που δολοφονήθηκαν και δε μάθαμε ποτέ το όνομά τους, χωρίς να αγωνιστεί κανείς/καμία για εκείν@**. Άνθρωποι που δολοφονήθηκαν για την εμφάνισή τους, την τρανς ταυτότητά τους. Τα στοιχεία μέχρι το 2017 είναι αποστομωτικά: Από τον Οκτώβρη του 2016 έως το Σεπτέμβρη του 2017 325 τρανς άτομα έχουν δολοφονηθεί σε όλο τον κόσμο. Ο αριθμός αυτός προστίθεται στα 2.353 άτομα που δολοφονήθηκαν τα 9 τελευταία χρόνια, σύνολο 2.609 δολοφονίες από το 2008 σε 71 χώρες. Ο αριθμός των τρανς θυμάτων συνεχώς αυξάνεται. Οι χώρες όπου γίνονται οι περισσότερες δολοφονίες είναι η Βραζιλία (171), το Μεξικό (56), οι ΗΠΑ (25), η Κολομβία (124) και η Βενεζουέλα (116). Στην Ασία πρώτη έρχεται η Ινδία (64) και ακολουθεί το Πακιστάν (44). Στην Ευρώπη η Τουρκία (44) και ακολουθεί η Ιταλία (32), ενώ στη Γαλλία έχουν γίνει 6 δολοφονίες, με βίαιο και βάρβαρο τρόπο.
Η πλειοψηφία των θυμάτων είναι πρόσφυγες και εργάτες/ριες του σεξ, με το 62% των θυμάτων να είναι σεξεργάτες/ριες, δηλαδή ένα τμήμα της τρανς κοινότητας, που είναι και το πιο φτωχοποιημένο και περιθωριοποιημένο. Άλλωστε, βλέπουμε πως τα πιο φτωχά τρανς άτομα είναι αυτά που βρίσκονται παντελώς στην αφάνεια και δέχονται τη μεγαλύτερη καταπίεση. Εκείνα που καθημερινά αντιμετωπίζουν κινδύνους για την ίδια τους τη ζωή, που δεν έχουν κανένα δικαίωμα, που πέφτουν θύματα ακραίας εργασιακής εκμετάλλευσης ή μακροχρόνιας ανεργίας. Κι αυτό γιατί ζούμε σε μια ταξική κοινωνία, όπου αν ανήκεις σε ανώτερα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα μπορείς να προβάλλεις με πολλή μεγαλύτερη ελευθερία και αποδοχή την ταυτότητά σου [έμφυλη, σεξουαλική, φυλετική κλπ].
Πέρα από τις επιθέσεις και τις δολοφονίες τα τρανς άτομα έχουν να αντιμετωπίσουν το βάρος της απόρριψης και της περιθωριοποίησης από την κοινωνία. Όπως δείχνουν οι τελευταίες μελέτες, σχεδόν το 60% των τρανς αντρών και περίπου το 30% των τρανς γυναικών έχουν κάνει απόπειρα αυτοκτονίας καθώς ο κοινωνικός αποκλεισμός, οι προσβολές και η βίαια συμπεριφορά ακόμα και των συγγενών οδηγεί τα άτομα αυτά σε κατάθλιψη και αυτοαπαξίωση. Ένα πρόσφατο θλιβερό παράδειγμα είναι η αυτοκτονία του Akshay Dev, νεαρού τρανς άντρα από την Ινδία που έβαλε τέλος στη ζωή του, επειδή δεν μπορούσε να αντέξει τις προσβολές που δεχόταν από την οικογένεια της συντρόφου του. Οι αυτοκτονίες αυτές αποσιωπούνται από τα ΜΜΕ ή προβάλλονται με απαράδεκτο τρόπο.
Βλέπουμε όμως πως η αστική δικαιοσύνη κάθε άλλο παρά βοηθά στην εξάλειψη των περιστατικών βίας απέναντι σε trans άτομα. Σε 47 πολιτείες των Η.Π.Α. (από τις 50 στο σύνολο) χρησιμοποιείται μια νομική στρατηγική σε δικαστικές υποθέσεις που αφορούν βία εις βάρος λοατκια+ ατόμων, το “Gay and Trans panic defense”, βάσει της οποίας η σεξουαλικότητα και η ταυτότητα φύλου ενός θύματος βίας (ή και δολοφονίας) χρησιμοποιείται ως ελαφρυντικό για τον/τους θύτες. Η στρατηγική αυτή χρησιμοποιείται από το 1998 και κυριολεκτικά αθωώνει δολοφόνους. Τα τελευταία χρόνια όμως, υπάρχει ενεργό κίνημα στις Η.Π.Α. που στοχεύει στην κατάργησή της.
Σε αντίθεση με τις πεποιθήσεις μεγάλου μέρους της κοινωνίας, τα τρανς άτομα δεν πάσχουν από κάποια ψυχική διαταραχή που τα οδήγησε στην “αλλαγή” ταυτότητας. Είναι καθημερινοί άνθρωποι, των οποίων η ταυτότητα φύλου είναι διαφορετική, σε σχέση με αυτή που τους αποδόθηκε κατά τη γέννησή τους. Στην πραγματικότητα, το αν είσαι άνδρας ή γυναίκα ή τίποτε από αυτά τα δύο δεν προσδιορίζεται από το ανατομικό φύλο. Άλλωστε η κοινωνία προσδίδει σε κάθε ανατομικό φύλο ένα σύνολο στερεοτυπικών συμπεριφορών που αντιστοιχούν σε καθένα από τα δύο αποδεκτά από το σύστημα κοινωνικά φύλα (άνδρας-γυναίκα). Συνεπώς, το ανατομικό φύλο δεν εκφράζει καμιά “απόλυτη αλήθεια” και δεν περιγράφει την ταυτότητα φύλου ενός ανθρώπου."