Το πρόβλημα των σχολείων της Αχαΐας

του ηρακλη ρουπα

Τελικά φαίνεται πως στην Αχαΐα ευθύνη για ότι αφορά το πρόβλημα των σχολικών κτηρίων στην Αχαΐα δεν έχει κανείς. Όλοι δε φαίνεται να ξεχνούν –σκόπιμα ίσως – πως μελέτες και προτάσεις υπάρχουν από το 2008. Οι δημοτικοί –και όχι μόνον- άρχοντες επιλέγουν όμως να τις αγνοούν. Βολεύει καταστάσεις ή υπάρχει απλή άγνοια του πραγματικού προβλήματος;

Δυστυχώς, ο αριθμός των σχολείων εκείνων που παραμένουν σε υποανάπτυκτη μορφή σε κοντέινερ αλλά και που χρειάζονται ριζική αναμόρφωση μεγαλώνει. Θυμίζει άλλες εποχές η λειτουργία τους. Σίγουρα δε υποβαθμίζει το επίπεδο παιδείας που θα θέλαμε και μπορούμε να έχουμε. Ίσως οι υπεύθυνοι να θεωρούν πως το μακρινό παρελθόν με τα σχολεία χαμοκέλες με τις οροφές να στάζουν, τα ξύλινα σπασμένα τραπέζια, όπου τα παιδιά πέρναγαν τον δικό τους εκπαιδευτικό Γολγοθά, αποτελεί – ως νέα εκπαιδευτική πρακτική - ένα «καλό» πρότυπο σκληραγώγησης και ανάδειξης χαρισμάτων. Ίσως πάλι να επηρεάζονται από την ιστορικότητα του «κρυφού σχολειού». Ίσως όμως και να θεωρούν πως τα ίδια τα προβλήματα, καθώς και η αδυναμία τους να ανταπεξέλθουν θα παραμείνουν επίσης καλά κρυμμένα από τους γονείς/πολίτες.  Μέσα στην κρίση όμως, το μόνο που σίγουρα προσμένουν πλέον οι γονείς είναι ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους. 

Οι γονείς του 10ου Ιτεών βγήκαν στου δρόμους διεκδικώντας το αυτονόητο. Να μην διακοπεί ο προγραμματισμός τους για ένα παιδί. Ένας προγραμματισμός που αφορά την αδυναμία των φορέων να συντονίζουν και να σχεδιάσουν την ανακατασκευή του σχολείου. Μία ανακατασκευή που είχε προγραμματισθεί με ολοκληρωμένη μελέτη από το 2008.

Είναι καιρός να τοποθετούνται τα θέματα στην σωστή τους βάση. Το 3ο Γυμνάσιο Πατρών σε κοντέινερ. Το 12ο και 27ο Δημοτικά σε κατάσταση προβληματική. Την στιγμή που οι μελέτες τους ήταν σε εξέλιξη από τον Μάρτιο του 2010. Μελέτες από τις υπηρεσίες και όχι μέσα από διαδικασίες αναθέσεων που από ότι φαίνεται αναδεικνύεται σε μία περίεργη τακτική των αιρετών. Μήπως κάποιοι αρνήθηκαν να δώσουν έτοιμους φακέλους ή κάποιοι έτυχε να μην μπορέσουν να τους βρουν; Γιατί άραγε;

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναδειχθεί το γεγονός ότι υπήρχαν περίοδοι όπου υπήρχε μεγαλύτερη «ωριμότητα» και δυνατότητα απορρόφησης για ένταξη σχολικών μονάδων στο πρόγραμμα χρηματοδότησης μέσω ΕΣΠΑ. Παρά τις συνεχείς προσπάθειες όμως των φορέων και με αυτό ως δεδομένο δεν θα πρέπει να διερωτηθεί κάθε γονέας τον λόγο για τον οποίο υπάρχει στέρηση της συναίσθησης των καταστάσεων και το βάρος των έργων που πρέπει να αναληφθούν; Ποιος ό λόγος που πρέπει να αναζητείται κίνητρο για την αναβάθμιση των υποδομών εκπαίδευσης όταν μελέτες και έργα υπάρχουν; Μήπως η μικροπολιτική «μπαίνει» στην καθημερινότητα των παιδιών μας; Αν ναι γιατί γίνεται αυτό αγόγγυστα αποδεκτό;  

 

Διαβάστε επίσης