Η πόλη πάει θέατρο. Και δεν εννοούμε μόνο τους θεατές αλλά και όσους Πατρινούς βάζουν στο ημερήσιο πρόγραμμά τους την υποκριτική είτε σε επίπεδο σπουδής, είτε με την προοπτική να ανέβουν στη σκηνή και να γίνουν οι ίδιοι πρωταγωνιστές εκκρίνοντας ποσότητες καλλιτεχνικής αδρεναλίνης, σε μια άλλου τύπου προσπάθεια να νικήσουν την καθημερινή φθορά.
Κάπως έτσι στην Πάτρα ξεφυτρώνουν συνεχώς νέες ερασιτεχνικές προσπάθειες με γνωστούς Πατρινούς να βάζουν το πόδι τους στο σανίδι και να δίνουν συχνά και τα ρέστα τους με δουλειές που αγγίζουν τα όρια της επαγγελματικής προσέγγισης και γεμάτα θέατρα που οδηγούν και σε παρατάσεις των παραστάσεων, δείγμα ότι τελικά οι Πατρινοί αγαπούν να βλέπουν στη σκηνή τους δικούς τους.
Έτσι ακριβώς συμβαίνει αυτή την περίοδο και στο «Επίκεντρο», με…. 8 γυναίκες να κατηγορούνται, σε σκηνοθεσία Μίλτου Νίκα σε μια ιστορία μυστηρίου που ξετυλίγεται τη δεκαετία του ΄50 στη Γαλλία σε μια εξοχική κατοικία όπου ο οικοδεσπότης βρίσκεται νεκρός.
8 γυναίκες, 8 Πατρινές από διάφορους επαγγελματικούς χώρους, που τις ελεύθερες ώρες τους δεν κάνουν shopping αλλά τέχνη. Μαρία Αγουρίδη, Λαμπρινή Ζώτου, Δήμητρα Καποπούλου, Όλγα Καραμπέρη, Νάντια Κωσναντινίδη, Μυρσίνη Λιώλιου, Λίλα Μιαούλη και Τζούλια Ροδοπούλου, μεγαλουργούν υπό την σκηνοθετική μπαγκέτα του Μίλτου Νίκα, από Πέμπτη έως και Κυριακή, μέχρι τις αρχές του Δεκέμβρη.
Μιλήσαμε με τον Μίλτο για το θέατρο και τους ερασιτέχνες αλλά και για την παράσταση και μας είπε τα εξής:
Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ
«Είχα ξαναπροσπαθήσει να ανεβάσω αυτό το έργο, αλλά δεν τα είχα καταφέρει. Αυτή ήταν η κατάλληλη στιγμή. Είναι από τα λίγα έργα αυτής της κατηγορίας της αστυνομικής κωμωδίας. Είναι κάτι ασυνήθιστο για μας το να δούμε στη σκηνή μια ιστορία μυστηρίου δοσμένη και με κάποιες κωμικές στιγμές… Ήταν πολύ ωραίο το στοίχημα».
ΟΙ 8 ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΡΙΕΣ
«Με κάποιες έχουμε βρεθεί στα μαθήματά μου. Με κάποιες η συνεργασία προέκυψε ψάχνοντας. Για δύο από αυτές είναι η παρθενική τους εμφάνιση. Οι ηθοποιοί μου έκαναν πολύ μεγάλη προσπάθεια. Είμαστε πάρα πολύ κοντά στους επαγγελματικούς όρους δημιουργίας μιας παράστασης. Πέρα από το ότι όλοι οι συντελεστές, πέραν των ηθοποιών, είναι επαγγελματίες, ο χρόνος των προβών ήταν επαγγελματικός. Δουλέψαμε 3 μήνες, 6 μέρες τη βδομάδα επί 4 ώρες. Μιλάμε για μια πολύ μικρή απόκλιση από μια επαγγελματική δουλειά. Στόχος μου είναι είτε οι ηθοποιοί είναι ερασιτέχνες, είτε επαγγελματίες να είναι επαγγελματικοί οι όροι δουλειάς. Υπάρχει πολύς κόπος γιατί το συγκεκριμένο έργο είναι ένα έργο απαιτήσεων».
ΟΙ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΟΙ ΘΙΑΣΟΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ
«Εργάζομαι με ερασιτέχνες χρόνια τώρα και μέσα από τα μαθήματά μου αλλά και με διάφορες παραστάσεις που κάνω και πάντα με ενδιαφέρει γιατί είναι μια άλλη αίσθηση από μια επαγγελματική συνεργασία με τους ηθοποιούς. Από την άλλη όμως υπάρχει πολύ αγάπη και πάθος να τα καταφέρουν οπότε είναι ένα πολύ όμορφο ταξίδι για όλους μας. Υπάρχει αυτό το θέατρο στην πόλη και πρέπει να ενδυναμωθεί και να βοηθηθούν οι άνθρωποι που το κάνουν να ανεβάζουν κάθε φορά τον πήχη.
Η σκηνή είναι κάτι μαγικό και είναι φυσικό όσοι έχουν την υποψία ότι συμβαίνει αυτό εκεί πάνω να θέλουν να το ψάξουν. Έχει ανθρώπινες σχέσεις, έχει αδρεναλίνη η σκηνή και αυτό μας κάνει να νιώθουμε πιο ζωντανοί. Κάπου είχα διαβάσει ότι οι ηθοποιοί έχουν από τις μεγαλύτερες εκκρίσεις αδρεναλίνης. Είναι στις πρώτες θέσεις μαζί με τους κατοστάρηδες και τους οδηγούς φόρμουλα ένα. Είναι αυτό το εδώ και τώρα που σου προκαλεί η επαφή με την σκηνή και το κοινό. Νιώθεις πιο ζωντανός, αυτή η μέρα έχει μια άλλη αξία».
Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟ «ΚΟΙΝΟ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ»
«Το ερασιτεχνικό θέατρο έχει χρόνια που ανθεί στην Πάτρα. Περισσότερο είναι θέμα κάλυψης ενός κενού, γιατί αυτή τη στιγμή οι επαγγελματικές παραστάσεις ναι μεν υπάρχουν αλλά δεν είναι σε τόσο μεγάλο αριθμό ώστε να καλύπτουν τις ανάγκες του κόσμου.
Αυτό όμως με τον καιρό παγιώνεται με τα θετικά και αρνητικά του. Τα θετικά του είναι φανερά πιστεύω. Τα αρνητικά του είναι π.χ. ότι πηγαίνουμε στο θέατρο μιας και παίζει κάποιος φίλος μας. Το θέμα είναι να παρακολουθούμε και τις επαγγελματικές παραστάσεις όχι μόνο τις ερασιτεχνικές, γιατί μια επαγγελματική παράσταση έχει άλλη τεχνογνωσία ως προς το αποτέλεσμα. Με λίγα λόγια δεν πρέπει να μετατραπεί το όποιο κοινό υπάρχει σε κοινό ερασιτεχνικών παραστάσεων και μόνο. Να μην πηγαίνουμε στις παραστάσεις μόνο για να δούμε τους γνωστούς και τους φίλους μας που τυχαίνει να παίζουν. Γιατί οι επαγγελματικές παραστάσεις χρειάζονται τη στήριξή μας συν το ότι εγώ το βλέπω σαν το φαγητό. Θα πας κάπου που έχει ένα ωραίο σπιτικό φαγητό αλλά θα αποζητήσεις και να φας από κάποιον έμπειρο σεφ».
ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΕΑΤΡΟΥ
«Κάνω μαθήματα θεάτρου για δωδέκατη χρονιά. Γενικά υπάρχουν πολλοί χώροι που κάνουν μαθήματα θεάτρου. Αυτό δείχνει ότι υπάρχει ένα κοινό που θέλει να το κάνει αυτό και για τη δική του βελτίωση, για να το χρησιμοποιήσει στη ζωή του, να έχει π.χ. μια άνεση στην επαγγελματική του καριέρα, για τις προσωπικές του σχέσεις.
Σημαντικό σε όλο αυτό δεν είναι ο αριθμός των ανθρώπων που έρχονται, αλλά των ανθρώπων που μένουν. Ο κόσμος θέλει να βρει κάτι να απασχολεί. Τα θέμα είναι ποια είναι η ποιότητα αυτών των μαθημάτων και πως θα κάνεις τον κόσμο να μείνει και να συνεχίσει γιατί στην αρχή όλοι έχουν την όρεξη αλλά στο δρόμο η προσπάθεια ατονεί και γίνεται σαν το γυμναστήριο που πας, γράφεσαι, παίρνεις παπούτσια και τελικά κάθεσαι και τα χαίρεσαι στον καναπέ».
Η ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ ΔΡΑΜΑΤΙΚΗΣ
«Τώρα αρχίζει να βγαίνει στην πόλη η γενιά της δραματικής σχολής του ΔΗΠΕΘΕ. Κάποιοι πάνε Αθήνα, κάποιοι κινούνται μεταξύ Πάτρας και Αθήνας και κάποιοι μένουν εδώ και δημιουργούν. Πρέπει να κάνουμε υπομονή. Σε πέντε χρόνια θα δούμε ένα άλλο τοπίο στις παραγωγές. Αυτή η γενιά που γνωρίζει, θα αναζωογονήσει το θέατρο στην πόλη».
Γιώτα Κοντογεωργοπούλου
