Εθνική γιορτή σήμερα σε όλα τα σχολεία. Τα τραγούδια, τα ποιήματα,
τα σκετς και οι αναφορές στη μεγάλη επέτειο του έθνους πλημμύρισαν τις
σχολικές αίθουσες. Οι γονείς καμάρωσαν τα παιδιά τους και βρήκαν για λίγο
την ευκαιρία να ξεφύγουν από τα προβλήματα της μεταμνημονιακής
καθημερινότητας. Παντού ξεχείλιζε η εθνική υπερηφάνεια. Η ιστορική μνήμη
και η διδαχή τόνωσαν την αυτοπεποίθηση των πολιτών και δημιούργησαν
εθνική ανάταση.
Ωστόσο, όποιος αυτήν την περίοδο επισκεφτεί δημοτικά σχολεία και
νηπιαγωγεία ή συζητήσει με εκπαιδευτικούς θα καταλάβει σε πόσο δυσχερή
θέση βρίσκεται η εκπαίδευση των παιδιών μας. Τα πολλά προβλήματα, που
μαστίζουν το εκπαιδευτικό σύστημα και ταλανίζουν το δημόσιο σχολείο δε
συνηγορούν στην παροχή ποιοτικής εκπαίδευσης στη χώρα μας.
Τα πολλά κενά εκπαιδευτικών ταλαιπωρούν για άλλη μια χρονιά τα
περισσότερα σχολεία. Παρά τις διαβεβαιώσεις στην αρχή του σχολικού έτους
«περί κανονικότητας στα σχολεία», για άλλη μια φορά διαπιστώνεται η
ανακολουθία λόγων και έργων του Υπουργείου Παιδείας. Οι χαμένες
διδακτικές ώρες είναι χιλιάδες και τα κενά στη μαθησιακή διαδικασία είναι
δυσαναπλήρωτα. Οι μαθητές μας είναι και τούτη τη σχολική χρονιά οι μεγάλοι
χαμένοι.
Οι εκπαιδευτικοί και κυρίως οι Διευθυντές των σχολείων βρίσκονται σε
νευρική κρίση, αφού τα ωρολόγια προγράμματα των σχολείων συντάσσονται
με προσωρινό τρόπο και συνεχώς τροποποιούνται. Αυτό, γιατί η κάλυψη των
εκπαιδευτικών κενών γίνεται σταδιακά και αποσπασματικά, με αποτέλεσμα η
σταθερότητα στη λειτουργία των σχολείων να αποτελεί ακόμη το ζητούμενο.
Το ολοήμερο σχολείο υπολειτουργεί, εφόσον δεν επαρκούν οι
εκπαιδευτικοί για να λειτουργήσει με πληρότητα. Επίσης, η αποστολή του
εξαντλείται κυρίως στη φύλαξη των παιδιών, αφού η αφαίρεση του υπεύθυνου
δασκάλου από το ολοήμερο δημοτικό και η τροποποίηση του προγράμματος
στο ολοήμερο νηπιαγωγείο έχουν νοθεύσει σε σημαντικό βαθμό την
παιδαγωγική του διάσταση.
Ο εκπαιδευτικός καλείται διαρκώς να εκπληρώνει πολλαπλούς ρόλους
εκτός του παιδαγωγού, όπως τραπεζοκόμου, σιτιστή, διανομέα τροφίμων
κ.λπ. Επιπλέον, βαδίζει το μοναχικό δρόμο της τάξης χωρίς παιδαγωγική
υποστήριξη, εφόσον οι υποστηρικτικοί θεσμοί βρίσκονται σε αδράνεια.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η μεταφορά των περισσότερων
παιδαγωγικών αρμοδιοτήτων των πρώην Σχολικών Συμβούλων στους
Προϊσταμένους Εκπαιδευτικών Θεμάτων, με αποτέλεσμα να επικρατεί χαοτική
κατάσταση στα σχολεία.
Οι βαρύγδουπες ανακοινώσεις για την υποχρεωτικότητα της
προσχολικής αγωγής εξυπηρέτησαν περισσότερο επικοινωνιακούς σκοπούς,
εφόσον στο Δήμο της Πάτρας δεν εφαρμόζεται και στο Δήμο Δυτικής Αχαΐας
εφαρμόζεται με μεταφορά μαθητών από την πόλη της Κ. Αχαΐας σε όμορες
δημοτικές ενότητες (Αλισσός, Καρυά, Νιφορέϊκα). Αποτέλεσμα είναι να
εξακολουθούν πολλά νήπια να βρίσκονται έξω από το δημόσιο Νηπιαγωγείο.
Όλα τούτα φανερώνουν πως ο κατήφορος της παιδείας και του
δημόσιου σχολείου δεν έχει σταματημό. Το όραμα για μια ουσιαστική Παιδεία,
«δύναμη που καλλιεργεί την ψυχή», όπως γράφει ο Πλάτωνας, φαίνεται πως
σήμερα απουσιάζει από την πολιτική ηγεσία, με αποτέλεσμα το συμβιβασμό
με το μέτριο και το γκρίζο.
