Της Γιώτας Κοντογεωργοπούλου
Το σενάριο είναι γνωστό και ιδιαίτερα πρόσφορο για επίδειξη αγωνιστικής διάθεσης με στόχο, ακολούθως, την επικοινωνιακή εκμετάλλευσή της από τη δημοτική αρχή του ΚΚΕ στην Πάτρα. Απλώς κάθε φορά, μετακινείται ο στόχος.
Τελευταίο, αλλά επαναλαμβανομενο φαινόμενο, η σύγκρουση με την Κτηματική Υπηρεσία του Δημοσίου.
Η Κτηματική, η οποία υπάγεται στο Υπουργείο Οικονομικών, είναι γνωστό τοις πάσι, ότι έχει τους δικούς της νόμους, που τυγχάνουν νόμοι του κράτους. Είτε το αποδεχόμαστε είτε όχι, αυτό είναι ένα δεδομένο.
Ο δήμος από την άλλη, φάινεται ότι έχει τους δικούς του νόμους. Άγραφους ως επί το πλείστον. Νόμους, που, ούτε λίγο ούτε πολύ, ακυρώνουν δια της επαναστατικής οδού τους νόμους του κράτους.
Η λογική (;) η οποία χαϊδεύει ευχάριστα τα αυτιά των πολιτών έχει περίπου ως εξής: "Θέλουμε να φτιάξουμε πάρκα, δεν μας αφήνετε να κατασκευάζουμε όσα και όπως θέλουμε σε όποια έκταση επιθυμούμε, εμείς σας γράφουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας και όταν μας ρίχνετε πρόστιμα, βγαίνουμε στα κεραμίδια υπέρ του λαού και κατά των νόμων.
Έχει μεσολαβήσει μια αυθαιρεσία σε σχέση με τα συμφωνηθέντα με την Κτηματική, η οποία όμως δεν... πουλάει. "Εμείς φτιάχνουμε παρτέρια και αυτοί μας καθίζουν στο σκαμνί" είναι ο προσφερόμενος, προς πάσα λαϊκίστικη κατανάλωση, τίτλος. Ακολουθούν ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής με πρωταγωνιστή τον δήμαρχο, ο οποίος στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν έχει δώσει εντέλλεσθε ώστε να αναλαμβάνει σε προσωπικό επίπεδο την ευθύνη, αλλά καλύπτεται πίσω από άλλες ασπίδες, όπως π.χ. αποφάσεις δημοτικού συμβουλίου και μεγαλόστομες δηλώσεις υπέρ του δικαίου του λαού.
Του ίδιου λαού που στο τέλος θα πληρώσει τα πρόστιμα που θα επιβάλει η Κτηματική, το Λιμεναρχείο, ή όποια άλλη υπηρεσία δεν κατανοεί το αφήγημα του δήμου της Πάτρας. Με ποιό τρόπο; Μέσω του ταμείου του δήμου το οποίο ανατροφοδοτεί ο πολίτης με τα τέλη που πληρώνει.
Το να καταστρατηγείς τους νόμους για να κάνεις επικοινωνία, είναι ένας δρόμος: ο εύκολος. Το να επιβαρύνεις με πρόστιμα τα ταμεία του δήμου, μετακυλίοντας στους πολίτες την επαναστατική σου διάθεση, είναι μια άλλη υπόθεση. Όχι απαραίτητα ... αθώα.
Διότι είναι άλλο να μάχεσαι για να αλλάξουν οι νόμοι και άλλο να τους παραβιάζεις κατά σύστημα, διδάσκοντας αυθαιρεσία με άρωμα... φρεσκοκομένου γκαζόν.