Αγαπάμε το θέατρο γιατί είναι τόσο αληθινό: κανένα γυάλινο φράγμα δεν υψώνεται ανάμεσα στο κοινό και στους ηθοποιούς, η ταύτιση, τουλάχιστον σε μία καλή παράσταση, μπορεί να είναι απόλυτη. Κι όμως το μέλλον του θεάτρου δεν αποκλείεται να είναι... ψηφιακό, αφού οι τεχνολογίες εικονικής πραγματικότητας υπόσχονται να καλύψουν το κενό ανάμεσα στη θέαση και στο βίωμα, εξασφαλίζοντας την απόλυτη εμβύθιση του θεατή σε έναν κόσμο όπου υπάρχουν μόνο ο ίδιος και οι χαρακτήρες του έργου.
Το 2016, η βρετανική Royal Shakespeare Company ανέβασε για πρώτη φορά την «Τρικυμία» του Σαίξπηρ με έναν εικονικό Αριελ, τον οποίο «υποδυόταν» εξ αποστάσεως ο ηθοποιός Mark Quartley. Η επερχόμενη παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου της Αγγλίας, με τίτλο «Draw Me Close», θα μεταφέρει το κοινό στο παιδικό δωμάτιο του Καναδού συγγραφέα και σκηνοθέτη Τζόρνταν Τάναχιλ με τη βοήθεια μιας κάσκας εικονικής πραγματικότητας, που θα τους επιτρέπει όχι μόνο να βλέπουν μέσα από τα μάτια του μικρού πρωταγωνιστή, αλλά και να νιώθουν, για παράδειγμα, το τρυφερό άγγιγμα της μητέρας του ή την αίσθηση του χαλιού κάτω από τα ξυπόλυτα πόδια τους.
Oμως τι διαφορά έχει αυτού του είδους το θέατρο από το σινεμά αν αντικρίζουμε τη σκηνή μέσα από ειδικά γυαλιά; Η λέξη-κλειδί εδώ είναι η «διάδραση»: Οι ηθοποιοί θα έχουν τη δυνατότητα να αλληλεπιδρούν σε πραγματικό χρόνο με τους θεατές, κάτι που φυσικά είναι εφικτό μόνο αν σε κάθε μέλος του κοινού αντιστοιχεί ένας περφόρμερ. Ηδη, η εταιρεία Oculus ετοιμάζει ένα «ζωντανό» βιντεοπαιχνίδι, οι παίκτες του οποίου θα συνομιλούν με πραγματικούς ανθρώπους υποδυόμενους τα άβαταρ. Κι αν κάτι τέτοιο είναι αδύνατον να αναπαραχθεί σε μία συμβατική, μεγάλης κλίμακας παραγωγή, αυτή τη στιγμή δεκάδες θεατρικά σχήματα ανά τον κόσμο πειραματίζονται με τις λεγόμενες τεχνολογίες εμβύθισης (immersive technologies). Πρόσφατα, η Εθνική Οπερα της Ουαλλίας έδωσε στους αμύητους στην όπερα την ευκαιρία να διεισδύσουν σε μία παράσταση της «Μαντάμα Μπατερφλάι», ενώ το καλοκαίρι που πέρασε η νέα παραγωγή του θίασου Third Rail Projects, με τίτλο «Behind The City», ταξίδεψε τους Νεοϋορκέζους στο παρελθόν της πόλης τους για να συναντήσουν παλαιότερες εκδοχές του εαυτού τους.
