Κάθε χρόνο στην αρχή του σχολικού έτους το ενδιαφέρον στρέφεται
γύρω από τα εκπαιδευτικά κενά και την πληρότητα λειτουργίας των σχολείων.
Αφορμή για τούτα είναι η αδυναμία της πολιτείας να εξασφαλίσει εγκαίρως
τους εκπαιδευτικούς που απαιτούνται για την απρόσκοπτη φοίτηση όλων των
παιδιών στο σχολείο.
Αυτό που σε ένα κανονικό κράτος αποτελεί αυτονόητη
υποχρέωση της πολιτείας προς τους πολίτες, στη χώρα μας είναι το
ζητούμενο. Μάλιστα, όταν η ασυνέπεια της πολιτείας συνοδεύεται από
υποκρισία και κοροϊδία, τότε γίνεται εύκολα κατανοητό πως η παιδεία δεν
αποτελεί βασική προτεραιότητα του κράτους, όπως θα έπρεπε να συμβαίνει.
Σε αυτό το συμπέρασμα μπορεί να οδηγηθεί ο καθένας ένα μήνα μετά
την έναρξη των μαθημάτων στα σχολεία και έχοντας ακόμη νωπές τις
μεγαλόστομες διαπιστώσεις την ημέρα του αγιασμού περί κανονικότητας στα
σχολεία και μηδενικών κενών. Η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας
αρχικά και τα διοικητικά στελέχη της εκπαίδευσης στη συνέχεια προσπάθησαν
να πείσουν την κοινωνία πως φέτος όλα κυλούν ομαλά. Η κουκούλα της
«δήθεν κανονικότητας» επιχειρήθηκε να σκεπάσει την ανεπάρκεια της
κυβερνητικής πολιτικής στην παιδεία. Η επικοινωνιακή καταιγίδα στήθηκε για
να επουλώσει τη δυσαρέσκεια για τα χιλιάδες κενά στα σχολεία, τις χαμένες
διδακτικές ώρες, την υπολειτουργία του ολοήμερου, τον παιδαγωγικό
κατήφορο του σχολείου, τις καλοκαιρινές κομματικές επιλογές στελεχών και
συνολικά την ποιοτική υποβάθμιση της παιδείας και του εκπαιδευτικού.
Μόνο που η προβληματική εικόνα των σχολείων ένα μήνα μετά την
έναρξη του σχολικού έτους αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα της κοροϊδίας και
του εμπαιγμού μαθητών, γονέων και εκπαιδευτικών. H τοποθέτηση 33
εκπαιδευτικών, που διατέθηκαν από τη β/θμια εκπαίδευση (αλήθεια γιατί με
τόση καθυστέρηση;) στις ειδικότητες φυσικής αγωγής, πληροφορικής,
γερμανικής και γαλλικής γλώσσας και 14 αναπληρωτών δασκάλων μόλις πριν
λίγες ημέρες πιστοποιεί πως επί ένα μήνα χάθηκαν πολύτιμες διδακτικές ώρες
για τους μαθητές. Ωστόσο, τα εκπαιδευτικά κενά δεν καλύφθηκαν με αυτές τις
τοποθετήσεις και εξακολουθούν να ταλανίζουν τα σχολεία. Τα 42 από τα 114
ολοήμερα υπολειτουργούν και απαιτούνται περίπου 30 εκπαιδευτικοί ακόμη
για να υπάρξει πλήρης κάλυψη του ολοήμερου. Από τις 48 εγκεκριμένες
παράλληλες στηρίξεις οι 36 παραμένουν ακάλυπτες. Βεβαίως υπάρχουν και
νέες αιτήσεις για έγκριση, εφόσον η προθεσμία τελείωσε στις 10 Οκτωβρίου,
που από ότι φαίνεται θα μείνουν και αυτές ακάλυπτες. Από τις 17
εγκεκριμένες θέσεις ΖΕΠ (Τάξεις Υποδοχής) οι 9 είναι κενές. Σε 29 σχολεία
απουσιάζουν εκπαιδευτικοί εικαστικών. Στην ειδική αγωγή υπάρχουν περίπου
15 κενά εκπαιδευτικών. Σε 7 σχολεία απουσιάζουν εκπαιδευτικοί θεατρικής
Αγωγής. Σε 15 σχολεία έχουμε κενά εκπαιδευτικών πληροφορικής. Οι
αναπληρωτές δάσκαλοι που προσλήφθηκαν πρόσφατα δεν καλύπτουν τα
υπάρχοντα κενά.
Από όλα τούτα προκύπτει πως τα κενά δεν είναι καθόλου μηδενικά.
Αντίθετα οι χαμένες διδακτικές ώρες είναι χιλιάδες μέχρι σήμερα. Αρκετά
σχολεία υπολειτουργούν, η σύνταξη των ωρολογίων προγραμμάτων είναι
προβληματική, οι μαθητές ταλαιπωρούνται και οι γονείς δυσανασχετούν. Αυτή
όλη η κατάσταση δεν μπορεί να θεωρείται «κανονικότητα», εφόσον
προσιδιάζει περισσότερο με «μηδενική πολιτική».
