Βιώνουμε εδώ και μία δεκαετία την απόλυτη οικονομική αλλά και ηθική κρίση. Αδυνατούμε όμως να αντιδράσουμε.
Αναδεικνύεται καθημερινά μία στρεβλή κουλτούρα αντιπαραγωγικών εξαρτήσεων. Με την υφιστάμενη πολιτική κοινωνικοοικονομικού εγκλωβισμού, που έχει δημιουργηθεί δε κινδυνεύουμε να απεμπολήσουμε την κουλτούρα της επιχειρηματικότητας που οδήγησε, προ κρίσης, τη χώρα στην αναπτυξιακή της δυναμική, και να την αντικαταστήσουμε με μία κουλτούρα εγκλωβισμού και εξάρτησης από το κράτος και την κεντρική εξουσία. Βασιζόμενη δυστυχώς στην εικονική πραγματικότητα στατιστικών προσεγγίσεων.
Στατιστική προσέγγιση αποτελεί και η εικονική ένδειξη μείωσης της ανεργίας. Άλλη μία προσέγγιση δηλαδή “κοινωνικού εγκλωβισμού” καθώς τα διλήμματα που τίθενται σε αυτή την περίπτωση είναι μεταξύ εκείνων που υποχρεώνονται σε μισθούς “μερικής απασχόλησης” και εκείνων που προτιμούν τα κοινωνικά επιδόματα γιατί απλά δεν έχουν μεγάλη οικονομική διαφορά από τον όποιο μισθό παίρνουν.
Η κοινωνική ομάδα που εγκλωβίζεται περισσότερο λοιπόν, είναι οι νέοι. Ειδικά εκείνοι που είτε δεν έχουν τη “δυνατότητα” να αλλάξουν χώρα για ένα καλύτερο αύριο , είτε να βρουν μία θέση αντάξια των δεξιοτήτων τους.
Αυτός όμως, είναι ουσιαστικά ένας κοινωνικός εγκλωβισμός με μακροπρόθεσμες προεκτάσεις. Είναι ο πλέον ανήθικος εγκλωβισμός, καθώς εκτός από τους νέους υποθηκεύει αρνητικά την όποια μελλοντική αναπτυξιακή δυναμική συνολικά.
Αντί των όποιων προτάσεων, για τη διαμόρφωση μονίμων θέσεων εργασίας συγκεκριμένης στόχευσης, παρουσιάζονται προγράμματα για την έμμεση υποστήριξη της μερικής απασχόλησης ή της “φανταστικής” αύξησης του βασικού μισθού. Μίας αύξησης της τάξεως των 10 με 20 ευρώ.
Η διατήρηση της όποιας ανάπτυξης όμως, και η δημιουργία μιας οικονομικής βάσης με μακροπρόθεσμη και αυξάνουσα δυναμική θα προκύψει από την “καινοτόμο” και δημιουργική ενεργοποίηση των νέων, ταυτόχρονα όμως με μέτρα άμεσης αποτελεσματικότητας, που θα έχουν σαφείς κοινωνικές προεκτάσεις.
Σε αυτή την οικονομική φάση που βιώνουμε ως χώρα, για να επιτευχθεί ο συγκεκριμένος στόχος απαιτείται η διαμόρφωση μιας πραγματικής προοδευτικής κουλτούρας, με ιδέες και δράσεις, σε διάφορα πεδία εφαρμογής.
Και φυσικά μια σύγχρονη αποτελεσματικότητα με άξονα την ουσιαστική υποστήριξη της νεανικής επιχειρηματικότητας.
Κοινώς θα πρέπει να αναγεννηθούν, πολιτικές απεγκλωβισμού των κοινωνικών ομάδων που έχουν τη δυνατότητα να “αντιδράσουν” παραγωγικά εφόσον όμως τους δοθούν τα κατάλληλα εναύσματα.
Είναι άλλο πράγμα να αναζητείς πολιτική με βάση επιλογές και είναι άλλο, να μην έχεις ούτε πολιτική, αλλά ούτε επιλογές.
Δυστυχώς σε αυτό το σημείο που βρισκόμαστε σήμερα, και μέχρι το 2030 η μάχη διεκδίκησης μίας θέσης στο διαμορφούμενο νέο παραγωγικό ευρωπαϊκό μοντέλο για τη νεολαία είναι άνιση και μάλλον χαμένη αν δεν αντιδράσουμε άμεσα και συντεταγμένα.
