Της Γιώτας Κοντογεωργοπούλου
Yπάρχει μια λεπτή γραμμή στην οποία συναντώνται άπαντες όσοι έχει τύχει να βρεθούν σε περιβάλλον όπου ενδημεί ο κολλητικός ιός της εξουσίας. Μια χειραψία αρκεί για τη μετάδοσή του και συνήθως στα σαλόνια των διοικούντων και των παρατρεχάμενών τους, πέφτουν πολλές.
Η ιδεολογική τοποθέτηση ή η ψευδαίσθηση ότι βρίσκεσαι στην υπηρεσία της, είναι μια μικρή λεπτομέρεια όταν είναι να επιλέξεις μεταξύ αυτής και των ψήφων που οδηγούν στην καρέκλα, την οποία εγκαταλείπεις πιο δύσκολα και από το ίδιο σου το δέρμα.
Κάπως έτσι συνέβη και με την δημοτική αρχή της Πάτρας για το μείζον θέμα της Κανακάρη. Για άλλη μια φορά οι … καθαρές δουλειές και οι ντόμπρες κουβέντες για τις οποίες επαίρονται τα στελέχη της, έπεσαν θύμα της ελληνικής υπερκομματικής τακτικής του στρίβειν δια του αρραβώνος προκειμένου να τους διατηρήσεις όλους ευχαριστημένους, μέχρι να έρθει η ώρα της κάλπης και να εξαργυρώσεις την ευεξία τους. Μετά… βλέπουμε.
Στην προκειμένη περίπτωση, η δημοτική αρχή της Πάτρας δεν στρίβει δια του αρραβώνος. Στρίβει δια του χάους, απειλώντας να μετατρέψει την οδό Γούναρη, εκεί όπου θα διασταυρώνεται το οδικό της πείραμα, σε πίστα για νευροπαθείς.
Ανίκανη να διαχειριστεί ένα ζήτημα αιχμής για την πόλη όπως το κυκλοφοριακό και να λάβει την παραμικρή πρωτοβουλία για την επίλυσή του, δαιμονοποιώντας κατά σύστημα τις μελέτες και τους μελετητές μέχρι να πέσει στην ανάγκη της επίκλησης τους για μια μελέτη που θα έπρεπε να έχει δρομολογηθεί εδώ και τέσσερα χρόνια, η δημοτική αρχή έρχεται λίγους μήνες πριν τις εκλογές να φορέσει το κοστούμι του «με όλους καλά», αναζητώντας προφανώς διέξοδο από τη φθορά που ακολουθεί μοιραία τη λήψη μιας καθαρής απόφασης για ένα σημαντικό θέμα.
Για την ιστορία σημειώνουμε ότι ο κόσμος ψηφίζει τις αρχές του για να λαμβάνουν αποφάσεις. Και οι αποφάσεις πάντα κάποιους ικανοποιούν και κάποιους δυσαρεστούν. Αυτό σε απλά ελληνικά ονομάζεται εξελικτική πορεία και ο τρόπος με τον οποίο στηρίζεται, λέγεται επιχείρημα.
Όλα τα άλλα λέγονται μπαλώματα και μικροπολιτικά τερτίπια περασμένων δεκαετιών και η ιστορία έχει δείξει ότι ελάχιστα κρατάνε τις τρύπες των ρούχων που έχουν υποστεί φθορά.
Η μισή αντιδρόμηση, είναι μισή απόφαση, μισή γνώση, μισή τόλμη, μισή δουλειά. Και ταυτόχρονα, ένα ολόκληρο οδικό δράμα το οποίο θα λειτουργήσει προφανώς ανάποδα από ό,τι ευελπιστούν εκεί στη Μαιζώνος.
Διότι το να μην παίρνεις μιαν απόφαση σε κάνει εν αρχή αρεστό και ακολούθως βαρετό μέχρι θανάτου.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η Κανακάρη είναι ο καθρέφτης της δημοτικής αρχής της Πάτρας. Αναβλητικότητα, φόβος για τις αλλαγές, αδυναμία διαχείρισης των συγκρούσεων στο πλαίσιο της εμμονής στην ηρωοποίηση του φιλολαϊκού προφίλ της, άρνηση συνεργασίας με όσους ξέρουν, δαιμονοποίηση των μελετών, απογείωση της αίσθησης ότι το ΚΚΕ τα πάντα ξέρει. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι τα πράγματα.