Η αντιδρόμηση και οι περιπέτειες ενός διαλόγου

Η Δημοτική Αρχή, είχε εξαρχής εμμονή με την προσήλωση της στον μακροχρόνιο σχεδιασμό. Δεν τόλμησε να δει την πραγματικότητα, δεν τόλμησε να ταράξει τα νερά. Ακόμα και όταν διαπίστωσε ότι το έργο της Κανακάρη δεν ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές και τις προσδοκίες. Ακόμα και όταν, στην δοκιμαστική χρήση υπό ιδανικές συνθήκες, ο δρόμος αποδείχθηκε προβληματικός για οποιαδήποτε κατεύθυνση και οπωσδήποτε ακατάλληλος για λεωφορεία και βαρέα οχήματα.
Περιμέναμε μετά από αυτό, να εξετασθεί σοβαρά το ναι ή όχι στην αντιδρόμηση. Αποδείχθηκε ότι οι εμμονές δεν αλλάζουν εύκολα. Ο αρμόδιος Αντιδήμαρχος μάλιστα, είπε ότι δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα. Αυτό είναι αποφασισμένο από παλιά. Τότε, προς τι ο διάλογος των τελευταίων οκτώ μηνών; Σε δουλειά να βρισκόμαστε!
Αλλά τι έκανε η πλειοψηφία της Αντιπολίτευσης; Επιτέθηκε με δριμύτητα, ισοπέδωσε τα σωστά και τα λάθος, ενώθηκε μετωπικά όπως κάνει συνήθως και στο επίμαχο ζήτημα, ΔΕΝ καταψήφισε την αντιδρόμηση. Δεν είχε διαφορετική άποψη. Απέδειξε μόνο ότι είναι η «Συνομοταξία των προθύμων». Για ακόμα μία φορά!