Κάπου ψηλά, σε ένα χωριό των Καλαβρύτων ο μικρός μαθητής σηκώνεται πρωί – πρωί και ξεκινάει ποδαράδα – αρκετά χιλιόμετρα μακριά- για να φτάσει στο σχολείο.
Έξω χειμώνας, το κρύο τσουχτερό. Όμως, πρέπει να μάθει γράμματα. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, στην πιο κάτω διασταύρωση του διπλανού χωριού, συναντάει και άλλα παιδιά που εκείνα προχωράνε με βήμα ταχύ για να προλάβουν το κουδούνι του σχολείου. Το απόγευμα η ίδια ακριβώς διαδρομή για στην επιστροφή. Βρέξει, χιονίσει με κρύο και με ζεστή . Κάθε μέρα…
Εικόνες μίας άλλης εποχής. Μίας εποχής όμως, που για όλα ανεξαρτήτως τα παιδιά το σχολείο απαιτούσε θυσίες. Τόσο στην πόλη, όσο και στα πιο απομακρυσμενα χωριά.
Σήμερα, δεν υπάρχει βέβαια η πεζοπορία. Έχει αντικατασταθεί από αυτοκίνητα, ταξί και λεωφορεία. Όμως, το πρόβλημα παραμένει.
Τα παιδιά των ορεινών χωριών εν ετει 2018 δεν έχουν ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση, με τα παιδιά των πόλεων. Πέρα από το πώς θα πάνε στα σχολεία όμως, ποιος πραγματικά ασχολείται με το πώς θα δοθούν στα παιδιά αυτά τα βασικά εφόδια για να συνεχίσουν τη ζωή τους; Για κάποια ξένη γλώσσα, για τη παιδεία, ή για τη ζωγραφική και τον αθλητισμό;
Πως θα μπορέσουν άραγε αυτά τα παιδιά, κάτοικοι των απομακρυσμενων παιδιών να έχουν την εντατική παρακολούθηση ενός φροντιστηρίου για να αποκτήσουν ίσα δικαιώματα εισαγωγής σε κάποιο ΑΕΙ της χωρας;
Την απάντηση βέβαια την άκουσα με τα ιδια μου τα αυτιά, από γονείς την περίοδο του Αυγούστου που βρισκόμουν στα Καλαβρυτοχώρια.
Οι γονείς μαζεύονται, σε ομάδες – όσοι έχουν την δυνατότητα- και δύο με τρείς φορές την εβδομάδα πληρώνοντας τα μεταφορικά και την διαμονή ενός εκπαιδευτικού προγραμματίζουν τα εξωσχολικά μαθήματα. Όσο για τα φροντιστήρια όσων ετοιμάζονται για τις Πανελλαδικές; Με τον ίδιο προγραμματισμό και μεγαλύτερες θυσίες.
Οι λυκειάρχες και οι δάσκαλοι στα χωριά με ελάχιστα εφόδια προσπαθούν να κάνουν θαύματα.
Πραγματικά διαφέρουν στον τρόπο που λειτουργούν από τους συναδέλφους τους στις μεγαλουπόλεις. Εδώ τα κάνουν όλα. Ο κόπος και η αγωνία των γονιών και των παιδιών δεν είναι μία απρόσωπη διαδικασία. Στα χωρία η καθημερινότητα γίνεται βιωματική για τον εκπαιδευτικό. Τα «δίνουν όλα» -για να γίνω πιο παραστατικός – για τον απλούστατο λόγο πως γνωρίζουν την μειονεκτική θέση των παιδιών αυτών, αλλά δεν έχουν την πολυτέλεια να το παραδεχθούν «φωναχτά». Παλεύουν και αυτοί με τα παιδιά.
Τον Σεπτέμβριο ξεκινάει μία νέα σχολική χρονιά. Μία χρονιά που δεν πρέπει μοιρολατρικά να την αποδεχθούν οι γονείς των ορεινών χωριών ως μία συνέχεια των δυσκολιών που κάθε χρόνο αντιμετωπίζουν. Υπάρχουν δυνατότητες ενδιάμεσων λύσεων που μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες που δημιουργούνται . Η τηλεματική αποτελεί την πρώτη και ουσιαστικότερη λύση. Μαθήματα ζωντανά μέσω internet. Τάξη και δάσκαλος σε μία διαδραστική διαδικασία, στην εποχή της τεχνολογίας. Σαν να είναι στο χωριό. Μία μικρή διαδραστική τάξη. Όλα τα μαθήματα και τα φροντιστήρια θα μπορούσαν να γίνονται κατά αυτόν τον τρόπο. Κάθε μέρα. Χωρίς μετακινήσεις, χωρίς καθυστερήσεις. Με λιγότερα έξοδα και αγωνία για τους γονείς. Με παραγωγικότερο χρόνο για τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές. Υπάρχει ένα σημαντικό πρόβλημα όμως. Δεν έχουν γίνει ενέργειες για να φθάνει παντού το internet. Κυρίως, δεν έχουν γίνει ενέργειες για να δομηθούν κέντρα δωρεάν παροχής. Θα μπορούσε να αναπτύξει πρωτοβουλία ο Δήμος και η Περιφέρεια με τρόπους που έχω επισημάνει σε προηγούμενο άρθρο μου. Είναι καιρός να ασχοληθούμε για να βρούμε λύσεις για τα παιδιά των ορεινών χωριών. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να τα χάσουμε και αυτά, είναι το μέλλον μας.
Τα «ανταμώματα» και τα πανηγύρια καλά κράτησαν το Καλοκαίρι. Όταν όμως οι ήχοι της διασκέδασης σιγήσουν και η ζωή επανέλθει στην μονότονη καθημερινότητα του Φθινοπώρου, τότε τα προβλήματα και οι ανισότητες ενός συστήματος που διαχρονικά μόνον επιφανειακά έδινε λύσεις, θα φανερωθούν για ακόμα μία φορά. Εις βάρος των παιδιών των ορεινών χωριών.
