Η Αττική μετράει ακόμη νεκρούς και πληγές λίγα 24ωρα μετά την πρωτοφανή σε επιπτώσεις πυρκαγιά στις ανατολικές παράλιες περιοχές της. Απόλυτη προτεραιότητα πράγματι είναι η αναζήτηση των αγνοουμένων και η ανακούφιση των πληγέντων.
Τώρα όμως είναι και η ώρα να τεθεί το δάκτυλο “επί τον τύπον των ήλων”, να αναγνωρισθούν και να συζητηθούν δημόσια χρόνιες προβληματικές καταστάσεις και να εντοπιστούν ελλείμματα σε ότι αφορά την πρόληψη και την αντιμετώπιση των καταστάσεων έκτακτης ανάγκης. Οι σεισμοί ήταν πάντα εδώ, πυρκαγιές και πλημμύρες όμως αναμένεται να είναι συχνότερες λόγω της κλιματικής αλλαγής.
Τα μέλη της Οικολογικής Κίνησης Πάτρας με σεβασμό στον πόνο των πληγέντων αλλά και με ταπεινότητα, διότι κάθε άλλο παρά “ξερόλες” είμαστε, καταθέτουμε στο δημόσιο διάλογο μια σειρά σημεία προσοχής, όπως προκύπτουν από την πολυετή ενασχόλησή μας με τα θέματα των δασών και των δασικών πυρκαγιών.
Μπορούμε και πρέπει, επιτέλους:
* Να μη μιλάμε απλά και αορίστως για πρόληψη αλλά να πάρουμε έγκαιρα ουσιαστικά μέτρα απομάκρυνσης καύσιμης ύλης και δημιουργίας αντιπυρικών ζωνών, ιδίως στα πευκοδάση.
* Να ξανασκεφθούμε τη δόμηση ΜΈΣΑ σε δάσος, έστω και νόμιμη. Να ξανασκεφτούμε σχετικά με τα είδη των δέντρων που φυτεύουμε σε περιοχές δεύτερης κατοικίας ή περιαστικά δάση. Η βελανιδιά, για παράδειγμα, ενδείκνυται, τα πεύκα, που “ζητούν” τη φωτιά όταν ωριμάσουν, όχι.
* Να διαθέσουμε τα απαιτούμενα για τον εκσυγχρονισμό επίγειων και εναερίων μέσων πυρόσβεσης με δεδομένο ότι τα υπάρχοντα κοντεύουν να κλείσουν μισό αιώνα, αξιοποιώντας ευρωπαϊκά κονδύλια αλλά και κόβοντας δαπάνες πρόσκαιρων παροχών.
* να συνεννοηθούμε διακομματικά σε ότι αφορά την αξιοκρατική ανάδειξη της ηγεσίας της Πυροσβεστικής
* να επέμβουμε στις περιοχές όπως η Ανατολική Αττική όπου υπάρχει προβληματική πολεοδομία και αυθαίρετη δόμηση ώστε τουλάχιστον να διανοιγούν (ή να διαπλατυνθούν) κάποιοι βασικοί δρόμοι με πλάτος ικανό για γρήγορη πρόσβαση πυροσβεστικών οχημάτων.
* να εφαρμόσουμε τις ισχύουσες διατάξεις για την ανεμπόδιστη εκ μέρους των παραλιακών ιδιοκτησιών πρόσβαση στον αιγιαλό, όχι μόνο για λόγους δικαιωμάτων στην χρήση της θάλασσας αλλά και ασφάλειας, όπως πικρά αποδείχτηκε.
* Να ξανασκεφτούμε τη σοβαρή συμμετοχή της Δασικής Υπηρεσίας όχι μόνο στην πρόληψη αλλά ΚΑΙ στη δασοπυρόσβεση, υπό ενιαίο βέβαια κέντρο διοίκησης με την Πυροσβεστική
* Οι δυνάμεις δασοπυρόσβεσης να εξοικειωθούν στη χρήση φαινομενικά ανορθόδοξων μεθόδων, όπως το αντίπυρ, για την ανακοπή της πορείας της φωτιάς, όσο υπάρχουν ακόμη οι παλιοί δασικοί υπάλληλοι με τη σχετική εμπειρία.
* Να εφαρμόσουμε επιτέλους τη σύγχρονη τεχνολογία και για την τηλεειδοποίηση (ελληνική τεχνολογία του Μετσοβίου Πολυτεχνείου υπάρχει) αλλά και την εκκρεμούσα από το 2014 χρήση του “112” για την μαζική ειδοποίηση κατοίκων περιοχών που κινδυνεύουν.
* Να αξιοποιήσουμε το σημαντικό δυναμικό ειδικών που έχουμε για καταστάσεις επείγουσας ανάγκης και ιδιαιτέρως πυρκαγιών, αντί να τους ρωτάμε εκ των υστέρων για το μέγεθος των επιπτώσεων.
Πυρκαγιές θα συνεχίσουν να γίνονται, όμως η χώρα μας μπορεί να θέσει τέρμα σε τραγωδίες αυτού του μεγέθους. Πρέπει να γίνουμε προμηθείς και όχι επιμηθείς.
Διαθέτουμε ανθρώπους, γνώση, και συμμαχίες. Χρειάζονται περισσότερο αίσθημα ευθύνης, αίσθηση προτεραιοτήτων, εφαρμογή των νόμων.
Και χρειάζονται τώρα και για πάντα.
