To ερώτημα μας απασχολεί συχνά. Ιδίως όταν ανεβαίνουν οι θερμοκρασίες και άλλες περιοχές της χώρας απολαμβάνουν το «φιλέτο» του τουρισμού, ενώ εμείς αρκούμαστε σε εποχικές ταπεινές... σαρδέλες και όχι από άποψη. Μερικές φορές, κάποιες από τις απαντήσεις βρίσκονται σε πράγματα απλά, καθημερινά, σε διαχρονικά κουσούρια που έχουν αποκτήσει χαρακτήρα μονιμότητας.
Τόσο που, αν μια μέρα εξαφανιστούν, θα νομίσουμε ότι έχουμε μεταφερθεί σε άλλο τόπο.
Κουσούρια, που έχουν μεν ένα ενδιαφέρον για τους τουρίστες, αλλά αυτό είναι καθαρά... φολκλορικό και εύκολα μετατρέπεται σε αγανάκτηση, καθώς τους τουρίστες δεν τους κρατάς με φολκλορικές συμπεριφορές που έχουν μέσα τους τον σπόρο του ωχαδελφισμού.
Πάμε λοιπόν να δούμε τι συναντά και με τι έχει να αναμετρηθεί, μεταξύ άλλων, ένας τουρίστας που φτάνει στον Άραξο και μετακινείται είτε προς την Πάτρα, είτε προς την Καλογριά, είτε προς τις περιοχές της Ηλείας, ή ένας τουρίστας που επιχειρεί ολοήμερη εκδρομή στην πρωτεύουσα της Αχαΐας.
Ο Δημήτρης Βελισσαρόπουλος, πρόεδρος του σωματείου τουριστικών οδηγών Αχαΐας- Ηλείας, μας ... ξεναγεί στα θερινά αμίμητα της περιοχής με το τουριστικό λεωφορείο.
Ξεκινάμε από Άραξο
«Ξεκινάμε από τη βάση που λέγεται πολιτικό αεροδρόμιο Αράξου, όπου έχουμε το μεγάλο όγκο τουριστών. Κατεβαίνοντας ο τουρίστας στον Άραξο θα δει στον προαύλιο χώρο γεμάτο ξερόχορτα. Δεν ξέρω αν έχει το αεροδρόμιο κηπουρό. Μάλλον όχι. Θα μπορούσε όμως πιστεύω να μισθώσει έναν υπάλληλο, μια εταιρεία, κάτι να κάνει να έχουμε λίγο πράσινο, λίγα λουλούδια. Και στη τελική αν δεν υπάρχουν χρήματα να βοηθήσουν κάποιοι που ωφελούνται από το αεροδρόμιο, τα τουριστικά γραφεία, οι τουριστικές επιχειρήσεις» λέει ο κ. Βελισσαρόπουλος και συνεχίζει: «βγαίνοντας οι τουρίστες από τις αφίξεις, ιδιαίτερα οι ηλικιωμένοι και τα άτομα με ειδικές ανάγκες βρίσκονται μπροστά σε μια διάβαση πεζών που τους οδηγεί πάνω σε ένα πεζοδρόμιο. Πρέπει δηλαδή ο ηλικιωμένος να σηκώσει τη βαριά του βαλίτσα που πάει πόσα κιλά για να την ανεβάσει στο πεζοδρόμιο. Έχω δει πολύ κόσμο να ταλαιπωρείται, καθώς δεν υπάρχει συνέχεια της διάβασης. Έπειτα, δεν ξέρω αν το έχετε ξαναδεί αυτό πουθενά, δεν υπάρχει ούτε ένα παγκάκι. Στην Καλαμάτα να πάτε θα δείτε παγκάκια. Στον Άραξο εικοσιπέντε με τριάντα χρόνια που πηγαινοέρχομαι και τα βλέπω, παγκάκι δεν εντόπισα, δεν έχει μεριμνήσει κανείς».
Στο δρόμο προς την Ηλεία μέσω ...Λάππα
Εκπλήξεις έχει και η συνέχεια. Εν αρχή με κατεύθυνση προς Ηλεία.
«Φεύγουμε από το αεροδρόμιο του Αράξου και πάμε να πάρουμε το δρόμο προς του Λάππα να κατεβάσουμε τουρίστες στην Ηλεία. Το πρώτο απίστευτο πράγμα που θα συναντήσουμε είναι οι τεχνητές βροχές των αγροτών για τις οποίες έχω κάνει επανειλημμένα διαβήματα στην αστυνομία και στην αγροφυλακή. Εξαιτίας των τεχνητών βροχών μαλακώνει η πίσσα και σπάνε οι δρόμοι όταν περνάνε βαριά οχήματα και φορτηγά. Αντί να ποτίζουν τα χωράφια εκεί στου Λάππα και παρακάτω, ποτίζουν το οδόστρωμα. Όταν πάω λοιπόν να πάρω κόσμο από το αεροδρόμιο με το αμάξι μου πεντακάθαρο όπως έχω υποχρέωση και όπως πρέπει, αυτό γίνεται ξανά χάλια από τη βροχή και τη σκόνη. Αφήστε όμως εμάς. Σκεφτείτε τον τουρίστα που κατεβαίνει με το ποδήλατό του ή έρχεται οδικώς με τη μηχανή του και ταξιδεύει με αυτό και είναι υποχρεωμένος να φάει τη βροχή. Έχω πάρει άπειρα τηλέφωνα στην αστυνομία. Άκρη καμία. Πριν και μετά το χωριό του Λάππα, η κατάσταση είναι άθλια. Το σκουπίδι είναι σωρός. Ο δρόμος διαλυμένος και κλεισμένος σε πολλά σημεία από καλάμια και κλαδιά.
Από Άραξο, Καλόγρια
«Πάμε από Άραξο στην Καλογριά, εκεί που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια επένδυση σε ξενοδοχείο της τάξης των 2, 3 εκατομμυρίων ευρώ. Εκεί υπάρχει η μεγάλη πληγή του κουνουπιού. Αλλά δεν είναι η μόνη» λέει ο κ. Βελισσαρόπουλος. «Έχουμε και τα βάτα που έχουν κλείσει το δρόμο. Έχουμε και το πάρκινγκ έξω από το ξενοδοχείο, όπου παρκάρουνε όσοι πάνε για μπάνιο. Αποτέλεσμα; Δεν μπορούμε να αφήσουμε πελάτες στο ξενοδοχείο. Τους αφήνουμε κάτι μέτρα μακριά με τις βαλίτσες μέσα στον ήλιο».
Σκουπιδαριό στο τείχος Δυμαίων
Από Άραξο προς τη Κάτω Αχαΐα, ο δρόμος είναι γεμάτος σκουπίδια και κλαδιά. Ο καθένας παρκάρει όπου θέλει στην Κάτω Αχαΐα. Και το καλύτερο στην ίδια διαδρομή; Κάτω από το κάστρο Δυμαίων η περιοχή είναι γεμάτη σκουπίδια. Στο αξιοθέατο δηλαδή της περιοχής που έχει τουριστικό ενδιαφέρον.
Ημερήσιες στην Πάτρα- Η περιπέτεια στον Άγιο Ανδρέα
Τα τουριστικά λεωφορεία, φέρνουν κατά τη διάρκεια της τουριστικής σεζόν, από τις μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες της Ηλείας στην Πάτρα μια φορά την εβδομάδα, περί τους 150- 200 τουρίστες. Αυτοί οι τουρίστες μένουν τρεις με τέσσερις ώρες στην Πάτρα, κάνουν τα ψώνια τους και βεβαίως επισκέπτονται τα αξιοθέατά της. Πώς όμως; Εδώ μιλάμε για κανονικό τουρισμό μετ΄εμποδίων.
«Στα πάρκινγκ που υπάρχουν για τα λεωφορεία, έχουμε ζητήσει εκατοντάδες φορές να φρεσκαριστεί η γραμμή η κίτρινη, να είναι ορατή. Αντί αυτού, η γραμμή παραμένει ως έχει, τα πάρκινγκ είναι κατειλημμένα και δεν έχουμε που να σταματήσουμε. Καλούμε την τροχαία, αυτή αγρόν αγοράζει. Τέλος πάντων μετά από ελιγμούς και καθυστερήσεις κατεβάζουμε τους τουρίστες. Πριν το κάνουμε αυτό τους φωνάζουμε “προσέξτε, αφήστε στο λεωφορείο τις τσάντες και τα πορτοφόλια σας”. To γιατί το καταλαβαίνουν όταν κατεβαίνουν. Με το που σταματάω αμέσως πετάγονται πάνω από τις γραμμές οι Ρομά κι πέφτουνε πάνω στους τουρίστες, άλλοι τους σπρώχνουνε, μέχρι και τους τραβάνε για να τους πάρουν και τις τσάντες, εκεί να δείτε εικόνα».
«Ξεχάστε το κάστρο της Πάτρας, δεν περνάει»
Από τα αδιανόητα της υπόθεσης, η αδυναμία πρόσβασης στο κάστρο της Πάτρας. Ο κ. Βελισσαρόπουλος περιγράφει απίστευτες καταστάσεις.
«Για ρωτήστε μας, έχουμε πρόσβαση να πάμε τους τουρίστες στο κάστρο να δούνε την ιστορία της, να πάρουνε την κάμερά τους να τραβήξουνε φωτογραφίες την Πάτρα από ψηλά; Όχι δεν έχουμε. Έχουμε ζητήσει άπειρες φορές από τα δήμο Πατρέων να βάλει κορύνες στην άνοδο και στην κάθοδο ώστε στη μια πλευρά να παρκάρουν και στην άλλη να μπορούν να ανεβοκατεβαίνουν τα πούλμαν. Το ίδιο και στο υδραγωγείο όπου ανεβαίνουν πολλά σχολεία. Δεν μπορούμε να μεταφέρουμε εκεί τους τουρίστες δεν χωράμε επειδή παρκάρουν δεξιά και αριστερά. Και μετά, θέλουμε τουρισμό. Πριν από λίγα χρόνια είχε συμβεί το εξής αμίμητο. Έρχεται από τον Άγιο Ανδρέα στην Τριών Συμμάχων ένα τουριστικό λεωφορείο με γύρω στα 25 άτομα αμερικάνους. Το πρόγραμμά τους ήταν να ανέβουν στο κάστρο. Εγώ έπινα καφέ στο σταθμό όταν σταμάτησε το λεωφορείο. Η ξεναγός με το γκρούπ κατευθύνθηκε στην πιάτσα των ταξί για να τους ανεβάσουν τα ταξί στο κάστρο αφού δεν μπορούν να περάσουν τα λεωφορεία. Και τι λέτε ότι είδαν τα μάτια μου; Οι ταξιτζήδες μόλις τους είδανε άρχισαν να φεύγουν από την πιάτσα. Πιθανόν δεν θέλανε να τους κρατήσουνε ώρα στο κάστρο να περιμένουνε.
Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση αυτό. Κάλεσα και την τουριστική αστυνομία και τους είπα να είναι σε επιφυλακή σε περίπτωση που φύγουν όλα τα ταξί να παρέμβει η τουριστική αστυνομία για να μην ξεφτιλιστούμε. Αυτά δεν γίνονται, δεν μπορεί να θέλουμε τουρισμό στην πόλη και να είμαστε σε αυτή την κατάσταση. Να σας πω τι θα γίνει με τούτα και με τ΄άλλα; Κάποια στιγμή θα κοπεί ο Άγιος Ανδρέας, δεν θα πηγαίνουμε καθόλου εκεί, η θα σταματήσει γενικά η εκδρομή των τουριστών από την Ηλεία στην Πάτρα».
Από πού πάνε για το μουσείο;
Από τους μεγαλύτερους πονοκεφάλους των τουριστών και των οδηγών λεωφορείων εκτός Πατρών, είναι η πρόσβαση στο αρχαιολογικό της μουσείο.
«Δεν είναι δυνατόν να ζούμε σε μια χώρα, σε μια πόλη που βάζουνε φανάρια για να έχουμε πρόσβαση στα σούπερ μάρκετ και να μην έχουμε πρόσβαση για το αρχαιολογικό μας μουσείο να μπούνε τα πούλμαν που έρχονται από Αθήνα να κάνουν αριστερά και να μπαίνουν στο μουσείο.Εγώ που ξέρω την περιοχή θα κάνω τον κύκλο από την Ανθούπολη και θα πάω. Ένας ξένος οδηγός, ένας Θεσσαλονικιός ένα Γερμανός, για να μάθει ότι υπάρχει το στενάκι να πάει στο μουσείο θα πρέπει να γυρίσει όλη την Πάτρα ψάχνοντας και βλαστημώντας» σχολιάζει ο κ. Βελισσαρόπουλος.
Προς το Ρίο: με τις βαλίτσες κάτω από τον ήλιο
Και προς την πλευρά του Ρίου, τα προβλήματα προσβασιμότητας στα ξενοδοχεία είναι πολλά.
«Μας συμβαίνει συχνά να πηγαίνουμε στα ξενοδοχεία και να βρίσκουμε παρκαρισμένα όπως και στην Καλόγρια, να κατεβάζουμε τους τουρίστες με τις βαλίτσες τους και να τους αφήνουμε στα 500 μέτρα μακριά και να βλέπεις τους ανθρώπους ταλαιπωρημένους από το ταξίδι να κουβαλάνε μέσα στον ήλιο τις βαλίτσες. Έτσι δεν υπάρχει περίπτωση να πάμε μπροστά.
Πριν από 15 χρόνια το 15% των αφίξεων στον Άραξο πήγαινε στην Ηλεία και το 85% στην Αχαΐα. Αυτή τη στιγμή είναι ακριβώς το αντίθετο. Πρέπει να αναλάβει ο καθένας την ευθύνη του, είτε λέγεται αερολιμενάρχης, είτε λέγεται λιμεναρχείο, είτε δήμος, είτε τροχαία, όλοι όσοι εμπλέκονται για να οργανωθούμε. Είναι απαράδεκτη η εικόνα που παρουσιάζουμε».
Γιώτα Κοντογεωργοπούλου