Ο θάνατος του Δημήτρη Καλπαξή, Καθηγητή Βιοχημείας και πρώην Αντιπρύτανη στρατηγικού σχεδιασμού και ανάπτυξης της έρευνας, εξαιτίας της έλλειψης καρδιοχειρουργικής κλινικής στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Πάτρας, έφερε αναμνήσεις από ένα εκ των πλέον μελανών σημείων της πρόσφατης ιατρικής της ιστορίας.
Ήταν το 1989 όταν η Πάτρα γύρισε την πλάτη της στον πατέρα της καρδιοχειρουργικής στην Ελλάδα, τον άνθρωπο που έσωσε χιλιάδες ζωές και ταυτίστηκε με την ιδέα γιατρός αλλά και με την ιδέα άνθρωπος. Γυρίζοντας την πλάτη της στον Παναγιώτη Σπύρου, η Πάτρα έχασε και μια άλλη... ιατρική "πλάτη". Έχασε την ευκαιρία να αποκτήσει καρδιοχειρουργική κλινική. Μια ευκαιρία, που από τότε επιστρέφει συνεχώς ως φάντασμα και έχει γίνει αιτία να χαθούν ανθρώπινες ζωές και να χυθεί πολύ μελάνι, χωρίς ωστόσο να έχει καταστεί δυνατόν να συγκινηθεί κανείς.
Το 1989 λοιπόν, ο καθηγητής Παναγιώτης Σπύρου, ήρθε στην Πάτρα για να διεκδικήσει θέση καθηγητή. Το κατεστημένο των καθηγητών του Πανεπιστημίου της εποχής, θορυβημένο από την παρουσία του και από το γεγονός ότι ο Σπύρου δεν ήταν της κλίκας ή του χεριού τους, αρνήθηκε να τον ψηφίσει και να του δώσει την έδρα.
Η υποψηφιότητά του απερρίφθη με ψήφους 7-6. Αργότερα προκηρύχθηκε θέση στην Ιατρική του ΑΠΘ. Ο Σπύρου υπέβαλε ξανά υποψηφιότητα, η οποία απερρίφθη με ψήφους 35-0! Το αποτέλεσμα εκείνης της ψηφοφορίας ο καρδιοχειρουργός το είχε σχολιάσει ως εξής: «Ευχαριστώ και τους 35 για την ψήφο τους, διότι, εάν υπήρχε έστω και μία ψήφος υπέρ μου, ο καθείς εξ αυτών θα τη διεκδικούσε». Καθηγητής στο πανεπιστήμιο έγινε τελικώς με την τρίτη προσπάθεια, καταλαμβάνοντας έδρα στην Ιατρική του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Ο άνθρωπος που το 1981 ήταν μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου Καρδιοαγγειοχειρουργικής της Αμερικάνικης Καρδιολογικής εταιρείας, είχε ξεπέσει στην εκτίμηση των Πατρινών. Η Ελλάδα είχε από τότε τους δικούς της ανθρωποδιωκτικούς μηχανισμούς για τους άξιους.
Η ευκαιρία του 1989 ήταν η ευκαιρία της Πάτρας να αποκτήσει καρδιοχειρουργική κλινική και μάλιστα με έναν Σπύρου στο τιμόνι της. Η παρένθεση Δουγένη, επίσης πολεμούμενου από τα συμφέροντα, δεν κατέστη -παρά τις τεράστιες προσπάθειές του- δυνατή να αποκτήσει η πόλη καρδιοχειρουργική.
Υπενθυμίζεται ότι ο Σπύρου είχε εισπράξει απίστευτη πικρία από την πανεπιστημιακή κοινότητα της Πάτρας, με την απόρριψη του αιτήματόςτου να γίνει καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της πόλης.
"Είναι απίστευτο το γεγονός ότι κάποιοι από τους τότε συναδέλφους μου, δεν δέχτηκαν τον Σπύρου, ενώ δέχονταν τον κάθε καραγκιόζη για καθηγητή" είχε δηλώσει χαρακτηριστικά μετά από χρόνια ο καθηγητής νευροχειρουργικής Νίκος Παπαδάκης, ο οποίος τον είχε προτρέψει για να θέσει υποψηφιότητα.
Γ. Κοντογεωργοπούλου
