Όχι ρε Νώντα...

Μερικές ειδήσεις σε "τρυπάνε". Σου λένε "κάπου εδώ είναι το δρεπάνι και κόβει τους αγαπημένους...". Τον ήχο του άκουσαν σήμερα πολλοί εδώ στην Πάτρα καθώς θέριζε, άνοιξη καιρό, έναν από τους χαμογελαστούς, σκεπτόμενους, δοτικούς της ανθρώπους. Νωρίς, όπως γίνεται πάντα με όσους δεν δίνουν σημασία στους δρεπανοφόρους, μάλλον τους περιφρονούν...

Ο Νώντας που έφυγε, αγαπούσε τις κουβέντες και τις αναλύσεις... Αγαπούσε τις παρέες και τις αναμνήσεις, τις παλιές ωραίες ιστορίες από το χώρο της αριστεράς, αλλά και το χώρο της εστίασης, που ένα μεσημέρι μου είχε με κέφι  διηγηθεί.

Του άρεσε να ακούει και ήξερε που να παρέμβει για να ..πυροδοτήσει μια κουβέντα, να θέσει προβληματισμούς, να απογειώσει τη διάθεση και μετά να κεράσει ένα γύρο από τα ίδια...για να θερμανθούν οι λέξεις, να πάει η ζωή με ανεβασμένη σκέψη παρακάτω.. έστω και αν ο ίδιος ήταν από τους ανθρώπους που έχουν βάθος και βασανιζονται από τις σκέψεις...

Στου... Νώντα τα μεσημέρια περνούσαν ανέφελα και πάντα με πρόθυμη παρέα, θαμώνες μόνιμους και κάποιος "ορκισμένους". Αυτός δεν είναι άλλωστε ο δείκτης του καλού επαγγελματία; Στο χαμόγελό του είναι το μέτρο. Στην θέρμη που απευθύνει για να κάνεις το χώρο στέκι σου και να θεωρείς τον ιδιοκτήτη άνθρωπό σου. Αυτό δεν το διδάσκεσαι ούτε μπορείς να το υποδυθείς. Αυτό ή το έχεις ή το αγνοείς...

Υπ΄αυτή την έννοια, με το τόσο πρόωρο, το τόσο ανέλπιστο φευγιό του Νώντα Μακρή, είναι πολλοί αυτοί που έμειναν άστεγοι, γνωρίζοντας ότι τα μεσημέρια τους δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδια...

"Όχι ρε Νώντα... ", ήταν η φράση που είπαν οι περισσότεροι, σαν είδαν τη φωτογραφία του δίπλα σε ένα ξαφνικό "αντίο", χωρίς κέρασμα αυτή τη φορά,,,

Όχι ρε Νώντα, δεν το σκάνε έτσι ξαφνικά από την παρέα... Χωρίς ένα σήμα... Δεν αδειάζουν έτσι την πλατεία...

Γ. Κοντογεωργοπούλου

 

 

 

Διαβάστε επίσης