Της Γιώτας Κοντογεωργοπούλου
Ήταν μαθηματικώς βέβαιο ότι κάποια στιγμή η μονωδία του πολιτεύεσθαι της δημοτικής αρχής, θα οδηγούσε την πολυφωνική της αντιπολίτευσης σε έξοδο από τη σκηνή. Η ανοχή που είχε επιδείξει η αντιπολίτευση στις εμμονικές τακτικές της Μαιζώνος, είχε ημερομηνία λήξης, όπως άλλωστε και η ανοχή των πολιτών σε ένα ατελείωτο λογίδριο γραμμένο σε κάποιο δωμάτιο στα έγκατα του Περισσού, τοποθετημένο σε χρόνο, αισθητική και κοινωνική αντίληψη Σοβιετίας των αρχών του αιώνα και φορεμένο στην Πάτρα του 2018, με τρόπο που την κάνει να φαίνεται σαν μεγάλο παιδί που στριμώχνεται στο βαπτιστικό του ρούχο.
Το ενδιαφέρον στην αποψινή αποχώρηση της αντιπολίτευσης, την πρώτη από την στιγμή που ανέλαβε η παράταξη Πελετίδη το τιμόνι της τρίτης μεγαλύτερης πόλης, δεν είναι τόσο η αποχώρηση αυτή καθεαυτή (ήταν εν πολλοίς μαθηματικώς αναμενόμενη) και ο λόγος που την προκάλεσε, όσο η μέθοδος που ακολουθήθηκε από τη δημοτική αρχή και αυτή τη φορά προσωπικώς από το δήμαρχο, τακτική που φωνασκεί αφενός για μια αντίληψη ιδιοκτησιακού καθεστώτος στον δήμο, αφετέρου για οικειοποίηση υπουργικών κονδυλίων που μεταφράζονται σε έργα, βαφτισμένα στην κολυμπήθρα της διεκδικητικής ομάδας του ΚΚΕ, η οποία ωστόσο τα εισπράττει από τα κρατικά ταμεία, αλλά το.. κρύβει.
Όπως συνέβη και με τα χρήματα του κατα τα άλλα κατάπτυστου ΕΣΠΑ, τα οποία αφού εισέπραξαν στη συνέχεια κατήγγειλαν για να τα παρουσιάσουν ακολούθως ως δικές τους αναπλάσεις, έτσι και τώρα με τα κονδύλια του Υπουργείου Εσωτερικών, η δημοτική αρχή επιχειρεί να κάνει κόκκινη πολιτική και όταν ερωτάται επ΄αυτού, είτε απαντά κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο τη θέα, είτε, όπως συνέβη σήμερα, περνάει στην άλλη όχθη, αυτή της προσβολής και της επίθεσης, τακτική που δεν δείχνει ψυχραιμία, ούτε βεβαίως δημοκρατική ανοχή.
Το ξεσπάθωμα του δημάρχου στη σημερινή συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, το μονοφωνικό παραλήρημα περί της κατοχής της απόλυτης αλήθειας και του απόλυτου υπερασπιστή του λαού, ακόμη και όταν αυτό γίνεται με κυβερνητικά όπλα και ο προσβλητικός τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρθηκε στους επικεφαλής των παρατάξεων, αποκαλύπτουν ένα πρόσωπο που μέχρι σήμερα δεν είχε γίνει ορατό, καθώς τον ρόλο του επιτιθέμενου είχαν αναλάβει άλλα στελέχη, αφήνοντας τον δήμαρχο στο πεδίο της ήρεμης δύναμης και εξ αυτού του, κατά κανόνα, συμπαθούς.
Η αποψινή έξαρση, και η είδηση αν το θέλετε, ήταν η επίδειξη του άλλου προσώπου του δημάρχου, που καμια σχέση δεν έχει με την κοινωνική του παρουσία και προσφορά. Αυτό του κομματικού εντολοδόχου που θεωρεί ιδιοκτησιακό του προνόμιο την απασχόληση με τους εργαζομένους και πολιτικό του δικαίωμα τη διαστρέβλωση της αλήθειας, στο όνομα του ιερού σκοπού της διάδοσης των αρχών του ΚΚΕ, με το οποίο η Πάτρα έχει ασθενείς έως βαριά αναιμικές σχέσεις.
Εκτός πια και αν τα σενάρια περί μετακόμισής του στην κεντρική πολιτική σκηνή ενέχουν τελικά δόση αληθείας και βρισκόμαστε στις πρόβες.