Του Ηρακλή Ρούπα
Όταν η Πολιτεία και ο νομοθέτης υπό το πρόσχημα του «μνημονίου» επιλέγουν να αγνοήσουν την Συνταγματική υποχρέωση της παροχής «κοινωνικής» προστασίας σε κάθε επίπεδο, η εκτός θεσμικών πλαισίων ευαισθητοποίηση άλλων φορέων για την κάλυψη του κενού αυτού αποτελεί ευχάριστη όσο και αναγκαία έκπληξη. Όταν δε η ευαισθητοποίηση αφορά την προστασία της πρώτης κατοικίας από τους πλειστηριασμούς, γίνεται αντιληπτή η σοβαρότητα της παρέμβασης.
Ιδιαίτερη βαρύτητα λοιπόν θα μπορούσε να αποκτήσει ενεργοποίηση προς την κατεύθυνση εκκίνησης διαδικασιών προκειμένου οι Δήμοι να έχουν την δυνατότητα να αγοράσουν στις τιμές που αγοράζουν τα funds κάποια σπίτια οικογενειών που δεν θα έχουν την δυνατότητα να αποφύγουν τον πλειστηριασμό. Μία πρόταση που πρέπει άμεσα να ενεργοποιηθεί καθώς από τις 21 Φεβρουαρίου όλοι οι πλειστηριασμοί γίνονται ηλεκτρονικά. Μία πρόταση που δημιουργεί προβληματισμό για τον λόγο για τον οποίο η κυβέρνηση επέλεξε να νομοθετήσει ώστε να μην έχουν την δυνατότητα δανειολήπτες με αποδεδειγμένη αδυναμία να αγοράσουν τα σπίτια τους στις τιμές που οι τράπεζες «πωλούν» ή καλύτερα ξεπουλούν στα funds.
Αν συνειδητοποιήσουμε πως οι περιβόητες ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών γίνονται με χρήματα των φορολογουμένων, τότε προκαλεί μεγαλύτερη απορία αλλά και οργή η απαγόρευση «κοινωνικού» διακανονισμού προκειμένου να μείνουν στα σπίτια τους συμπολίτες μας που σε κάθε περίπτωση δεν έχουν την δυνατότητα να πληρώσουν τις τράπεζες. Αυτός είναι και ο λόγος που μία τέτοια πρόταση πρέπει να υποστηριχθεί από όλα τα μέσα και να αναδειχθεί ως πρωτεύουσα πολιτική παρέμβαση.
Δυστυχώς, όσο μεγάλο είναι το πρόβλημα τόσο μεγαλύτερο το καθιστά η αδυναμία ουσιαστικής και δομικής διαχείρισής του, καθώς δεν είναι λίγοι εκείνοι που αντιλαμβάνονται την διαχείριση όχι ως μέσον επίλυσης του αντιαναπτυξιακού προβλήματος της χώρας, αλλά μοναδική ευκαιρία επαγγελματικής ενασχόλησης και πλουτισμού «στην πλάτη» αδύναμων δανειοληπτών. Ο Νόμος Κατσέλη αποτέλεσε την μοναδική σανίδα σωτηρίας και προσέφερε σημαντική προστασία. Ο Νόμος αυτός όμως έχει ημερομηνία λήξης.
Δεν μένει λοιπόν παρά να προαχθούν νέες «ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΕΣ» προτάσεις που έχουν όμως την απαιτούμενη θεσμική υποστήριξη προκειμένου να αντιληφθεί η κυβέρνηση πως πρέπει να αλλάξει τακτική. Είναι δυνατόν λοιπον να ξεκινήσει μία δυναμική εκστρατεία προκειμένου οι Δήμοι να ιδρύσουν ένα Πανελλαδικό ταμείο αγοράς ακινήτων οικονομικά αδύναμων οικογενειών, προκειμένου να διαμορφωθεί ένας πρωτότυπος και πρωτοφανής για τα δεδομένα μας «συνεταιρισμός κοινωνικής στήριξης».
Η καθημερινότητα και πως την βιώνουμε όλοι είναι θέμα ψυχολογίας. Το πώς διαμορφώνεται τα τελευταία χρόνια η ψυχολογία έχει να κάνει με την κρίση και τα οικονομικά δεδομένα. Ας αρχίσει να αντιστρέφεται το κλίμα από εκεί που θα έχει τον μεγαλύτερο κοινωνικό αντίκτυπο. Την οικογένεια. Η ενεργοποίηση των Δήμων θα δώσει άλλη διάσταση στο πως οι πολίτες των περιφερειακών κυρίως κέντρων θα βιώνουν την ύπαρξη φορέων με πραγματική δυνατότητα παρέμβασης. Αυτό το λίγο. Αυτή η μικρή προοπτική εφόσον κοινοποιηθεί ίσως είναι αρκετή για να αρχίσει να νιώθει ο πολίτη πως «κάποιος νοιάζεται» πραγματικά. Αυτό αρκεί από μόνον του για να αλλάξει λίγο την ψυχολογία. Ίσως δε… περισσότερο από όσο μπορούμε να φανταστούμε.
