Η Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού Κοινο_Τοπία www.koinotopia.gr,συνεχίζει για τη φετινή χρονιά τις προβολές της με την ταινία ’’Μετά τα μεσάνυχτα’’ (After hours) του Μάρτιν Σκορσέζε σήμερα Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου, ώρα 8μμ Προσέλευση 7.45μμ
H προβολή θα γίνει στον πολυχώρο της Κοινο_Τοπίας, Μαιζώνος 139 και Παντανάσσης, 4ος όροφος (έναντι Δημαρχιακού Μεγάρου) στην Πάτρα με δωρεάν είσοδο αλλά με κάρτα κράτησης θέσης η οποία δίνεται από τη γραμματεία της Κοινο_Τοπίας. Θα ακολουθηθεί σειρά προτεραιότητας, πληροφορίες στο 2615.002009. Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτησημε αφορμή την ταινία. Συντονίζουν Κώστας Νταλιάνης και Χριστίνα Σκούτα.
Μετά τα μεσάνυχτα (After hours)
Σκηνοθεσία: Μάρτιν Σκορσέζε, Σενάριο: Τζόζεφ Μινιόν,Φωτογραφία:Μίχαελ Μπόλχαους, Μοντάζ: Θέλμα Σουνμέηκερ, Μουσική: Χάουαρντ Σορ,Χώρα: ΗΠΑ (1985), Διάρκεια: 97 λεπτά, Παίζουν:Γκρίφιν Νταν, Ροζάνα Αρκέτ, Λίντα Φιορεντίνο, Τέρι Γκαρ, Βέρνα Μπλουμ
Ο Κώστας Νταλιάνης, στο site της Κοινο_Τοπίας γράφει σχετικά: «Διαφορετικοί κανόνες ισχύουν μόλις νυχτώνει» ενημερώνει σε κάποιο σημείο της ταινίας ένας από τους αμέτρητους χαρακτήρες που συναντά στην ιλιγγιώδη, βραδινή οδύσσειά του ο ήρωας. Ακολουθώντας την υπόσχεση ενός ερωτικού ραντεβού με μια αινιγματική ξανθιά, ένας προγραμματιστής ηλεκτρονικών υπολογιστών εγκαταλείπει την ασφάλεια του οικείου περιβάλλοντός του και κατηφορίζει σε μεριές της Νέας Υόρκης που του είναι παντελώς άγνωστες, ίσως, επειδή πάντοτε φρόντιζε να τις αποφεύγει.
Με το που πέφτει η νύχτα, όμως, η μεγαλούπολη μεταμορφώνεται σε έναν φαρμακερά σαγηνευτικό κόσμο, που επιφυλάσσει τόσες υποσχέσεις, όσο και κινδύνους και η οποία παγιδεύει τον πανικόβλητο πρωταγωνιστή σε ένα παρανοϊκό κλοιό, αφήνοντας ως μοναδική παρηγοριά τον ερχομό του πρώτου πρωινού φωτός.
Μόνο που η δημιουργία του Σκορσέζε δεν είναι ταινία τρόμου, αλλά μια καφκικών διαστάσεων κωμωδία του παραλόγου, όπου μερικοί από τους πιο αρχέγονους ανθρώπινους φόβους και κάμποσα υπαρξιακά άγχη χωρούν μέσα σε ένα σαρδόνιο παιχνίδι με την αγωνία και τις προσδοκίες του θεατή.Ίσως, ο Σκορσέζε να ήθελε να δείξει την τρέλα που κυριαρχεί στην υπέροχη πόλη της Νέας Υόρκης, με τους ανθρώπους να βρίσκονται «αλλού» ή να είναι απολύτως σαλεμένοι και στο δικό τους κόσμο, μακριά από τις συμβατικότητες του αστικού καθωσπρεπισμού. Ίσως, πάλι, να ήθελε να δείξει ότι παρόλη την παράνοια που μας κυκλώνει, το σύμπαν συνωμοτεί για να ξαναγυρίσουμε στη σταθερή μας καθημερινότητα.
Ο Σκορσέζε ενορχηστρώνει αυτό το εγχείρημα με παιχνιδιάρικο και μαεστρικό τρόπο, σαν να σκηνοθετεί έναν ενήλικο και αρκούντως διεστραμμένο «Μάγο του Οζ» που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα από τη μια αξέχαστη σκηνή στην άλλη, αναζητώντας εναγωνίως το δρόμο για το σπίτι. Με απίστευτη ευστοχία στη βιωματική περιγραφή των κατοίκων της Νέας Υόρκης, ακροβατεί αριστουργηματικά ανάμεσα στο κωμικό και στο τραγικό. Τόσο τα κοντινά πλάνα (στο πρόσωπο των ηθοποιών), όσο και τα μακρινότερα (βρεγμένοι νυκτερινοί δρόμοι) αποτελούν σπάνια συλλεκτικά κομμάτια κινηματογράφου.
Η ταινία απέσπασε στο Φεστιβάλ των Κανών το βραβείο σκηνοθεσίας καθώς κι άλλες σημαντικές διακρίσεις (βραβεία Σεζάρ, Bafta, Χρυσή Σφαίρα). Μια μοναδική ταινία, που ο θεατής παρακολουθεί κυριολεκτικά με κομμένη την α
