Λόγω της ημέρας ένα απόσπασμα από το βιβλίο μου 'Αγκινάρες με αλάτι"
.........................................
...Βέβαια, σε κάθε Καρναβάλι, λόγω του μπαλκονιού, ερχόταν και η θεία μου από την Αθήνα, απαραίτητα μαζί με δυό-τρία φιλικά ζευγάρια. Όλοι κατασκηνώνανε για το τριήμερο στο σπίτι και βολευόντουσαν στην κλασσική στρωματσάδα, όπως τότε το είχαν συνήθειο. Και βέβαια μας εξαφάνιζαν το ταψί γαλακτομπούρεκο που ετοίμαζε η μητέρα μου για το καρναβάλι, όπως έκαναν και κάνουν οι Πατρινιές την περίοδο αυτή. Πολύς κόσμος ερχόταν από την Αθήνα για το Καρναβάλι, γέμιζαν τα ξενοδοχεία και πολλά σπίτια είχαν φιλοξενούμενους.
Από το μπαλκόνι αυτό γνώρισα και αγάπησα το καρναβάλι, καθώς κατά την διάρκεια του τριωδίου, ειδικά τα Σάββατα και Κυριακές, κατέβαινε προς το κέντρο η πομπή με τις μπούλες. Από την πλατεία Ομονοίας ξεκίναγε η μπάντα, μεταμφιεσμένοι πιερότοι , μπούλες και φυσικά μαζί με μασκαράτες του Χαράρη. Από το 1960 και μετά έβγαινε στις περατζάδες αλλά και στις παρελάσεις και η μπαντίνα με τους μικρούς μουσικούς που την πρώτη χρονιά ήταν μεταμφιεσμένοι σε Μίκυ Μάους.
Η φασαρία ήταν μεγάλη καθώς μπροστά λευκοί πιερότοι με μεγάλες ξύλινες ροκάνες, χάλαγαν τον κόσμο και έτσι άκουγα από μακριά την πομπή που κατέβαινε την Γούναρη. Όταν ξεθάρρεψα και δεν φοβόμουν τις μασκαράτες, ιδιαίτερα τις μουτσούνες με τους αράπηδες και τους ακέφαλους, κατέβαινα στο πεζοδρόμιο για να τους βλέπω και από κοντά.
Όταν η μουσική άρχιζε την εισαγωγή από το «Καρνάβαλε κι Αποκριά», τρέχανε όλοι στο δρόμο και χορεύανε.
Ο Αλέκος Χαράρης κάθε χρόνο κατασκεύαζε ένα μεγάλο αριθμό από μασκαράτες που συνήθως συνόδευαν κάποιο σατυρικό άρμα με ανάλογο θέμα. Άλλοτε είχαν ένα δικό τους θέμα, αποτελώντας μια ομάδα από πέντε, έξι η περισσότερες φιγούρες και άλλοτε αποτελούσαν τον προπομπό του Βασιλιά Καρνάβαλου.
