Ζει σε κάποιο σκοτεινό κτίριο της παραλιακής. Είναι ανάμεσα στις ορδές των προσφύγων που εφορμούν στο λιμάνι να βρουν μια καρότσα, να περάσουν στην Ιταλία. Εκεί πιστεύουν ότι είναι το όνειρο, στη δυτική Ευρώπη. Εδώ βλέπουν τον εφιάλτη. Είναι περαστικοί και στο λένε.
Ο νεαρός πρόσφυγας της αποψινής ιστορίας, συναντήθηκε τυχαία με το δημοσιογράφο του tempo24 Νίκο Σύφαντο ενώ αυτός έκανε απευθείας μετάδοση στην εκπομπή Super B News σχετικά με ένα κτίριο της περιοχής και του δίδαξε ότι οι άνθρωποι δεν είναι ούτε το χρώμα, ούτε η γλώσσα, ούτε καν τα μάτια τους. Οι άνθρωποι είναι η καρδιά τους.
Ο δημοσιογράφος είχε παρκάρει το μηχανάκι του σε κάποιο σημείο της παραλιακής και είχε απομακρυνθεί πολλά μέτρα για να κάνει τη μετάδοση. Ξαφνικά είδε έναν μετανάστη να πλησάζει το μηχανάκι και να στέκεται επίμονα στο σημείο παρατηρώντας το.
Η εικόνα, με βάση την επιφυλλακτικότητα με την οποία έχουμε συνηθίσει να αντιμετωπίζουμε κάτι παρόμοιο, έμοιαζε ανησυχητική. Ο Νίκος πλησίασε να δει τι συμβαίνει και ο μετανάστης καθόταν δίπλα στο μηχανάκι και το κοίταζε όση ώρα αυτός έκανε τη μετάδοση.
“Κάθομαι εδώ για να μην στο πάρουνε” του είπε στα αγγλικά, δείχνοντάς του τα κλειδιά που είχε ξεχάσει πάνω.
Μια μικρή, καθημερινή ιστορία που δεν είναι καθόλου τόσο απλή όσο φαίνεται και για αυτό επιλέγουμε να τη φωτίσουμε. Είναι ένα χαστούκι στην επιθετικότητα και την καχυποψία με την οποία αντιμετωπίζουμε τους μετανάστες. Είναι η απόδειξη ότι μέσα σε αυτό το μπουλούκι, βρίσκονται ταλαιπωρημένοι άνθρωποι, που ναι, μπορεί να σου φυλάνε και το μηχανάκι, για να μην στο πάρουν. Να μην σου πάρουν τα κλειδιά. Άνθρωποι όπως εμείς, ίσως και πολύ καλύτεροί μας, που αξίζουν τον απόλυτο σεβασμό και δεν τον έχουν.
