Το άρθρο του Γιάννη Χ. Χριστόπουλου δημοσιευμένο σήμερα στην εφημερίδα ΓΝΩΜΗ:
Η απώλεια του αείμνηστου πατέρα μου Χρήστου Ι. Χριστόπουλου είναι πλέον μια οδυνηρή πραγματικότητα.
Και σε προσωπικό επίπεδο, τόσο για μένα, όσο και για την μητέρα μου, τα αδέλφια μου και τα παιδιά μας, το κενό είναι τεράστιο και δεν μπορεί να καλυφθεί.
Η συγκινητική συμπαράσταση των συνεργατών μας απλά επιβεβαίωσε αυτό που για μας ήταν «κεκτημένο»: Όλοι τους τον αισθάνονταν ως πατέρα, αδελφό, άνθρωπο ξεχωριστό και εντελώς δικό τους. Τους ευχαριστούμε για τα αισθήματά τους, που, άλλωστε, είναι αμοιβαία και από την δική μας πλευρά.
Επίσης, οι αναγνώστες και οι φίλοι της «Γνώμης» και της «Πρωινής Γνώμης», το συγκλονιστικό επώνυμο και ανώνυμο πλήθος που συμπαραστάθηκε στον πόνο μας, έχει για πάντα την ευγνωμοσύνη μας και την αγάπη μας. Κυρίως, διότι τίμησε με την συγκινητική του παρουσία τον Άνθρωπο, που είχε για όλους έναν καλό λόγο και μια τρυφερή φιλική σκέψη.
Όμως το αύριο είναι ήδη εδώ. Η επόμενη μέρα μας βρίσκει ήδη δυνατούς και έτοιμους. Γιατί ΕΚΕΙΝΟΣ το προετοίμασε και από εκεί που βρίσκεται το ΑΠΑΙΤΕΙ.
Από πολύ μικρός άρχισα να μοιράζομαι το πάθος του πατέρα μου για την εφημερίδα. Ανέκαθεν τον θυμάμαι στο γραφείο του, περιτριγυρισμένο από φίλους και αναγνώστες, με τα τηλέφωνα να χτυπάνε ασταμάτητα, τις ειδήσεις να ακούγονται συνεχώς, την φωνή του να ρωτά, να ψάχνει, να αναζητεί, τους συνεργάτες του να ζητούν οδηγίες… Και εκείνο το χαμόγελό του, μέσα στον φόρτο της καθημερινότητας, να φωτίζει τις σκέψεις του και να γεμίζει με αισιοδοξία τους πάντες γύρω του.
Αυτός με έμαθε τι πάει να πει «ενημέρωση» και «δημοσιογραφία». Τι πάει να πει «εφημερίδα», από την αρχή μέχρι το τέλος. Με υπευθυνότητα, σεβασμό και ειλικρίνεια προς την κοινωνία. Με ρεαλισμό αλλά και ανοιχτούς ορίζοντες στην σκέψη, αφού η ζωή και οι εξελίξεις ποτέ δεν σταματούν.
Τα πάντοτε μετρημένα λόγια του ήταν, καθημερινά, ένα συγκροτημένο «καθηκοντολόγιο», που μου το υπαγόρευε, με γλυκύτητα, με πειθώ και με πίστη για το μέλλον.
Με προετοίμαζε, ώστε να είμαι πανέτοιμος την κατάλληλη ώρα. Ήθελε να αρπάξω με σφρίγος και αποφασιστικότητα το τιμόνι και να κοιτάξω μπροστά, για να συνεχίσω το όνειρό του…
Ήθελε να δει από ψηλά τον Ιωάννη Χρήστου Χριστόπουλο να συνεχίζει τον δρόμο που Εκείνος χάραξε και να προχωρεί το όνειρό του ακόμη πιο πέρα…
Ήθελε να είμαι ΕΔΩ, όταν Εκείνος δεν θα ήταν πια μαζί μας!
Και να που ήλθε η ώρα… Και πράγματι ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ, όπως Εκείνος το θέλησε και όπως το είχε προγραμματίσει!
Δεν προσπερνώ τις δυσκολίες, δεν υποτιμώ τα εμπόδια, δεν αρνούμαι τους κινδύνους και την δύσκολη οικονομική συγκυρία…
Αλλά είμαι ΕΔΩ για να αντιμετωπίσω, όπως θα ήθελε Εκείνος, κάθε τι που θα προκύψει από την καθημερινότητα και τις συνθήκες.
Είμαι ΕΔΩ γιατί το θέλει η οικογένειά μου, οι συνεργάτες μας, οι αμέτρητοι φίλοι μας, οι χιλιάδες αναγνώστες μας. Και διότι το θέλω και ΕΓΩ!
Είμαι ΕΔΩ γιατί η κληρονομιά του πατέρα μου είναι ιερή και καθήκον μου είναι να φανώ αντάξιός του…
Είμαι ΕΔΩ γιατί νοιώθω ΕΤΟΙΜΟΣ, επειδή μαθήτευσα στο δικό του σχολείο και ζυμώθηκα με τις αγωνίες του και τα όνειρά του.
Είμαι ΕΔΩ διότι, απλούστατα, η «Γνώμη» και η «Πρωινή Γνώμη» πρέπει και ΘΑ συνεχίσουν τον αγώνα τους και θα παραμείνουν στην πρώτη γραμμή της ενημέρωσης, στην μάχη για την αλήθεια και το δίκαιο, στην πρωτοπορία για το μέλλον της Πάτρας και για την προκοπή της Πατρίδας.
Είμαι ΕΔΩ και συνεχίζουμε όλοι ΜΑΖΙ!
