Οι συμμαχίες πετυχαίνουν όταν βάζουν στόχους και συνενώνοντας δυνάμεις φθάνουν στο θετικό αποτέλεσμα. Αυτό ήταν το συμπέρασμα της ενδιαφέρουσας συζήτησης που αναπτύχθηκε κατά την τελευταία συνεδρίαση της δεύτερης ημέρας του τριήμερου Διεθνούς Αναπτυξιακού Συνεδρίου που οργάνωσε στην Πάτρα η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας.
Στην συζήτηση που συντόνισε η δημοσιογράφος Κάτια Μακρή, συμμετείχε ως ιδρυτικό μέλος της Συμμαχίας για την Επιχειρηματικότητα και Ανάπτυξη στη Δυτική Ελλάδα, ο πρόεδρος του ΣΕΒΙΠΑ Πέτρος Μαντάς, μαζί με τον Κώστα Καρπέτα, αντιπεριφερειάρχη Περιφερειακής Ανάπτυξης και Επιχειρηματικότητας, τον Κλεομένη Μπάρλο, καθηγητή και πρόεδρο του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών Πελοποννήσου και Δυτικής Ελλάδας, τον Πλάτωνα Μαρλαφέκα, πρόεδρο του Επιμελητηρίου Αχαΐας και τον Γιώργο Τελώνη, πρόεδρο του Συνδέσμου Τουριστών Γραφείων Δυτικής Ελλάδας και τον Βασίλειο Μπουργανό, διευθυντή ΙΤΕ/ΙΕΧΜΗ, αντιπρόεδρο του Περιφερειακού Συμβουλίου Έρευνας και Καινοτομίας Δυτικής Ελλάδας.
Για την αποβιομηχάνιση της περιοχής, αλλά και τις προοπτικές που δημιουργούνται, μίλησε ο Πέτρος Μαντάς, πρόεδρος του Συνδέσμου Εγκατεστημένων Επιχειρήσεων στην Βιομηχανική Περιοχή Πατρών, σε αντίστοιχο ερώτημα που του τέθηκε.
«Τα προβλήματα του παρελθόντος δεν έχουν σχέση με την σημερινή πραγματικότητα», δήλωσε και συνέχισε: «Οι επιχειρήσεις ενσωμάτωσαν τους ευρωπαϊκούς κανόνες λειτουργίας, ωστόσο το φορολογικό παραμένει ένα από τα σημαντικά ζητήματα. Θα πρέπει να υπάρξει μια σταθερή πολιτική από την πλευρά της κυβέρνησης, γιατί το «επιχειρείν» αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα».
Κάνοντας μια σύγκριση των συνθηκών της περιόδου 1980-90 και των συνθηκών που επικρατούν σήμερα, ανέφερε ότι οι επιχειρήσεις λειτουργούν σε μια πλήρως παγκοσμιοποιημένη αγορά, σε συνθήκες απόλυτου ανταγωνισμού, με μεγάλη φορολογική και μη μισθολογική επιβάρυνση, μεγάλο κόστος ενέργειας και κόστος κεφαλαίου για τις περισσότερες επιχειρήσεις, εν μέσω capital control, κ.ά.»
Ο κ. Μαντάς πρόσθεσε ότι παρά τα μεγάλα υλοποιηθέντα έργα, η περιοχή έχει ακόμα σοβαρό έλλειμμα υποδομών (εμπορευματικό λιμάνι, τραίνο, ακριβές οδικές μεταφορές, έλλειψη αερομεταφορών για τα ευπαθή παραγόμενα προϊόντα, ενεργειακές ελλείψεις, ακριβές και παρωχημένες Βιομηχανικές Ζώνες). Το δε μισθολογικό κόστος δεν είναι υψηλό, όμως, τα καλύτερα στελέχη μεταναστεύουν στο εξωτερικό, η πανεπιστημιακή εκπαίδευση και το ερευνητικό έργο δεν είναι εστιασμένα/προσαρμοσμένα /φιλικά προς τις επιχειρήσεις και δεν σκοπεύουν στην παραγωγή καινοτόμων προϊόντων.
Οι μεταποιητικές επιχειρήσεις έχουν πλέον προσαρμοστεί στις απαιτήσεις του πλαισίου λειτουργίας της Ε.Ε., όμως υφίστανται εσωτερικό αθέμιτο ανταγωνισμό από ομοειδείς εγχώριες, οι οποίες λόγω της αδύναμης κρατικής εποπτείας παραβατούν καταδολιεύοντας τους νόμους/κανονισμούς του νομοθετικού πλαισίου, ιδίως εφόσον απευθύνονται στην εσωτερική αγορά.
Συμπερασματικά, ο κ. Μαντάς είπε ότι κατά τις δεκαετίες που πέρασαν, έγιναν μεγάλες αλλαγές, αυτό όμως που δεν έχει αλλάξει είναι η δυσκολία άσκησης μεταποιητικής έναντι της μεταπρατικής δραστηριότητας στην Ελλάδα, ενώ η έλλειψη μακροχρόνιου, σταθερού σχεδίου και προγραμματισμού λειτουργούν αρνητικά.
Στα θετικά, σίγουρα είναι ότι οι επιχειρήσεις που επιβιώνουν έχουν δυναμισμό και εξωστρέφεια.
