Προσαρμογή Προτιμήσεων Συναίνεσης

Χρησιμοποιούμε cookies για να σας βοηθήσουμε να πλοηγηθείτε αποτελεσματικά και να εκτελέσετε ορισμένες ενέργειες. Θα βρείτε λεπτομερείς πληροφορίες σχετικά με όλα τα cookies κάτω από κάθε κατηγορία συναίνεσης παρακάτω.

Τα cookies που κατηγοριοποιούνται ως «Απαραίτητα» αποθηκεύονται στο πρόγραμμα περιήγησής σας, καθώς είναι αναγκαία για την ενεργοποίηση των βασικών λειτουργιών του ιστότοπου.... 

Πάντα Ενεργά

Τα απαραίτητα cookies είναι ζωτικής σημασίας για τις βασικές λειτουργίες του ιστότοπου, ο οποίος δεν θα λειτουργεί με τον προβλεπόμενο τρόπο χωρίς αυτά.Τα cookies αυτά δεν αποθηκεύουν δεδομένα προσωπικής ταυτοποίησης.

Δεν υπάρχουν cookies για εμφάνιση.

Τα λειτουργικά cookies βοηθούν στην εκτέλεση ορισμένων λειτουργιών, όπως η κοινή χρήση του περιεχομένου του ιστότοπου σε πλατφόρμες κοινωνικών μέσων, η συλλογή σχολίων και άλλες λειτουργίες τρίτων.

Δεν υπάρχουν cookies για εμφάνιση.

Τα αναλυτικά cookies χρησιμοποιούνται για να κατανοήσουμε πώς αλληλεπιδρούν οι επισκέπτες με τον ιστότοπο. Αυτά τα cookies παρέχουν πληροφορίες σχετικά με μετρήσεις, όπως ο αριθμός των επισκεπτών, το ποσοστό εγκατάλειψης, η πηγή επισκεψιμότητας κ.λπ.

Δεν υπάρχουν cookies για εμφάνιση.

Τα cookies απόδοσης χρησιμοποιούνται για την κατανόηση και την ανάλυση των βασικών δεικτών απόδοσης του ιστότοπου, οι οποίοι βοηθούν στην παροχή μιας καλύτερης εμπειρίας χρήστη για τους επισκέπτες.

Δεν υπάρχουν cookies για εμφάνιση.

Τα cookies διαφήμισης χρησιμοποιούνται για να δώσουν στους επισκέπτες προσαρμοσμένες διαφημίσεις βάσει των σελίδων που έχουν επισκεφτεί και να αναλύσουν την αποτελεσματικότητα της διαφημιστικής καμπάνιας.

Δεν υπάρχουν cookies για εμφάνιση.

Το Τολέδο ανήκει στον «Μύθο» του

10/10/2017 | 19:47

Του Κώστα Λογαρά

Στις περιόδους των μεγάλων κρίσεων -λέω γι’ αυτήν που ακόμα ζούμε στο πετσί μας- αποζητάμε τα προσωπικά μας καταφύγια και προσφεύγουμε στην «ασφάλεια» του παρελθόντος : βλέμματα, παιδικοί μας φίλοι, μορφές και μουσικές τής μακρινής μας εφηβείας, στιγμές που τις εξωραΐζουμε στη φαντασία μας, ό,τι  τέλος πάντων θεωρούμε πως είναι η πραγματική πατρίδα μας. Έτσι, γεγονότα που συνέβησαν πριν από χρόνια παίρνουν εντός μας διάσταση ειδυλλιακή, ή και μυθική.

Εναν ανάλογο «Μύθο» αναζητάει η συγγραφή, όμως απολύτως αληθοφανή και εύλογο. Ολωσδιόλου πιστευτό. Η Τέχνη χτίζει τον ου-τοπικό και παρήγορο κόσμο της με βιωμένα, πάντα, υλικά.

Δύο παράγοντες γνωρίζω που μπορούν να χαράξουν καθοριστικά την πορεία μιας πόλης / μιας χώρας, να διαμορφώσουν την Ιστορία της και να συμβάλουν στη συγκρότηση του «Μύθου» της: Οι δημιουργοί της Τέχνης απ’ τη μία, και οι πολιτικοί από την άλλη.

Οι πρώτοι σμιλεύουν τη «Μυθολογία» ενός τόπου – αυτό που έχει ανάγκη η ψυχή τού ανθρώπου να τραφεί, αλλιώς θα μαραζώσει. Ζωγράφοι, γλύπτες, μουσικοί και καλλιτέχνες, ποιητές και συγγραφείς, κι από κοντά κάποιοι φωτισμένοι δάσκαλοι και μερικές εμπνευσμένες πένες της δημοσιογραφίας, κι αυτούς δημιουργούς τους λογαριάζω, όλοι δίνουν συγκεκριμένη μορφή σ’ ένα δυσ-τοπικό και συνεχώς διαμορφούμενο χώρο. Ώστε να γίνει ορατός, συνειδητός, να πάρει σχήμα το άμορφο. Τα καταφέρνουν όσοι βγαίνουν από τη μονομέρεια του προσωπικού τους βιώματος και εκφράζουν μια ευρύτερη συλλογική συνείδηση. Διαφορετικά, προβάλλοντας τον εγωτισμό τους αναδεικνύουν έναν παρακμιακό ναρκισσισμό και πάνε άπατοι.

Απ’ την άλλη, ο πολιτικός κόσμος είναι πολύ πιο γήινος, πιο πρακτικά ωφέλιμος για μια πόλη / μια χώρα  (μιλάω γενικά, δεν εννοώ συγκεκριμένο κόσμο τής πολιτικής ): λύνουν προβλήματα της καθημερινότητας, βελτιώνουν τις συνθήκες της ζωής, φροντίζουνε για την εξέλιξη του τόπου. Αλλά δεν είναι μόνο διεκπεραιωτές οι πολιτικοί. Πρέπει να έχουν Οραμα για την πόλη τους / τη χώρα τους,  σχέδιο ανάπτυξης -οικονομικής, κοινωνικής, πολιτιστικής- αλλιώς πρόκειται για τενεκέδες ξεγάνωτους.

Πού συγκλίνουν οι ρόλοι και των δύο αυτών διαμορφωτών της κοινής γνώμης και της Ιστορίας; Στόχος και των δυονών είναι, νομίζω, να ανασύρουν την πόλη / τη χώρα από τον μικρόκοσμό της, τον μικροαστισμό, τον επαρχιωτισμό της. Γι’ αυτό και οι πολιτικοί είναι ανάγκη να βλέπουν το παρόν με τον ίδιο τρόπο που μιλούν για το «αρχαίο παρελθόν» (όχι πάντως φανφάρες και λόγια κούφια). Πράγμα που έχει να κάνει με τη δημιουργία μιας πόλης/ μιας χώρας βιώσιμης που σέβεται τον εαυτό της και τους ανθρώπους της, με την καθημερινή πραγματικότητα, με την καταξίωση της ζωής μας.

Αλλωστε, σ’ ένα τέτοιο χώρο κυρίως μπορεί να παραχθεί εμπνευσμένο έργο απ’ την πλευρά των δημιουργών του «Μύθου»: τα τοπικά στοιχεία και η ιδιαίτερη ταυτότητα μπορεί να πάρουν διάσταση καθολική και η πόλη / η χώρα να γίνει ένα ορατό σημάδι στον χάρτη του Κόσμου. Αν διασώζονται, σκέφτομαι, οι γενιές και διεκδικούν ένα μικρό κομμάτι στη μνήμη των μεταγενέστερων, αυτό συμβαίνει γιατί καταφέρανε το ιδιάζον και το τοπικό να το αναγάγουν σε ευρύτερο και πιο καθολικό· να το βγάλουν έξω από τα περιορισμένα του όρια και να σταθεί πλάι σε άλλα, αντάξια (σαν το μικρό Τολέδο λ.χ. ζωγραφισμένο απ’ τον χρωστήρα τού ευφυούς Δομήνικου ανήκει πια στο «Μύθο» του, δεν είναι μόνο μια κωμόπολη της Ισπανίας).

Γι’ αυτό η θέση των δημιουργών είναι απέναντι στην εξουσία, όχι μαζί της. Για να έχουνε την άνεση να την αμφισβητούν και να τροφοδοτούν με σκέψη και προβληματισμό τις κινητήριες δυνάμεις της κάθε Ιστορίας – θύτες και θύματα.

πηγη protagon

Καλλιτέχνες ενάντια σε νομοσχέδιο της βρετανικής κυβέρνησης για τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Aγριογούρουνο “έκοβε” βόλτες στον Διόνυσο!

Klavdia: Η απάντηση στον Γιώργο Λιάγκα για τον «πάτο του βαρελιού»

ΗΠΑ: Παραιτήθηκε η επικεφαλής του CBS News στον απόηχο των τεταμένων σχέσεων του δικτύου με την κυβέρνηση Τραμπ

Η Μπαρτσελόνα «τρέχει» τις ανανεώσεις συμβολαίων

Big Brother: Οι αντιδράσεις μέσα στο σπίτι μετά την αποχώρηση του Δημήτρη Μπίτζιου

Βιλντόσα: «Από τη στιγμή που υπέγραψα στον Ολυμπιακό, σκέφτομαι το περσινό Final Four»

Ζελένσκι μετά τη συνομιλία Τραμπ και Πούτιν: Δεν αναγνωρίζουμε κανένα έδαφός μας ως ρωσικό