Πλέον ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας είναι ο μακροβιότερος μνημονιακός πρωθυπουργός της χώρας και αυτό θα το διαπιστώσει όποιος μετρήσει την πρώτη του θητεία 26/1/2015-27/8/2015 και την τρέχουσα 21/9/15-σήμερα. Ξεπέρασε τον δεύτερο πια Αντώνη Σαμαρά.
Η κρίση έφερε τα μνημόνια, η κρίση που διογκώθηκε με την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή. Ο Αντώνης Σαμαράς με την αμαρτωλή και κατά τον ίδιο στάση του , δηλαδή την αντιμνημονιακή ρητορική του, ήρθε βιαστικά στην εξουσία και έφερε μετέπειτα τον Τσίπρα.
Τι έκανε σε αυτό τον κύκλο που ονομάζουμε μνημονιακή περίοδο το ΠΑΣΟΚ; Το πρώτο που έκανε ήταν να μην επιτρέψει τη χρεοκοπία της χώρας. Αυτό το πρώτο δεν μπορεί να συλληφθεί στην πραγματική του διάσταση διότι δεν το είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια εκείνο που θα βλέπαμε αν ο Γιώργος Παπανδρέου και η κυβέρνηση του δεν κατάφερναν να το αποτρέψουν. Οπότε ακόμα και σήμερα εδώ χωρούν οι ευφάνταστες και ανέξοδες απόψεις ότι έπρεπε να χρεοκοπήσει η χώρα και δήθεν θα ήμασταν καλύτερα όσοι μέναμε ζωντανοί από την πείνα, την έλλειψη φαρμάκων, τον εμφύλιο παραβατικό εκτροχιασμό.
Το δεύτερο που έκανε ήταν να εισάγει όλες εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που βελτίωσαν την κρατική λειτουργία και αποτελεσματικότητα και έφεραν χρήματα στα κρατικά ταμεία. Χρήματα που ενίσχυσαν τα κρατικά έσοδα και απέτρεψαν περικοπές μισθών και συντάξεων. Χρήματα που θα αβγάτιζαν αν δινόταν στη χώρα ο πολιτικός ζωτικός χρόνος για όλες εκείνες τις αλλαγές που απαιτούνται ώστε να νοικοκυρευτεί το κράτος και να αξιοποιηθούν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας. Εδώ είναι η ευθύνη των ηγέτιδων ευρωπαϊκών δυνάμεων που αρνήθηκαν να εμπιστευτούν την κυβέρνηση του 44 % , η οποία έμπρακτα έδειχνε ότι καινοτομεί, ότι σπάει αβγά, ότι χτυπάει το σύστημα. Την εξέθεσαν σε αντιλαϊκά μέτρα, που σε συνδυασμό με την αντιπατριωτική στάση της πλειοψηφίας του εγχώριου πολιτικού κόσμου, επέφεραν την πτώση της.
Είναι βάσιμα πιθανό ότι αν η Ντόρα Μπακογιάννη είχε εκλεγεί αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας θα υπήρχε μια πιο συγκροτημένη, πολιτικά ώριμη, λιγότερο αμαρτωλή στάση της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης και αυτό θα οδηγούσε σε μια σχετική συναίνεση και πιθανότατα σε σύντομη λήξη της μνημονιακής περιόδου.
Είναι επίσης βέβαιο ότι αν η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ παρουσίαζε τη συνοχή που παρουσιάζει η κοινοβουλευτική ομάδα της σημερινής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα παράτεινε το μεταρρυθμιστικό της έργο, το πολιτικό σύστημα θα έδειχνε μια σοβαρότητα και ένα αρραγές διαπραγματευτικό μέτωπο που πιθανά θα εξασφάλιζε καλύτερους όρους. Αυτά θα συνέβαιναν σε επίπεδο κοινοβουλίου, πολιτική όμως δεν χαράζεις μέσα στους τοίχους της Βουλής χωρίς να κοιτάς έξω από τα παράθυρα και δίχως να προσμετράς τον παλμό της κοινωνίας και τη συμπεριφορά των κοινωνικών δυνάμεων.
Έτσι έρχομαι να περιγράψω σε αυτή την παράγραφο και το ουσιαστικό ερέθισμα της διάθεσης καταγραφής των σκέψεων αυτού του κειμένου. Πρόσφατα που βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη για το συλλαλητήριο της ΓΣΕΕ και του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης ενάντια στην κυβέρνηση και τα συνεχιζόμενα αφόρητα καμώματα της κοιτούσα όπως κοιτά το άγαλμα του Ελευθέριου Βενιζέλου τη θάλασσα, στην πλατεία Αριστοτέλους και έβλεπα διαγώνια δεξιά επί της οδού Εγνατίας τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ. Οι συνάδελφοι όλοι διαδήλωναν ειρηνικά και την παράσταση έκλεβαν οι συνάδελφοι από τα Λιπάσματα της Καβάλας που είχαν ένα πιο έντονο παλμό. Αυθόρμητα μου ήρθε η σκέψη, τι θα γινόταν άλλοτε πρόσφατα εάν στην ίδια θέση ήταν τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ;
Η επόμενη εικόνα ντροπής και αίσχους που ήρθε στο νου ήταν η παρέλαση στη Θεσσαλονίκη την 28η Οκτώβρη του 2011, γεγονός ορόσημο για τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας. Δεν θα αναφερθώ σε όλα τα κατορθώματα των ΄τα σπάω και τα καίω΄ που μόνο θλίψη και ντροπή με κάνουν και νιώθω, απλά θα αναφερθώ στο γεγονός της απουσίας τους τα τελευταία χρόνια που προφανώς δείχνει ότι το μένος τους, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εκτονώθηκε.
Άλλη μια σκέψη που θέλω να μοιραστώ είναι ότι κάθε φορά που περνώ τα διόδια της Ολυμπίας οδού, αναζητώ εκείνους τους αγανακτισμένους πολίτες , τους ‘δεν πληρώνω΄. Φαίνεται έληξε και αυτών η διοδιακή περίοδος. Επί του συγκεκριμένου πιστεύω ότι δεν ευνοεί τη χρήση του δρόμου και την απόσβεση του έργου το να αναγκάζονται οι πολίτες οδηγοί να χρησιμοποιούν την παλιά εθνική οδό διότι δεν τους επιτρέπει διαφορετικά το υψηλό αντίτιμο. Πάντως αυτό είναι αξιοπρεπές σε αντίθεση με το επιλεκτικό κατά χρονικές και κυβερνητικές περιόδους κλείσιμο των διοδίων.
Όλοι αυτοί οι ΄τα σπάω και τα καίω΄ και ‘δεν πληρώνω΄ ίσως με την αποχή τους συντελούν στην παράταση της θητείας του μακροβιότερου μνημονιακού πρωθυπουργού. Ίσως και η κοινωνική ηρεμία τηρουμένων των αναλογιών να είναι ένας λόγος ώστε η χώρα μας να είναι συμπαθής στους εταίρους και πιο θελκτική σε πιθανούς επισκέπτες της πατρίδας μας, μιας και είναι αδιαμφισβήτητο ότι τα επεισόδια και ο γύρος του πλανήτη που κάνουν μέσω της εικόνας λειτουργούν αποτρεπτικά. Ίσως όλοι αυτοί οι κρυπτόμενοι αγανακτισμένοι να περιμένουν την επόμενη κυβέρνηση για να ξαναγανακτήσουν και να ξαναεκτονωθούν.
Με αυτά και αυτά ίσως ήταν ιστορική και κοινωνική αναγκαιότητα να διαχειριστεί τη μνημονιακή περίοδο κρίσης όλο το φάσμα της Βουλής, ώστε να έχει ο πολίτης την ανακούφιση ότι δοκίμασε τα πάντα και ταυτόχρονα την εικόνα των πεπραγμένων της κάθε κυβέρνησης.
Τώρα που κλείνει αυτός ο κύκλος διαπίστωσης και σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια, ανεξαρτήτως του πως κατάφεραν και ήρθαν στην εξουσία, η χειρότερη μνημονιακή κυβέρνηση είναι η παρούσα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Αμέσως επόμενη της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και τελευταία του ΠΑΣΟΚ. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ παρότι ‘εξασφαλίζει’ την ηρεμία του μη έχοντα ελπίδα οδηγεί τη χώρα και τους πολίτες στην απόλυτη παρακμή.
Εδώ θα έρθω να τοποθετηθώ στη θέση κάποιων φίλων ότι η ΔΗ.ΣΥ αποδυναμώνει τον ΣΥΡΙΖΑ και φέρνει πιο κοντά στην εξουσία τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Θα τους καλέσω όλους αυτούς που ψήφισαν την αριστερά της ελπίδας και τους βγήκε παρακράτος, κόκκινος στρατός, στρατιές επιδοματιών να ενισχύσουν την προσπάθεια της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, να θέσουν πλαίσια αξιών και αξίων, ώστε η Δημοκρατική Συμπαράταξη να κερδίσει και έτσι να βγει η χώρα κερδισμένη. Δεν μας ταιριάζει ούτε η δεξιά, ούτε η αριστερή συντήρηση. Είμαστε προοδευτικοί κεντροαριστεροί πολίτες υπερήφανοι για το συνολικό έργο της παράταξης, αυστηροί κριτές του χώρου μας, αλλά δεν χαρίζουμε την κυβέρνηση της χώρας σε χειροτέρους μας. Να μας πείσουν οι όποιοι επίδοξοι ότι είναι καλύτεροι μας, με έργα, με ουσία, με πολιτική. Έως τότε συνεχίζουμε να χτίζουμε το δικό μας πολιτικό οικοδόμημα, μέσα από τα έργα μας, την προσφορά μας, τα λάθη μας, τις παραλείψεις μας, την αυτοκριτική μας για μια μεταπελατειακή Ελλάδα.
