Εγώ, ο Λακεδαιμόνιος

του γιωργου μαρκου, δικηγορου

Το 1974 όταν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. γεννήθηκε εγώ ενηλικιώθηκα.
Μπήκα στο Πανεπιστήμιο και έκτοτε περπάτησα μαζί του όλη την πολιτικά εκρηκτική μεταπολιτευτική διαδρομή.
-Την άνοδο του στην εξουσία και το ιστορικά αναγκαίο σπάσιμο του μετεμφυλιακού «τείχους της ντροπής» που είχε ορθωθεί ανάμεσα στις παρατάξεις των νικητών και των νικημένων του αδελφοκτόνου σπαραγμού.
-Το σφιχταγκάλιασμα του με την εξουσία που με το πέρασμα των χρόνων μετάλλαξε την φυσιογνωμία του και μέτετρεψε τους ανθρώπους του από χθεσινούς οραματιστές σε κυνικούς υπηρέτες της και εκμεταλλευτές της.
-Τέλος την κατακλυσμιαία κατακρήμνυση του στην λαική ανυποληψία όταν αναγκάστηκε να διαχειριστεί την πρωτοφανή οικονομική κρίση της χώρας για το ξέσπασμα της οποίας είναι μέγιστη και η δική του ευθύνη.
Σήμερα είναι πανεύκολο να διακρίνει κανείς στο πολιτικό σκηνικό της χώρας τους κομματικά ανέστιους δημοκράτες που αναζητούν απελπισμένα μία νέα ελπιδοφόρα πολτική έκφραση.
Αυτούς που ή δεν πήγαν ποτέ στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ή έφυγαν από αυτόν έντρομοι από το μέγεθος της υποκρισίας του ενώ για την Ν.Δ. εξακολουθούν να τρέφουν την πολιτική άρνηση των προοδευτικών ανθρώπων προς την ακραία νεοφιλευλεύθερη παράταξη της χώρας.

Κι όμως αυτό το «γερασμένο» ΠΑ.ΣΟ.Κ. (κανένα άλλο κομματικό μόρφωμα δεν έζησε 43 χρόνια) ξεκίνησε την διαδικασία ανασυγκρότησης του κεντροαριστερού χώρου.
Όλα έδειχναν ότι η αναγκαιότητα αναγέννησης του χώρου έσπρωξε τους πάντες προς τα εμπρός παρά τις στιγμιαίες οπισθοδρομήσεις.

Θα έλεγε κανείς ότι η ευτυχέστερη στιγμή της διαδικασίας ήταν η εμφάνιση πολλών υποψηφίων Προέδρων και κυρίως του Δημάρχου της Αθήνας και του ηγέτη του Ποταμιού.
Το «άνοιγμα» της πρσπάθειας θα τό ολοκλήρωνε η ηλεκτρονική ψηφοφορία που θα έδινε την ευκαιρία συμμετοχής σε πολλούς (ηλικιακά κυρίως) νέους ψηφοφόρους.

Κι όμως η Φώφη Γεννηματά και ο Γιώργος Παπανδρέου αρνούνται τον σύγχρονο τρόπο ψηφοφορίας που όλα τα ευρωπαικά κόμματα έχουν ήδη εφαρμόσει.

Με φαιδρές δικαιολογίες περί ασφάλειας της ψήφου κ.λπ. αρνούνται το μέλλον διότι δεν μπορούν να εκφράσουν τίποτα περισσότερο από το παρελθόν.

Οι αληθινές αιτίες της άρνησης τους είναι κάτι παραπάνω από προφανείς.

Το μόνο όπλο τους στην μάχη της αρχηγίας είναι οι, έστω και ναυαγισμένοι, κομματικοί στρατοί τους.

Τούς φοβίζει το νέο γιατί ξέρουν ότι οι καινούριες συμμετοχές που θα προσελκύσει δεν θα τους προτιμήσουν.

Και ας μην επικαλεστούν ποτέ πάλι τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Γιατί με την στάση τους κάνουν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που ζήτησε ο Ζαν Ζωρές, ο μεγάλος Ευρωπαίος σοσιαλιστής :
«Από τις εστίες των προγόνων
κρατήστε μόνο την φωτιά, όχι την στάχτη».

(Τον τίτλο του κειμένου τόν δανείστηκα από άρθρο του παλιού φίλου μου, Γιάννη Δατσέρη).

Διαβάστε επίσης