Σε λίγο αναμένεται η απόφαση του Δικαστηρίου για την τύχη 250 οικογενειών του Καζίνο Ρίο. Πέρα από το αποτέλεσμα, το οποίο θα κληθούμε να διαχειριστούμε (με τον έναν ή τον άλλον τρόπο) οφείλουμε να ευχαριστήσουμε, όλους εκείνους (τους λίγους) που μας συμπαραστάθηκαν και έδειξαν το ενδιαφέρον τους για εμάς. Κυρίως όμως θέλουμε να εκφράσουμε τις “ευχαριστίες” μας – δημόσια και ονομαστικά – σε όλους εκείνους που…”έλαμψαν δια της αφωνίας και της απουσίας τους”.
Η λίστα ήδη προετοιμάζεται… με κάθε επισημότητα από το Σωματείο Εργαζομένων στο Καζίνο Ρίο, την οποία – εκτός της δημοσιότητας – θα αναρτήσουμε με γιγαντοαφίσα, τόσο σε κεντρικά σημεία της πόλης, όσο και στους χώρους του (ανοιχτού ή κλειστού) καζίνο, ώστε κανείς από εμάς, τις οικογένειες, τους φίλους και τους γνωστούς, να μην ξεχάσει ποτέ τα ονόματα και τις φάτσες τους.
Ξέρετε, το γεγονός ότι το “ατύχημα” στο καζίνο προκλήθηκε από μια μερίδα συναδέλφων (ούτε οι ίδιοι δεν έχουν καταλάβει το μέγεθος της καταστροφής που έχουν προκαλέσει στους ίδιους), προκαλώντας και έναν εύλογο κοινωνικό αυτοματισμό μεταξύ μας, δεν σημαίνει ότι όσοι διεκδικούν κάθε φορά την ψήφο και την εμπιστοσύνη μας, δεν πρέπει να τοποθετηθούν δημόσια για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, που αφορά 250 εργαζόμενους μιας τόσο μεγάλης οικονομικής δραστηριότητας.
Δεν ζητάμε να στηρίξουν τον εργοδότη, την στήριξη του οποίου στο παρελθόν πολλοί από αυτούς προσέτρεξαν να ζητήσουν…, δεν ζητάμε καν να στηρίξουν εμάς την πλειοψηφία – κάποιες φορές συμβαίνει η μειοψηφία να βρίσκεται σε ορθότερο βηματισμό από τις αποφάσεις της πλειοψηφίας – απαιτούμε όμως να πάρουν θέση, έστω και αρνητική. Η αφωνία και η “ασφαλή” στρατηγική της “μη εμπλοκής” δεν συνιστά υπεύθυνη πολιτική στάση. Και αυτό καταγράφεται ως αρνητικό για το σύνολο των πολιτικών ανδρών και γυναικών της περιοχής μας.
Είναι οι ίδιοι που προεκλογικά μας έπαιρναν τηλέφωνο, φιλοξενούνταν στα σπίτια μας, μας έστελναν τα φυλλάδιά τους. Είναι οι ίδιοι για τους οποίους πολλοί από εμάς…κάναμε το “λάθος” να τρέχουμε door to door σε όλο το νομό Αχαΐας για να τους στηρίξουμε. Και δεν μετανοιώνουμε που τους στηρίξαμε. Ήταν συνειδητή η επιλογή ενός εκάστου από εμάς, γιατί δεν είχαν τότε την ίδια συμπεριφορά απέναντί μας. Πολλοί από αυτούς (τους άλαλους σήμερα) βρίσκονταν στο παρελθόν κοντά μας. Το τι έχει αλλάξει σήμερα και “λάμπουν δια της απουσίας τους” δεν είμαστε σε θέση να το γνωρίζουμε. Μεγαλοπιάστηκαν; Απέκτησαν άλλες “φιλίες”; Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα.
Οι 250 όμως οικογένειες του καζίνο, δεν τους θεωρούν πλέον “φίλους”.
Εμείς θα συνεχίσουμε τον αγώνα με λίγους φίλους και πραγματικούς.
Και όπως λέει και η φίλη μου η Μέλπω:
«Ότι και να γίνει μην σου κόψουν τα φτερά!
Συνέχισε να πετάς πάνω από φουρτουνιασμένες θάλασσες κˊ να ανασύρεις βουλιαγμένα καράβια.
Η ιστορία σε δικαιώνει. Μην σταματάς…»
Κρίμα πάντως…Εζυγίσθησαν, εμετρήθησαν και ευρέθησαν όλοι τους…ελλιπείς!
