Αυτές τις ημέρες, που δεσπόζει στην επικαιρότητα το θέμα της κατάργησης της αριστείας και η κυβερνητική απόφαση να δίνεται η σημαία κατόπιν κλήρωσης στους μαθητές των δημοτικών σχολείων, θυμάμαι από τα γυμνασιακά χρόνια τους στίχους ενός ποιήματος του Ιωάννη Πολέμη που είναι εξαιρετικά αφιερωμένο στο εθνικό μας σύμβολο.
Αρχίζει με τα ακόλουθα λόγια: «Πάντα κι όπου σ’ αντικρίζω, με λαχτάρα σταματώ, υπερήφανα δακρύζω, ταπεινά σε χαιρετώ. Δόξα αθάνατη στολίζει κάθε θεία σου πτυχή και μαζί σου φτερουγίζει της πατρίδος η ψυχή….»
Τη σημασία αυτών των στίχων τη συνειδητοποίησα για τα καλά όταν ξεκίνησα να υπηρετώ την Ελληνική Αστυνομία. Η προσήλωση στο καθήκον, με δεδομένο το βαρύ αίσθημα ευθύνης έναντι της κοινωνίας, περνά τόσο για μένα όσο και για όλους τους συναδέλφους μου μέσα από τον αυτονόητο και προσήκοντα σεβασμό στη σημαία μας. Άλλωστε, αυτήν ορκιστήκαμε να υπηρετούμε. αυτή συνεχίζουμε να υπηρετούμε με αυταπάρνηση, γεγονός ιδιαίτερα τιμητικό για όλους τους ένστολους.
Τι είναι, όμως, η σημαία; Φυσικά δεν είναι ένα απλό πανί. Η σημαία είναι το ισχυρότερο σύμβολο που έχουμε με αναφορά στους προγόνους μας, σε όλους εμάς, αλλά και στις επόμενες γενιές που θα ακολουθήσουν μετά από εμάς. Σημαία είναι ο Θουκυδίδης, είναι ο Ρίτσος, είναι ο Ελύτης, είναι ο Καζαντζάκης, όλοι όσοι έπεσαν στο πέρασμα των χρόνων ηρωικώς μαχόμενοι γι’ αυτήν. Σημαία είναι οι αθλήτριες και οι αθλητές μας που αγωνίζονται με τα εθνικά χρώματα και διακρίνονται παγκοσμίως, καλή ώρα όπως η Κατερίνα Στεφανίδη. Ως εκ τούτου, η σημαία είναι όλοι αυτοί, είμαστε όλοι εμείς.
Με τη σημαία δεν παίζουμε, δεν πρέπει να παίζουμε, ακριβώς γιατί πρόκειται για το ιερό μας σύμβολο. Το ποίημα του Πολέμη συνεχίζει και καταλήγει ως εξής: «Κι ο σταυρός που λαμπυρίζει στην ψηλή σου κορυφή, είναι ο φάρος που φωτίζει μίαν ελπίδα μας κρυφή. Σε θωρώ κι αναθαρρεύω και τα χέρια μου χτυπώ σαν αγία σε λατρεύω, σα μητέρα σ’ αγαπώ. Κι απ’ τα στήθη μου ανεβαίνει μία χαρούμενη φωνή: “Να σαι πάντα δοξασμένη, ω Σημαία γαλανή!».
Κάθε άλλο σχόλιο περιττεύει.
