Σημερα εκλεισε ακριβως ενας μηνας απο την αρχη μιας ιστοριας γελιου. Ηταν τον περασμενο Ιουνιο οταν ξεκινησα να αποδειξω πως δεν εχω ανασφαλιστο οχημα, πως το αυτοκινητο που μου εχουν χρεωσει δεν υπαρχει σαν αριθμος κυκλοφοριας, πως το λαθος το εκανε η Εφορια το 1994 και παρα τις ενεργειες μου απο το 94 μεχρι και το 2002 παρεμεινε αδιορθωτο.
Απο τυχη (ή απο προνοια) ειχα ολα τα εγγραφα που απεδεικνυαν την ορθοτητα των ισχυρισμων μου αλλά η ΔΟΥ Χαλανδριου δεν ειχε καμμια απολυτως διαθεση να με ακουσει. Σχεδον με πεταξε εξω, στελνοντας με στην Νομαρχια Αττικης, για να ζητησω ιστορικο μεταβολων για ενα αυτοκινητο που δεν υπηρξε ποτε. Κι οταν ηρθε η ωρα να παρω καποιο εγγραφο που θα πιστοποιουσε την ανυπαρξια τετοιου οχηματος, συναντησα νεα αρνηση, αυτη τη φορα απο τη Νομαρχια, με τον ισχυρισμο πως κατι εχω γραψει λαθος! Και βρεθηκα αναμεσα σε δυο δημοσιες υπηρεσιες που η μια με εστελνε στην αλλη αλλά καμμια δεν ηθελε να ακουσει και να δει τι λαθος εχει γινει.
Τελευταια λυση ηταν ο Συνηγορος του Πολιτη, στον οποιο κατεφυγα με γραπτη αναφορα, στην οποια εξηγουσα το προβλημα. Επικοινωνησε μαζι μου ενας ευγενεστατος κυριος ο οποιος μου ζητησε να παω στα γραφεια του Συνηγορου για να του εξηγησω περι τινος προκειται. Κι οταν ο ανθρωπος ακουσε, ειδε και καταλαβε, φροντισε να προγραμματισει ενα ‘’ραντεβου’’ στη ΔΟΥ Χαλανδριου.
Αυτο που πραγματικα εγινε κατα την επισκεψη μας στη ΔΟΥ ηταν να αναγκαστει το προσωπικο της εφοριας να ακουσει και να δει. Αντι να με πεταξουν ξανα εξω, ανοιξαν οι πορτες (πρωτα του Διευθυντη και στη συνεχεια της Προϊσταμενης του σχετικου τμηματος), ανοιξαν τα ματια και τα αυτια των υπευθυνων, και ειδαν το λαθος που ειχαν κανει. Προφανως, κανεις τους δεν διανοηθηκε να πει (εστω για τα ματια) πως προκειται για 2 αλλεπαλληλα λαθη της ΔΟΥ. Τα λανθασμενα στοιχεια του 1994 και του 1995 δεν γραφτηκαν απο χερι της ΔΟΥ αλλα μαλλον απο allien, ή ξενους πρακτορες που επιβουλευονται την ασφαλεια της χωρας, ή απο την τοτε κυβερνηση του ΠΑΣΟΚ. Τα δεκαδες χαρτια που συμπληρωνα καθε χρονο μεχρι και το 2002 σε μια προσπαθεια να διορθωθει το λαθος, δεν πεταχτηκαν στα σκουπιδια απο το προσωπικο της ΔΟΥ. Μαλλον καποιος ανοιξε το παραθυρο και τα πηρε ο αερας. Οσο για το τρεξιμο μου μεταξυ ΔΟΥ και Νομαρχιας και Συνηγορου του Πολιτη, αυτο ηταν μια ευγενικη χορηγια της ελληνικης δημοσιας διοικησης για να με κραταει σε φορμα!
Απο την περιπετεια αυτη, καταλαβα 2-3 πραγματα:
Η διορθωση ενος λαθους που σερνοταν για 22 χρονια, ηταν υποθεση 15 δευτερολεπτων. Τοσο χρονο χρειαστηκε η υπαλληλος της ΔΟΥ για να σημειωσει διπλα στο ηλεκτρονικο της αρχειο την ενδειξη ‘’ανυπαρκτος αριθμος κυκλοφοριας’’. Κι αν σκεφτουμε οτι το 1995 δεν υπηρχε μηχανογραφηση και η διορθωση θα γινοταν χειρογραφα, αντε να πουμε πως θα χρειαζοταν 30 δευτερολεπτα.
Η αναποτελεσματικη γραφειοκρατια την οποια υποχρεωθηκα να ακολουθησω τοσο κατα την 5ετια 1995-2002, οσο και τον περασμενο μηνα, ειναι αποκλειστικη επινοηση και ευθυνη ενος δημοσιονομικου συστηματος που λειτουργει χωρις σκεψη. Δεν εχει σημασια αν οι υπαλληλοι αρνουνται να σκεφτουν ή αν δεν εχουν τη δυνατοτητα να κανουν εστω και απλους συλλογισμους. Εκεινο που μετραει ειναι πως ολοι ζητανε χαρτια απο ολους.
Η δημοσια διοικηση στο συνολο της, και οι υπαλληλοι της στα διαφορα ποστα, πουλανε στον πολιτη εξουσια. Λειτουργουν σαν τον Ιαβερη που ειχε σαν στοχο ζωης να συλλαβει τον Γιαννη Αγιαννη, αδιαφορωντας για οτιδηποτε αλλο. Κανεις δεν θελησε να με ακουσει και να δει τι ειχε συμβει, γιατι ο απολυτος στοχος ηταν να επιβληθει διοικητικο προστιμο και να ασφαλιστει το ανασφαλιστο οχημα. Η εκδοχη να μην υπαρχει τετοιο οχημα δεν υφισταται καν, το συστημα θεωρειται a priori αλανθαστο κι οποιος τολμησει να αμφισβητησει την ορθοτητα του τιμωρειται με απολυτη απορριψη. Ο κατηγορουμενος δικαιουται να απολογηθει αλλα ο φορολογουμενος θεωρειται προκαταβολικα ψευτης.
Και φτανουμε στο κρισιμο ερωτημα: ‘’Τι μεσολαβησε ωστε η σταση και συμπεριφορα του προσωπικου της ΔΟΥ να αλλαξει? Τι συνεβη και αντι να με πεταξουν ξανα εξω, οπως εγινε στην προηγουμενη επισκεψη μου, καθησαν και με ακουσαν, ειδαν τα δικαιολογητικα μου και τσακιστηκαν, κυριολεκτικα, να με εξυπηρετησουν με γαλατικη ευγενεια?’’.
Μα ειναι προφανες! Η παρουσια εκπροσωπου απο τον Συνηγορο του Πολιτη!
Ο συγκεκριμενος ανθρωπος, ενας ευγενεστατος κυριος, δεν χρειαστηκε να μιλησει σχεδον καθολου. Ηταν αρκετη η παρουσια του για να παρακολουθησουμε μια εξαιρετικη θεατρικη παρασταση με τιτλο ‘’Η εξυπηρετηση του πολιτη’’. Σε πληρη αντιδιαστολη με το σκαιο υφος και την εξωση που υπεστην στην πρωτη μου επισκεψη, τωρα περισσεψαν τα χαμογελα, η ευγενεια, η καλη διαθεση και το ενδιαφερον για να ακουσουν και να διορθωσουν το λαθος (που η ιδια η ΔΟΥ ειχε κανει). Ηταν σχεδον συγκινητικο να ακουω την υπευθυνη να μου λεει ‘’αν υπαρξει καποιο αλλο προβλημα, το ονομα μου ειναι πανω στο εντυπο, οποτε να ερθετε κατ’ ευθειαν σε μενα’’.
Το αστειο της υποθεσης ηταν το εμβροντητο υφος 1-2 αλλων συμπολιτων που περιμεναν στην ουρα για αναλογες υποθεσεις. Επειδη, παραλληλα με την δικη μου υποθεση, καποιος αλλος υπαλληλος εξυπηρετουσε εκεινους, ειχαν μεινει αναυδοι απο την ευγενεια, την προθυμια και την εξυπηρετηση που εισεπρατταν. Οπως λεει και ο λαος ‘’Μαζι με τον βασιλικο, ποτιστηκε και η γλαστρα’’.
Ειμαι απολυτα βεβαιος πως, αφου φυγαμε απο την ΔΟΥ, τα παντα αλλαξαν και επεστρεψαν στην κανονικοτητα. Η πωληση εξουσιας ειναι μια παγια κατασταση που βασιλευει (και θα συνεχισει να κυριαρχει) στις δημοσιες υπηρεσιες. Μονιμοι και ακλονητοι δημοσιοι υπαλληλοι, καταχραστες της εξουσιας, σφιχταγκαλιαζουν μια τυπολατρεια και ενα δαιδαλωδες γραφειοκρατικο συστημα, και απαιτουν απο τον καθε πολιτη να κανει καθε ειδους διαδικασια που θα επρεπε να γινεται απο τους ιδιους και μεσω αυτοματοποιησης και μηχανογραφικων συστηματων.
Και αυτη η πωληση εξουσιας γινεται (και θα γινεται) με υφος παμπολλων καρδιναλιων, με απαραδεκτα επιθετικο και υψηλο τονο φωνης και με ο,τι αλλο μπορει να σκαρφιστει ο καθε δημοσιος σατραπης, προκειμενου να εκφοβισει τον πολιτη και να τον πειθαναγκασει να αποδεχτει την εξουσια του.
Στασεις και συμπεριφορες που στον ιδιωτικο τομεα οποιασδηποτε χωρας και αγορας, θα οδηγουσαν αμεσα σε απολυση.
