Ζούμε σε μια ιδιαίτερα ταραγμένη εποχή. Η χώρα μας παρά τα μεγάλα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει τα τελευταία οκτώ χρόνια, δεν έχει μέχρι τώρα βρεθεί στο στόχαστρο της ισλαμικής τρομοκρατίας, γεγονός που έχει λειτουργήσει ιδιαίτερα θετικά στο τουριστικό ρεύμα, που φέτος αναμένεται να ξεπεράσει τα τριάντα εκατομμύρια.
Η θετική αυτή εξέλιξη, που έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό και με την διεθνή συγκυρία, μια και πολλές τουριστικές αγορές από τις γύρω χώρες έχουν κλείσει, αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, όχι μόνο για εφήμερη ευφορία, αλλά για να αποτελέσει εφαλτήριο, μιας μόνιμης τουριστικής ανάπτυξης, που θα έχει στόχο από τη μια να διευρύνει την χρονική περίοδο της τουριστικής περιόδου, κι από την άλλη να αναπτυχθεί ο λεγόμενος θεματικός τουρισμός.
Όμως τι κάνουν στη χώρα μας Τοπική Αυτοδιοίκηση και Κυβέρνηση για να κάνουν ελκυστικό το λεγόμενο τουριστικό προϊόν;
Η Αθήνα μετά από πολλά δίσεκτα χρόνια, στη διάρκεια χρόνια των οποίων έκλεισαν πολλά ξενοδοχεία, παρουσιάζει μια σημαντική αύξηση επισκεπτών.
Τι κάνουμε όμως για να δείξουμε ένα ευπρόσωπο πρόσωπο της πόλης μας με την μακραίωνη ιστορία;
Από που να αρχίσουμε και που να τελειώσουμε… Άκουγα πρόσφατα σε ημερίδα τον δήμαρχο Αθηναίων Γ. Καμίνη να παραπονείται ότι δεν έχει δημιουργηθεί ένας μητροπολιτικός Δήμος στην Πρωτεύουσα.
Εκεί άραγε είναι το πρόβλημα; Όταν στην Πλάκα και το Μοναστηράκι που κατακλύζεται από επισκέπτες, τα σκουπίδια ξεχειλίζουν έξω από τους κάδους απορριμμάτων, όταν τα γκράφιτι καλύπτουν κάθε τοίχο στο ιστορικό κέντρο, όταν δρόμοι και πεζοδρόμια είναι γεμάτα λακκούβες, πόσο νομιμοποιούν την δημοτικό άρχοντα της πόλης, να ζητάει μεγαλύτερες περιοχές άσκησης εξουσίας;
Το γεγονός ότι ανοίγουν πάλι μεγάλα ξενοδοχεία, που έκλεισαν σε υποβαθμισμένες περιοχές, όπως η Ομόνοια και η πλατεία Καραϊσκάκη είναι παρήγορο, δεν φτάνει όμως αυτό. Χρειάζεται και η Πολιτεία να εξασφαλίσει την ασφάλεια των επισκεπτών, που κινούνται γύρω από το ξενοδοχείο που καταλύουν, μια και μια απλή βόλτα, θα πείσει και τον πλέον κακόπιστο, ότι οι ανυποψίαστοι ξένοι μπορεί να πέσουν θύματα κάποιων επιτήδειων, που κυκλοφορούν σε αυτές τις περιοχές.
Εξάλλου δυο βήματα παρά κάτω, στην περιοχή γύρω από το Πολυτεχνείο οι νύχτες είναι ιδιαίτερα θερμές και καυτές. Αν κάποιος ξένος βρεθεί κατά λάθος σε αυτές, μια και δίπλα βρίσκεται το Αρχαιολογικό Μουσείο, είναι πολύ πιθανό να γίνει μάρτυρας μιας εμπόλεμης κατάστασης και άθελά του να βρεθεί μπροστά σε διασταυρούμενα πυρά.
Η Ελλάδα όπως όλοι γνωρίζουμε, δεν είναι μόνο οι παραλίες της. Είναι το θαυμάσιο κλίμα της. Είναι οι άπειρες περιοχές με το δικό τους ιδιαίτερο χρώμα και κάλος. Είναι η ιστορία της, με αψευδείς μαρτυρίες, που υπάρχουν σε κάθε γωνία της ελληνικής γης. Από τους σταθμούς του Μετρό, που βρίσκει κανείς ζωντανές εικόνες από το παρελθόν αυτής της πόλης, μέχρι τα αρχαία θέατρα δείγμα ενός μεγάλου πολιτισμού που συναντά κανείς σε κάθε γωνιά της ελληνικής γης και πέρα από αυτήν.
Το θέμα είναι τι κάνει, τόσο η Κεντρική Εξουσία, όσο και η Τοπική Αυτοδιοίκηση για να αναδείξει, μέσα από ένα πολιτισμένο παρόν, το παρελθόν αυτού του τόπου, προκειμένου αυτοί που θα έρθουν, να γίνουν οι διαφημιστές του τόπου που επισκέφθηκαν.
Πως αναδεικνύεται το σήμερα μέσα από το χθες; Δυστυχώς δεν εκτιμάμε το θησαυρό που υπάρχει γύρω μας και μέσα στον οποίο ζούμε την καθημερινότητά μας.
Γιατί και ως πολίτες έχουμε τις δικές μας ευθύνες όταν ρυπαίνουμε τους δρόμους με σκουπίδια που πετάμε όπου βρουμε ή σημαδεύοντας με κάθε λογής αιχμηρό εργαλείο μέσα μεταφοράς ή γράφοντας συνθήματα και ακαταλαβίστικες φράσεις σε κάθε τοίχο της πόλης.
Αν θέλουμε να προχωρήσει η χώρα μπροστά, οφείλουμε να προστατεύσουμε όλοι τις πόλεις μας, να μάθουμε να σεβόμαστε κάθε δημόσιο χώρο, να φροντίσουν παράλληλα οι Δήμοι για την καθαριότητα που λείπει, και η Κυβέρνηση να παράσχει την ασφάλεια στους πολίτες επισκέπτες και κατοίκους, προκειμένου η χώρα να καταστεί πόλος έλξης για όλο και περισσότερους ξένους, που θα θέλουν να την επισκεφθούν.
Όταν υπουργός της ελληνικής κυβέρνησης λέει ότι το Ελληνικό δεν είναι έργο ανάπτυξης και να μας παραπέμπει σε εργοστάσια με φουγάρα, που θέλει να γίνουν, τότε μιλάμε σε ώτα μη ακουόντων, μια και κάποιοι που που μας κυβερνούν δυστυχώς ζουν σε άλλο αιώνα, αγνοώντας τα δεδομένα του 21ου αιώνα.
Οι κρίσεις δημιουργούν ευκαιρίες. Το θέμα είναι αν τις βλέπει κανείς κι αν μπορεί να τις εκμεταλλευθεί στον κατάλληλο χρόνο.
Κι επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, ας ελπίσουμε ότι οι έχοντες την ευθύνη των αποφάσεων θα ξυπνήσουν επιτέλους και θα καταλάβουν ότι τα ξύλινα τείχη της ανάπτυξης, είναι τα καράβια και στην προκειμένη περίπτωση τα πολλαπλά φυσικά κάλλη, που διαθέτει η ευλογημένη τούτη χώρα και έγκαιρα να τα αξιοποιήσουν…
