Μια πρώτη απόπειρα δημιουργίας ενός νέου πολιτικού φορέα, από την οποίο θα είχαν αποκλειστεί όλα τα πρόσωπα που είχαν μέχρι τότε λειτουργήσει εντός του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος, έγινε από τους πολίτες που αυθόρμητα συγκεντρώθηκαν στο Σύνταγμα τον Ιούνιο του 2011.
Δυστυχώς όμως οι ποικιλόμορφες ομάδες που σχηματίσθηκαν, δεν μπόρεσαν να συνεννοηθούν μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να εκφυλισθούν και στο τέλος να διαλυθούν. Κερδισμένοι άκοπα από όλη αυτή την κινητοποίηση του 2011, που αποκάλεσαν κίνημα Αγανακτισμένων, ήταν πάλι κάποια πολιτικά πρόσωπα από το παρελθόν, που μεταλλάχθηκαν σε κάτι νέο, που όμως είχε πίσω του όλα τα κουσούρια του παρελθόντος.
Από την κάτω πλευρά της πλατείας ξεπήδησε ο νέος ΣΥΡΙΖΑ, με μαγιά παλαιών πολιτικών προσώπων, που είχαν θητεία στο ΚΚΕ και βιτρίνα το νέο, φρέσκο και άφθαρτο τότε Α. Τσίπρα, που υποσχόταν πολλά, παρασύροντας την πλειοψηφία των πολιτών, που ψήφιζαν κατά βάση στο παρελθόν ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να αναρριχηθεί στην εξουσία.
Παράλληλα από την πάνω κυρίως πλευρά της Πλατείας, αναδείχθηκαν δύο ακόμα κόμματα από το δεξιό και ακροδεξιό χώρο, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και η Χρυσή Αυγή. Το πρώτο από αυτά με το πρόσχημα του αντιμνημονιακού αγώνα συνεταιρίστηκε στη συνέχεια με τον αριστερό ΣΥΡΙΖΑ και σχημάτισαν την σημερινή κυβέρνηση.
Μια νέα απόπειρα δημιουργίας ενός πολιτικού φορέα από πρόσωπα που δεν έχουν σχέση στο παρελθόν με την πολιτική, που θα κινείται στο χώρο του προοδευτικού κέντρου με την ονομασία Πολιτική Ευθύνη εμφανίστηκε ήδη από χθες, στον πολιτικό ορίζοντα της χώρας.
Τα πρόσωπα που το συγκροτούν είναι νέοι επαγγελματίες, που δεν αποφάσισαν να ασχοληθούν με τα κοινά προκειμένου να λύσουν το βιοποριστικό τους πρόβλημα. Αρχιτέκτων αυτής της προσπάθειας είναι ο Αλέκος Παπαδόπουλος, ένας παλιός έμπειρος και κατά γενική ομολογία πετυχημένος πολιτικός, που αποχώρησε οικειοθελώς το 2009 έχοντας ήδη προβλέψει την δραματική εξέλιξη των οικονομικών δεδομένων και έχοντας προειδοποιήσει έγκαιρα γι’ αυτό, τόσο τον Κ. Σημίτη όσο και τον Γ. Παπανδρέου.
Το ερώτημα που τίθεται είναι αν ένα τέτοιο εγχείρημα στις μέρες μας έχει τις προδιαγραφές να παίξει ρόλο στο άμεσο μέλλον στα πολιτικά πράγματα. Αν μπορεί να αναδιατάξει την σημερινή θλιβερή και εν πολλοίς σαθρή πραγματικότητα.
Γιατί βεβαίως το σύνθημα να επιστρέψουν οι πολίτες στην πολιτική και η πολιτική στους πολίτες ακούγεται ελπιδοφόρο, όμως το ερώτημα που τίθεται είναι μπορεί να υλοποιηθεί.
Η ιδέα και το όραμα έχουν θετικό πρόσημο. Όμως η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού. Τα τρέχοντα προβλήματα δεν μπορούν να περιμένουν. Χρειάζονται εδώ και τώρα άμεσες λύσεις στο πολιτικό αδιέξοδο που έχει διαμορφωθεί και σέρνει στο βάραθρο όλους μας μέρα με τη μέρα.
Στην πολιτική δεν μπορούμε να υπολογίζουμε το ιδεατό. Ούτε στην παρούσα συγκυρία να περιμένουμε στο απώτερο μέλλον να ωριμάσουν οι συνθήκες και να δώσουν την εμπιστοσύνη τους οι πολίτες σε νέα πρόσωπα και νέα σχήματα.
Εξάλλου ήδη από όλους τους λεγόμενους ιδεολογικούς χώρους ξεφυτρώνουν καθημερινά νέοι πολιτικοί σχηματισμοί, που είναι μαθηματικά βέβαιο ότι δεν θα έχουν στον ήλιο μοίρα.
Καλοί και ευπρόσδεκτοι είναι οι νέοι πετυχημένοι επαγγελματίες που αποφασίζουν να θυσιάσουν τον ελεύθερο χρόνο τους για να ασχοληθούν με τα κοινά. Όμως οι καιροί ου μενετοί.
Ο λεγόμενος ενδιάμεσος χώρος, σε αυτή την χρονική στιγμή, είναι ανάγκη άμεσα να ανασυγκροτηθεί προκειμένου να παίξει τον ρόλο που επιτάσσει η ιστορία.
Όπως όλα δείχνουν, σύντομα το σημερινό πολιτικό σχήμα θα είναι παρελθόν, μια και θα συνθλιβεί κάτω από το ψέμα το οποίο έστησε, για να υφαρπάξει την εξουσία.
Ο από μηχανής Θεός ή το σωσίβιο, που ήταν το προσφυγικό, ο Βίλντερς, η Λεπέν ή ο Σουλτς δεν θα ευνοήσουν τους νέους πολιτικάντηδες σε μια πολιτική όπως πιστεύουν λύση των μεγάλων οικονομικο-κοινωνικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα.
Ένας αξιόπιστος ενδιάμεσος χώρος, χωρίς τα βαρίδια του παρελθόντος με την συμμετοχή όλων των πολιτικών δυνάμεων παλιών και νέων, είναι χρήσιμος και αναγκαίος σαν ύστατη προσπάθεια που θα συγκράτηση την κοινωνία από την μοιραία πτώση στην άβυσσο.
Κι αυτό γιατί από την μια οικονομικά συμφέροντα, που λυμαίνονται τα τελευταία χρόνια την χώρα, προωθούν ήδη νέα σχήματα με την επάνοδο στο πολιτικό προσκήνιο, των νέων και παλιών αποτυχημένων στην εξουσία.
Παράλληλα ο Κ. Μητσοτάκης έχει ήδη να αντιπαλέψει, από τη μια με τους παλαιοκαραμανλικούς που εξαγόρασαν την λήθη, εναγκαλιζόμενοι τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και από την άλλη το κομματικό του κατεστημένο που θέλει θέσεις και διψάει για εξουσία παλαιού τύπου.
Για να υπάρξουν πραγματικές μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο τομέα, στη δικαιοσύνη, στην παιδεία, στην υγεία, να γίνει μια γενναία θεσμική αλλάγη και ταυτόχρονα να μπει η οικονομία σε μια άλλη τροχιά, χρειάζονται νέες συμμαχίες και νέες ιδέες. Να συ στρατευθούν όλες οι υγιείς δυνάμεις της χώρας.
Να δημιουργηθεί μια δημιουργική ώσμωση, παλιών και νέων, που δεν θα κουβαλάνε τις παθογένειες του παρελθόντος και θα δώσουν στον εξαντλημένο ελληνικό λαό την ελπίδα, που δεν ήρθε με το απατηλό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ, και βεβαίως ούτε πρόκειται να έρθει αν συνεχίσουμε να τρέχουμε σε λάθος δρόμο που μόνο σε αδιέξοδα οδηγεί…
