Λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος του 1940, αλλά και κάποια χρόνια μετά τη λήξη του, η Ναύπακτος είχε αναδειχθεί στο κυριότερο λιμάνι της Στερεάς Ελλάδος, από και προς την Πελοπόννησο.
Το λιμάνι εκτός από την τοπική κίνηση εξυπηρετούσε και την κίνηση από Αγρίνιο και Ήπειρο.
Μάλιστα είχε ζητηθεί -χωρίς όμως αποτέλεσμα -να επεκταθεί η γραμμή του Σιδηρόδρομου Βορειοδυτικής Ελλάδος (ΣΒΔΕ) από το Κρυονέρι μέχρι την Ναύπακτο, ώστε να εξυπηρετεί και την σιδηροδρομική κίνηση, καθώς το «λιμάνι» του Κρυονερίου ήταν ακατάλληλο, επειδή ήταν εκτεθειμένο στον καιρό και συχνά έκλεινε.
Από το 1898 υπήρχε σιδηροδρομική σύνδεση μεταξύ Πατρών και Αγρινίου.
Στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, το 1946, οι συνεταιρισμοί Αγρινίου και Ηπείρου ζήτησαν από το κράτος την ίδρυση του πορθμείου Ρίου-Αντιρρίου.
Και το αίτημά τους έγινε δεκτό, παρά την σφοδρή αντίδραση των Ναυπακτίων, οι οποίοι ήθελαν να διατηρήσουν το πορθμείο στην πόλη τους.
Ως αποζημίωση προς τους «πληγέντες πλοιοκτήτες» της Ναυπάκτου τους δόθηκε είτε άδεια δρομολόγησης φέρι μποτ στο Ρίο-Αντίρριο είτε άδεια λεωφορείου.
Το Καλυδώνα μετέφερε βαγόνια στο Κρυονέρι Αιτωλοακαρνανίας και στη συνέχεια και το Ρόδος στο Αντίρριο.
Το πρώτο φέρι μποτ που ξεκίνησε την γραμμή ήταν το πρώην αποβατικό του πολέμου, «ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΙΑΣΕΜΙΔΗΣ».
Το πλοίο ξεκίνησε αρχικά ναυλωμένο, από τους συνεταιρισμούς που είχαν την πρωτοβουλία, και στην συνέχεια μετά από πλειοδοτικό διαγωνισμό περιήλθε στην ιδιοκτησία της Ένωσης Εμπόρων Αγρινίου.
Στο διαγωνισμό συμμετείχε χωρίς αποτέλεσμα και ομάδα Ναυπακτίων «πληγέντων πλοιοκτητών», οι οποίοι όμως αργότερα αγόρασαν και δρομολόγησαν, το 1950, το δεύτερο φέρι μποτ της γραμμής, το «ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ».
Το 1958, πλοιοκτήτες από τη Ναύπακτο, δρομολόγησαν το «ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ», ενώ δέκα χρόνια αργότερα, ναυπήγησαν στο Πέραμα το «ΜΕΛΙΝΑ» και το «ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ» το οποίο ήταν το σταθερότερο και ταχύτερο φέρι μποτ εκείνης της εποχής.
Το «ΜΕΛΙΝΑ» Μεταπολεμικά στη γραμμή Πατρών-Κρυονερίου ο Σιδηρόδρομος Βορειοδυτικής Ελλάδας δρομολόγησε το «ΚΑΛΥΔΩΝ ΙΙΙ», που ήταν πρώην κορβέτα του Βρετανικού Ναυτικού, και το πρώην οπλιταγωγό-αποβατικό «ΡΟΔΟΣ», που ναυπηγήθηκε το 1944.
Μετασκευάστηκε σε σιδηροδρομικό πορθμείο, ώστε να μεταφέρονται και βαγόνια μεταξύ Πάτρας και Κρυονερίου.
Το «ΡΟΔΟΣ» είχε 2 σειρές σιδηροδρομικές ράγες και μπορούσε να μεταφέρει 7 φορτηγά βαγόνια ή 2 ατμομηχανές ή αντίστοιχα 10 φορτηγά ή λεωφορεία και 20 Ι.Χ.
Όσοι θυμούνται κάποιο σιδηροδρομικό φέρι μποτ με ράγες…αυτό ήταν το «ΡΟΔΟΣ».
Το «ΡΟΔΟΣ» είναι το πρώτο και μοναδικό σιδηροδρομικό πορθμείο στην Ελλάδα.
Το 1970, όταν ο Σ.ΒΔ.Ε διέκοψε την λειτουργία του και συγχρόνως σταμάτησε και η γραμμή Πατρών-Κρυονερίου- το «ΡΟΔΟΣ» δρομολογήθηκε στο Ρίο-Αντίρριο μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1970, που βυθίσθηκε κοντά στο Αντίρριο.
Για το κείμενο αντλήθηκαν πληροφορίες από το βιβλίο «Ο κόσμος της ακτοπλοΐας στον Κορινθιακό κόλπο», του Γιάννη Χαλάτση (ιδιωτική έκδοση) και από το shipfriends.gr (mixanitouxronou.gr)
