Φίλοι του από το χώρο της μουσικής, όπως ο Γιώργος Νταλάρας, ο Διονύσσης Σαββόπουλος και ο Φοίβος Δεληβοριάς μίλησαν για τον φίλο τους Λουκιανό στο Facebook.
Γιώργος Νταλάρας: Απ’ το Λουκιανό γνώρισα την ΄Αννα
Ο Λουκιανός μας, «ο μικρός πρίγκηπας» ταξιδεύει στην ονειροχώρα…
Το μυαλό μου είναι στα κορίτσια του. Στην Άννα, την Γιασεμή και το Μαράκι.
Ο Λουκιανός μας, «ο μικρός πρίγκηπας» ταξιδεύει στην ονειροχώρα, γι’ εκείνο το φανταστικό πάρτι με τους φίλους του που ονειρεύτηκε και έστησε στα τραγούδια του. Και τ’ όνειρο του Λουκιανού ήταν ένα όνειρο για μια ελεύθερη ζωή, χωρίς εξαρτήσεις και δεύτερες σκέψεις, μια ζωή που υπηρέτησε με το ταλέντο του, την ευγένειά του και την αυτονομία του. Τον γνώρισα πολύ μικρός, σχεδόν παιδί, και γίναμε παρέα με την Μπουμπού (Αφροδίτη Μάνου) και την αδελφή της Μαρία (Δημητριάδη). Είπα και τα δυο πρώτα του τραγούδια. Ο Λουκιανός ήταν ένας άγγελος. Καλότροπος, όμορφος, προσεκτικός, με φινέτσα, δε θύμωνε ποτέ. Μας καλούσε συνέχεια στην Αμαρυλίδος, το ωραίο σπίτι στο Ψυχικό μαζί με τ΄αγαπημένα του ξαδέλφια. Το σπίτι φάνταζε στα μάτια μου σαν τόπος αναψυχής και μάθησης. Σαν μια ευχάριστη βιβλιοθήκη. Ένα σπίτι που όλοι διάβαζαν βιβλία και η κουλτούρα ήταν εγγενής, κανένας δεν την προέβαλε. ΓΙ’ αυτό κι εγώ, παιδί από άλλη τάξη και από άλλη γειτονιά, δεν ένοιωσα έξω από τα νερά μου. Όταν γνωριστήκαμε καλά, κατάλαβα ότι αυτό οφειλόταν στην κοινή μας καταγωγή. Ήταν κι αυτός από την Μικρά Ασία Γίναμε φίλοι. Απ’ τον Λουκιανό, γνώρισα την Άννα.
Ο Λουκιανός με την μουσική του και τα τραγούδια του έδειξε τον υπέροχο χαρακτήρα του και την μοναδική ευγένειά του. Μπήκε μέσα στο θέατρο, στις ταινίες, στα όνειρα των ανθρώπων με προσοχή, τρυφερότητα και αυταπάρνηση. Σ’ όλα τα όνειρα. Σ’ αυτά που γίναν πραγματικότητα και στα διαψευσμένα. Έγραψε τραγούδια αληθινά, με σκωπτική διάθεση στα κακώς κείμενα, αλλά καθόλου καταγγελτική σε σχέση με τα τραγούδια της εποχής του. Και έτσι μπήκε στην ψυχή μας και έμεινε. Από την «Medialuz» στα «θερινά τα σινεμά» και από «τα μικροαστικά» μέχρι το «πάρτι στη Βουλιαγμένη», τις μουσικές για το «ελεύθερο θέατρο» και πριν λίγα χρόνια «τα φανταρίστικα» όπου ήμουν και εγώ στην παρέα.
Ο Λουκιανός δε θα φύγει ποτέ από την καρδιά και το μυαλό μου. Θ’ ακούω τη φωνή και το πιάνο του φίλου μου, σ’ όλες τις καλές μου στιγμές. Και δε θα είμαι ο μόνος. Ο cowboy μας δε θα είναι ποτέ ούτε φτωχός, ούτε μόνος.
Διονύσης Σαββόπουλος: Τραγουδούσε μόνο για πράγματα που τον συγκινούσαν βαθιά
Νωχελής, γοητευτικός, ανάλαφρος με μια μικρή δόση μελαγχολίας, όση χρειάζονταν για να βαθύνει μέσα μας.
Είχε την αγνότητα αλλά και την αριστοκρατικότητα να τραγουδήσει μόνο για πράγματα που τον συγκινούσαν βαθιά:
τα σινεμά του, τις κατασκηνώσεις,
τους φίλους του, τα πάρτυ τους,
τα τεύχη του Μικρού Ήρωα, τη Βουλιαγμένη, την Φωκίωνος Νέγρη.
Τραγούδησε με τόση αγάπη για όλα αυτά που τα ΄κανε αθάνατα γιατί απ΄την αρχή τα είδε έτσι. Σαν καθρεφτίσματα του παραδείσου.
Στην πρώτη πρώτη εκπομπή του ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ, τον περίμενα να μαγνητοσκοπήσουμε το φινάλε αλλά τράκαρε και δεν ήρθε.
Του ευχηθήκαμε τότε από τηλεοράσεως “περαστικά Λουκιανέ”.
Τώρα πια θα μας εύχεται εκείνος “περαστικά” απ΄τις κατασκηνώσεις του ουρανού.
Διονύσης Σαββόπουλος
Φοίβος Δεληβοριάς: Είμαι σίγουρος πως είσαι στον Ροζικλαίρ
Μου’χες πει πως ο Παράδεισος για σένα είναι ο κινηματογράφος “Ροζικλαίρ” στην Πατησίων μια τυχαία μέρα του 1955.Μια μέρα που θα παίζεται σε επανάληψη κάποιο νουάρ του ’40 με ανθρώπους που κρατούν το πιστόλι με το ένα χέρι, χαλαρά, και που καταπατούν κάθε κώδικα τυπικής ηθικής για μιαν καταστροφική γυναίκα, για μια Τσιτσανική τρελή, για μια Κυρία με μοναδικό νόημα.
Είμαι σίγουρος πως είσαι εκεί, πως η Φωκίωνος τ’ουρανου ζητωκραυγάζει που επέστρεψες και πως ένα κάτασπρο πιάνο σε περιμένει να παίξεις τη μαγική “Decadenza” σου για κείνους που καταλαβαίνουν. Θα είμαι πάντα ένας απ’αυτούς. Κι όταν το “Ροζικλαίρ” θα ξαναπροβάλει το “Big Sleep” θέλω να μου κρατήσεις μια θέση δίπλα σου: θα είμαι εκεί.
Πηγή: iefimerida.gr
