«Γροθιά» στο στομάχι της κοινωνίας έδωσε η πρωτοφανής υπόθεση εγκατάλειψης των τριών παιδιών που βρέθηκαν μόνα τους σε πεζοδρόμιο της οδού Ερυθρού Σταυρού στην Πάτρα.
Σιγά σιγά όμως, οι συνειδήσεις ηρέμησαν και οι άνθρωποι επανήλθαν δριμύτεροι στην «μικρή» τους καθημερινότητα, όταν έμαθαν ότι επενέβη η Αστυνομία και πως οι κοινωνικές δομές με προκαθήμενο τον Εισαγγελέα ανηλίκων, ανέλαβαν, ως όφειλαν δουλειά, προκειμένου να αποφευχθεί το αυτονόητο, δηλαδή ηπερεταίρω έκθεση των παιδιών σε κίνδυνο και ότι άλλο μπορεί να προκύψει για τρία ασυνόδευτα παιδάκια που κυκλοφορούν στο δρόμο χωρίς συνοδεία ενήλικα.
Αρκεί όμως αυτό, για να συνεχίσουμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι να κοιμόμαστε ήσυχοι, κάτω από τα ζεστά κλινοσκεπάσματα που μας παρέχει απλόχερα η "καλουπωμένη" κοινωνία μέσα στην οποία μάθαμε να ζούμε και να βολευόμαστε; Αρκούν τάχα δύο τρεις ηχηροί τίτλοι στα μέσα ενημέρωσης, μερικές δεκάδες τηλεφωνήματα από ανθρώπους που θέλουν να προσφέρουν και πέντε δέκα ευσυνείδητοι κρατικοί λειτουργοί που θα κάνουν για μία ακόμη φορά το καθήκον τους για να αποφευχθούν τα χειρότερα αυτής της τραγικής ιστορίας; Φυσικά και όχι. Γιατί με μαθηματική ακρίβεια αυτό το «έργο» θα έχει επαναλήψεις και μάλιστα διαρκείς, σαν και εκείνες παρηκμασμένων τηλεοπτικών σταθμών που χρησιμοποιούν την παλιά ακριβή ταιανιοθήκη τους για να μπορούν ακόμη και σήμερα να «ακουμπάνε» στη διαφημιστική αγορά.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από κάτι που πρέπει να παραδεχτούν όλοι, αν θέλουν πραγματικά να μην «ξαναπαίξει» αυτό το τραγικό επεισόδιο που τάραξε τους «ήσυχους ύπνους» αυτών των ημερών.
Εγκατάλειψη ανηλίκων δεν είναι μόνο εκείνη η πράξη που τελείται με δόλο προκειμένου «γονείς» ή «συγγενείς» να αποποιηθούν τις ευθύνες τους.
Εγκατάλειψη ανηλίκων είναι κάθε πράξη που δεν συνάδει με τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις του γονιού ή του κηδεμόνα, που τα θέτει υπό την προστασία του. Και οι στοιχειώδεις (έστω) αυτές υποχρεώσεις, δεν καταγράφονται διαβαθμισμένα μόνο σε νομικές αράδες, αλλά πρωτίστως στα τετράδια του ενστίκτου των ανθρώπων που αποφάσισαν στη ζωή τους να γίνουν γονείς.
Πόσες σελίδες περί εγκατάλειψης θα μπορούσε να γράψει ο καθένας από εμάς, βλέποντας καθημερινά, παιδιά μονάχα σε διασταυρώσεις να πλένουν τζάμια, νήπια να επαιτούν και εν συνεχεία με μερικά «ψιλά» στα χέρια να πηγαίνουν στα καφενεία να αγοράσουν καφεδάκια για «γονείς» και «κηδεμόνες» ή άλλα ξυπόλυτα να επαιτούν για μερτικά απομεινάρια φαγητού σε πιτσαρίες και σουβλατζίδικα, και φεύγοντας με τις λαδόκολες γεμάτες να πηγαίνουν στη γωνία για να «ταΐσουν» εκείνους που άμα έμπαιναν στο μαγαζί θα έφευγαν με άδεια χέρια.
Κακά τα ψέματα: Εγκατάλειψη δεν είναι μόνον η πράξη που καθορίζεται αυστηρά από το γεγονός και τις ποινικές συνέπειές του, αλλά πρωτίστως η βαριά εκμετάλλευση του ή των ανηλίκων, από εγκληματίες που ενώ το Κράτος μεριμνά πρώτα για τα παιδιά τους και στη συνέχεια για εκείνους, αυτοί προτιμούν την οδό του εγκλήματος, προκειμένου να έχουν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.
Αυτά και άλλα πολλά η κοινωνία να γνωρίζει. Αλλά στην πλειονότητά της, είτε κωφεύει, είτε «ωχαδερφίζει» αφήνοντας εκατοντάδες παιδιά στην τύχη τους, ξυπόλητα, πεινασμένα και εκτεθειμένα σε αμέτρητους κινδύνους. Και η Πολιτεία τα γνωρίζει και τα παραγνωρίζει.
Προτιμά όμως στις περισσότερες περιπτώσεις να ξεμπλέκει τάχιστα με το «πιστολάκι» ενός πλημμελήματος, παρά τα αντιμετωπίσει τους καθημερινούς εγκληματίες με τα βαριά «όπλα» που διαθέτει.
Εις το επανιδείν λοιπόν
