Εμείς έχουμε περίσσευμα ψυχής. Το είπε κι αυτό, ή κάπως έτσι. Σιγά μη δεν το ’λεγε. Τζάμπα είν’ οι λέξεις. Εμείς έχουμε περίσσευμα ψυχής σε αντίθεση με άλλους λαούς που έχουν έλλειμμα. Αυτό όμως είναι το λιγότερο. Το περισσότερο είναι ότι δεν το είπε για το έπος του σαράντα, ούτε για τα Δερβενάκια και τις Θερμοπύλες.
Το είπε για τη δέκατη τρίτη σύνταξη που έγινε εφάπαξ επίδομα και πάει λέγοντας. Ποιο είναι το μέτρο της ελληνικής ψυχής; Είναι το μέτρο των συντάξεων. Λυπάμαι, αλλά πιο κυριολεκτική περιγραφή για την ελληνική πανωλεθρία δεν θα μπορούσε να κάνει ούτε ο Σόιμπλε. Θα μου πείτε κάτι τέτοιοι σαν τον άκαρδο Γερμανό δεν είναι και πολύ καλά στην ψυχή τους. Γιατί κι αυτό το είπε, αν κι αυτό του βγήκε αυθόρμητα, έτσι όπως σκύβει σαν μπαλόνι που χάνει αέρα για να φάει τα φιστίκια του. Και το άλλο με τα φτερά που μας τα κρατάνε οι οχτροί και δεν αφήνουν τη χώρα των συνταξιούχων να τα ανοίξει για να απελευθερώσει το περίσσευμα της ψυχής της; Κι αυτό το είπε.
«Οσοι δεν είναι καλά στην ψυχή τους δεν μπορούν να φροντίσουν ούτε την πατρίδα τους...» κ.λπ. κ.λπ. Ακούγοντάς το αναρωτιέσαι εάν ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται το βάρος των λέξεων που εκστομίζει. Είναι δυνατόν ο πρωθυπουργός να αποκαλεί ψυχασθενή τον άκαρδο Γερμανό που μας δανείζει για να απελευθερώσουμε το περίσσευμα της ψυχής μας; Μετά σκέφτεσαι πως πρόκειται για μία απ’ αυτές τις σπάνιες αλλά πολύτιμες στιγμές που η ειλικρίνεια λάμπει σαν διαμάντι μες στις στάχτες. Λογικό δεν είναι να θεωρεί ψυχασθενή κάποιον που μας δανείζει στην κατάστασή μας; Ηρθε όμως η διάψευση. Οχι, δεν αφορούσε τον άκαρδο Γερμανό. Ο άνθρωπος μιλούσε γενικά, θεωρητικώς πως, είπε το «Μέγαρο Μαξίμου». Ξέρετε, εκτός από Lower παρακολουθεί και μαθήματα Ψυχολογίας στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Και ύστερα αρχίζει και σου τρώει το μυαλό το σκουλήκι της καχυποψίας. Ρε μπας; Μπα, δεν το πιστεύω. Μπας, λέω, μπας και δεν ήταν δήλωση αλλά κραυγή αγωνίας; Λες ο άνθρωπος να μην άντεξε και να ’βγαλε το δικό του περίσσευμα ψυχής για να ζητήσει τη βοήθειά μας για τη σωτηρία της; Μήπως αισθάνεται ψυχική αδιαθεσία, κάτι σαν το spleen της εξουσίας;
Από ψυχή πάμε καλά. Από μυαλό δεν ξέρω, θα φανεί. Διότι όταν ο Giani της οικονομίας και της μόδας βγαίνει και λέει ότι δεν ήξερε τι σόι έντυπο είναι το Paris Match και γι’ αυτό κάθισε να τον φωτογραφίσουν, τότε μάλλον μας περνάει για ηλίθιους. Φαντασθείτε τι θα γινόταν εάν είχε φωτογραφηθεί και γυμνός. Θα έλεγε ότι την ώρα που έβγαινε από το ντους και ετοιμαζόταν να απολαύσει τη Veuve Clicquot του πάντα στη σωστή θερμοκρασία, πετάχτηκε ένας φωτογράφος ντυμένος Ινδιάνος πίσω από τον καναπέ και παραβίασε τον ιδιωτικό του χώρο ενώ η σύζυγός του φώναζε: «Giani, ρίξε μια πετσέτα πάνω σου γιατί μας επιτέθηκαν Απάτσι». Κι εκείνος ψύχραιμος: «Μη φοβάσαι, αγάπη μου, φωτογράφος είναι». Πάντως, για να μπω και στο πνεύμα των ημερών, μη μου πείτε ότι ο Giani δεν είναι για τη δημόσια ζωή μας ό,τι ο τεράστιος κόκκινος φιόγκος στο περιτύλιγμα των δώρων; Δίνει χρώμα.
Παραφράζοντας τον ποιητή, θα πω: Δώσε μου λίγο πρωθυπουργικό μελό, κι ας λιγώσω σαν να ’χω φάει ένα ταψί μελομακάρονα, λίγο περίσσευμα ψυχής για τις συντάξεις, τύλιξέ τα σ’ έναν φιόγκο κόκκινο, κι ας είναι και φαλακρός, και θα σου φτιάξω την Ελλάδα του 2016. Η σωτηρία της ψυχής δεν είναι δα και τόσο μεγάλο πράγμα. Λίγα δανεικά χρειάζεται και τα υπόλοιπα τα βρίσκουμε.
ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
