Η Παγκόσμια Ημέρα ατόμων με αναπηρία δεν ενδείκνυται για πανηγυρικά μηνύματα και βαρύγδουπες δηλώσεις, αλλά για προβληματισμό, αφού μέχρι σήμερα η Πολιτεία δεν έχει λάβει δραστικά μέτρα για την άρση των ανισοτήτων και την διασφάλιση ίσων δικαιωμάτων.
Η 3η Δεκέμβρη αποτελεί κάθε χρόνο εφαλτήριο για την αναθεώρηση των διεκδικήσεων των ατόμων με αναπηρία και των οικογενειών τους, αλλά και για τον προγραμματισμό δράσεων με σκοπό τη βελτίωση της ποιότητας ζωής τους, την προσβασιμότητα, την απασχόληση, την ασφάλεια, την υγεία, κ.α.
Σύμφωνα με στοιχεία, το 10-15% του πληθυσμού της γης είναι άτομα με κάποια αναπηρία, ενώ στην Ελλάδα, ο αριθμός υπολογίζεται περίπου στο ένα εκατομμύριο.
Είναι γεγονός πως, τα άτομα με αναπηρία αντιμετωπίζονται εδώ και χρόνια με μία διάθεση «φιλανθρωπίας», παρά το γεγονός, ότι η χώρα μας, έχοντας κυρώσει το 2012 (Ν. 4074/2012) τη Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα των ΑμεΑ, δεσμεύεται και νομικώς να προσεγγίζει και να διαχειρίζεται την Αναπηρία με όρους δικαιωματικούς και όχι φιλανθρωπικούς.
Όμως, ο σεβασμός, η αλληλεγγύη και η ανάληψη συγκεκριμένων πρωτοβουλιών για την προστασία των ατόμων με αναπηρία σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, είναι πρωτίστως ζητήματα ηθικά. Γιατί όλοι οι άνθρωποι έχουν ίση ηθική αξία και διαφορετική, μοναδική, ταυτότητα. Οι κοινωνικές διαφορές είναι αυτές που αναγκάζουν τα άτομα με αναπηρία να μειονεκτούν.
Γι’ αυτό και σύσσωμη η κοινωνία πρέπει να βρίσκεται στο πλευρό τους, καθημερινά, κι όχι μόνο μία μέρα το χρόνο, στέλνοντας ηχηρό μήνυμα πως όλοι μαζί διεκδικούμε ένα κράτος δικαίου, που θα διασφαλίζει ίσα δικαίωμα και ευκαιρίες στην εκπαίδευση, στην επαγγελματική αποκατάσταση και στην κοινωνική επανένταξη. Είναι αδιανόητο ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού να βρίσκεται στο περιθώριο και να αντιμετωπίζει προβλήματα και διακρίσεις. Πως θα ήταν κόσμος, χωρίς τη σκέψη του Στίβεν Χόκινγκ ή την εφευρετικότητα και τη δημιουργικότητα άλλων, λιγότερων γνωστών ή και άγνωστων επιστημόνων, ανθρώπων των τεχνών, των γραμμάτων και των επιχειρήσεων, αν εξαιτίας της αναπηρίας τους παρέμεναν αποκλεισμένοι;
Τα άτομα με αναπηρία, πρέπει να μπορούν να είναι αυτόνομα και αυτό σίγουρα δεν θα γίνει με νέες περικοπές σε αναπηρικές συντάξεις και επιδόματα ή με τις υφιστάμενες συνθήκες που αποκλείουν την πρόσβαση στα φάρμακα υψηλού κόστους και που συντηρούν την απομόνωση και τον αποκλεισμό τους. Επίσης ο εκσυγχρονισμός και η δημιουργία δομών για τη μεγιστοποίηση της λειτουργικότητάς τους, πρέπει να αποτελεί στόχο κάθε σύγχρονου προγράμματος.
Όμως θα επιτευχθεί επιπλέον, με την εκ μέρους της πολιτείας υλοποίηση δέσμης μέτρων για την απασχόληση σε συνδυασμό με την εκπαίδευση που αποτελούν τους κύριους μοχλούς για την ενσωμάτωση των αναπήρων στην κοινωνία. Η έλλειψη ολοκληρωμένων πολιτικών παρέμβασης στους συγκεκριμένους τομείς, αποτελεί μία από τις κύριες αιτίες του κοινωνικού αποκλεισμού.
Υπό αυτό το πρίσμα είναι ευθύνη όλων μας, να διαμορφώσουμε τις συνθήκες για την κοινωνία της αποδοχής και της συνύπαρξης στην οποία όλοι οι πολίτες θα είναι ίσοι. Στη βάση της ισότητας, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης και όχι της φιλανθρωπίας.
