του Ελισσαίου Βγενόπουλου, σκηνοθέτη-συγγραφέα
Η οικογένεια: καταφύγιο και φυλακή μαζί. Ένας μικρός κόσμος, χτισμένος με μυστικά, ενοχές και τρυφερότητα, που τρέφεται απ’ την αγάπη αλλά μεγαλώνει με το ψέμα.
Το Asura του Χιροκάζου Κόρε Έντα (Κλέφτες Καταστημάτων, Τέρας) δεν είναι τόσο ένα οικογενειακό δράμα όσο μια λεπτή εξέταση των πληγών που δένουν τους οικογενειακούς δεσμούς. Βασισμένη στην πρωτοποριακή ιστορία της Κουνίκο Μουκόντα (Like Asura), αυτή η διασκευή του Netflix επαναφέρει στη ζωή μια από τις κομβικές τηλεοπτικές ιστορίες της Ιαπωνίας, το ίδιο το πρότυπο γι’ αυτό που σήμερα αποκαλούμε «οικιακό δράμα», αλλά εδώ εκλεπτυσμένο μέσα από την εγκληματολογική, ανθρώπινη ματιά του Κόρε Έντα.
Τέσσερις ενήλικες αδελφές Τσουνάκο, Μακίκο, Τακίκο και Σακίκο η καθεμία σε τροχιά γύρω από τον ηλικιωμένο πατέρα τους, έναν άνδρα του οποίου η αξιοπρεπής μάσκα του πατριάρχη αρχίζει να γλιστράει όταν ανακαλύπτεται ότι είναι μπλεγμένος σε μια μακροχρόνια εξωσυζυγική σχέση. Η αποκάλυψη είναι το έναυσμα η φωτιά, όμως, είναι το πώς η αλήθεια τρίζει μέσα από την προσεκτικά στοιβαγμένη εσωτερική ζωή κάθε γυναίκας.
Αυτό που κάνει τόσο ενδιαφέρον το Asura είναι ότι χρησιμοποιεί αυτή την προδοσία ως πρίσμα. Κάθε αδελφή διαθλά το σκάνδαλο μέσα από τον δικό της ελαττωματικό φακό, η Τσουνάκο, η μεγαλύτερη, που φέρει την πανοπλία της υπεύθυνης μητριάρχη, βρίσκει το αίσθημα του καθήκοντος οπλισμένο ενάντια στη δική της ανάγκη για ζεστασιά. Η Μακίκο, ίσως η πιο κυνική, βλέπει στην προδοσία του πατέρα της μια ζοφερή επιβεβαίωση του δικού της αποτυχημένου γάμου. Η Τακίκο, η ιδεαλίστρια, επιμένει να διατηρεί την ψευδαίσθηση της οικογενειακής αρμονίας, ένα ψέμα πιο διαβρωτικό από την ίδια την υπόθεση. Και η Σακίκο, η μικρότερη, παλεύει να μεγαλώσει επιτέλους, στριμωγμένη από την πραγματικότητα ότι η γονική απιστία ξαναγράφει το παραμύθι της παιδικής της ηλικίας.
Μέσα από τις τεταμένες, συχνά σκοτεινά αστείες διαπραγματεύσεις των αδελφών, η κάμερα του Κόρε Έντα περιπλανιέται σαν φάντασμα σε γεμάτες κουζίνες και αμήχανα τραπέζια, ακούγοντας αιχμηρά σχόλια και μισοκαταπιεσμένες αλήθειες. Το σκάνδαλο δεν αφορά τόσο τη λαγνεία του πατέρα όσο τη σήψη στη ρίζα της παιδικής ευσέβειας, τις σιωπηλές θυσίες, τα πράγματα που δεν λέγονται. Γίνεται οδυνηρά σαφές ότι η σχέση είναι απλώς το σύμπτωμα, η πραγματική αρρώστια είναι το βάρος των μυστικών που οι ιαπωνικές οικογένειες κρύβουν τόσο επιδέξια κάτω από τα χαλάκια της εισόδου.
Από πλευράς πλοκής, το Asura δεν βασίζεται σε μελοδραματικές εκρήξεις, ούτε δικαστικές μάχες, ούτε μεγάλη εκδίκηση, ξετυλίγεται σε μικρές, κολλώδεις αντιπαραθέσεις: μια αδελφή που ξεσπάει υπερβολικά σε μια αγρυπνία, μια μητέρα που δαγκώνει τη γλώσσα της μέχρι να ματώσει, μια κόρη που μετατρέπει την αγανάκτησή της σε όπλο όταν το τσάι είναι πολύ πικρό. Είναι αυτές οι στιγμές, καθημερινές αλλά και κοφτερές, που μας τραβούν σαν ηδονοβλεψίες σε μια οικογενειακή αγρυπνία που δεν τελειώνει ποτέ.
Όπως και το Κλέφτες Καταστημάτων του Κόρε Έντα, το Asura δεν έχει να κάνει τόσο με το τι είναι «σωστό» ή «λάθος» όσο με τα μυστικά παζάρια που κάνουν οι άνθρωποι για να παραμείνουν συνδεδεμένοι, ή τουλάχιστον να φαίνονται έτσι. Η δύναμη της πλοκής έγκειται στην καθημερινότητά της: εδώ είναι μια οικογένεια που αναγκάζεται να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη, μόνο και μόνο για να δει όχι μόνο την προδοσία του πατέρα, αλλά και τη δική τους, του ενός για τον άλλον, για τον εαυτό τους.
Μέχρι το φινάλε, το αν οι αδελφές συμφιλιώνονται ή παραμένουν για πάντα κατακερματισμένες μοιάζει σχεδόν δευτερεύον. Το Asura μας αφήνει με μια πικρή επίγευση: τη συνειδητοποίηση ότι η αλήθεια, αφού ειπωθεί, δεν σε απελευθερώνει πάντα, μερικές φορές, απλώς σκάβει την πληγή βαθύτερα, ώστε η οικογένεια να μπορεί να συγκεντρωθεί γύρω της, προσποιούμενη ότι έχει επουλωθεί, γιατί η οικογένεια: είναι το μοναδικό μέρος όπου θα σε αγκαλιάσουν, θα σε ταΐσουν, θα σε θάψουν στα ψέματα και μετά θα σε ρωτήσουν που χάθηκες τόσον καιρό.
