Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τις εξελίξεις που αφορούν στη μελλοντική διαχείριση
των απορριμμάτων στην Πάτρα και την υπόλοιπη Αχαΐα. Με ανησυχεί ιδιαίτερα το
γεγονός ότι στην Πάτρα δεν υπάρχει όραμα και στρατηγικό σχέδιο για να επιλυθεί
το ζήτημα σε βάθος χρόνου.
Αντιθέτως, διαπιστώνω ότι υιοθετούνται αποσπασματικές λύσεις, όπως είναι η
επέκταση του Χώρου Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων της Ξερόλακκας και η
ανέγερση τοίχου αντιστήριξης δεκάδων μέτρων προκειμένου να αποφευχθεί μια
πιθανή κατολίσθηση. Η ανησυχία μου εντείνεται με την πάροδο του χρόνου γιατί
δεν βλέπω να αναζητούνται τρόποι με τους οποίους θα διασφαλίσουμε ότι δεν θα
ζήσει η Πάτρα καταστάσεις ανάλογες με αυτές που έζησαν άλλοι Δήμοι τα
τελευταία χρόνια, μη έχοντας τους χώρους και τις εγκαταστάσεις να διαχειριστούν
τα απορρίμματά τους με ασφαλή τρόπο για τη δημόσια υγεία και το φυσικό
περιβάλλον.
Επίσης, διαπιστώνω να γίνονται βήματα σε άλλες περιοχές της Ελλάδας που είχαν
ξεκινήσει την αναζήτηση λύσεων αργότερα από την Αχαΐα. Λύσεις που αξιοποιούν
τις Συμπράξεις Δημόσιου Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) για την κατασκευή και λειτουργία
των εγκαταστάσεων επεξεργασίας απορριμμάτων. Κατανοώ ότι η συγκεκριμένη
μορφή συνεργασίας εγείρει πολιτικές επιφυλάξεις από ορισμένες πλευρές. Δεν
ακούω όμως να έχουν αντιπρόταση και αντιλαμβάνομαι ότι έχουν μια α λα καρτ
ιδεοληπτική άποψη για τον ρόλο του ιδιωτικού τομέα.
Πιστεύω ότι η αναζήτηση βιώσιμης λύσης του μεγάλου αυτού προβλήματος για την
Πάτρα βρίσκεται στις ΣΔΙΤ. Εκεί πρέπει να στραφούμε εάν θέλουμε πραγματικά να
διαχειριστούμε αποτελεσματικά τα απορρίμματά μας στο μέλλον, και όχι σε έργα
που διασφαλίζουν απλά ότι η «βόμβα» των σκουπιδιών δεν θα σκάσει στα χέρια
μας, αλλά στα χέρια αυτών που θα μας διαδεχθούν.
Αποσπασματικές λύσεις για τα απορρίμματα
