Του Θέμη Μπάκα
Στη χώρα μας, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πολιτικό φαινόμενο που δεν μπορεί πλέον να κρυφτεί. Πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν στον δημόσιο βίο για δεκαετίες, αλλά και ολόκληροι πολιτικοί χώροι, δεν μεταφέρουν πια μια ιδεολογία, προβάλλουν τη δικαιολογία επί παντός επιστητού για καλύψουν τις ελλείψεις τους και τις παραλείψεις τους.
Η ιδεολογία της καθημερινότητας, εκείνη που γεννιέται από τις ανάγκες του πολίτη και τη μάχη για ένα καλύτερο μέλλον, έχει πλέον χαθεί. Στη θέση της έχει εμφιλοχωρήσει μια ρητορική ανυπαρξίας, πολλές φορές ακόμη και ανικανότητας, η οποία επιχειρεί να δικαιολογήσει την αποτυχία σύνδεσης με την κοινωνία.
Φτάσαμε μάλιστα στη συλλογιστική, μέρος των κομμάτων να μην υπάρχουν λόγω ιδεολογίας, αλλά να προσπαθούν να μας πείσουν – να δικαιολογήσουν απλώς τον λόγο ύπαρξής του πολιτικού τους προσωπικού. Και τούτο συμβαίνει συχνά διότι ανησυχούν αποκλειστικά για το προσωπικό τους πολιτικό μέλλον – για τον βιοπορισμό τους μέσα από την πολιτική -και όχι για την κοινωνική ανάπτυξη, τη συνοχή και τη συλλογική προοπτική της κοινωνίας.
Η πολιτική, αντί να υπηρετεί τον σκοπό της – την ουσιαστική βελτίωση της ζωής των πολιτών – μοιάζει πια με μια άσκηση επιβίωσης. Έναν αγώνα που δεν έχει στο επίκεντρο του τον πολίτη, αλλά την αναγκαιότητα της δικής τους ύπαρξης στον δημόσιο βίο. Δεν αγωνίζεται για προτάσεις που θα μειώσουν τις ανισότητες, που θα ανοίξουν δρόμους ελπίδας και προόδου. Αντίθετα, επινοεί άλλοθι, δικαιολογίες για τη δική της διαρκή παρουσία, χωρίς περιεχόμενο, χωρίς όραμα.
Φτάσαμε, μάλιστα, στο σημείο τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων να έχουν ως τίτλο όχι την προσδοκία για αλλαγή, αλλά τη δικαιολογία του εκάστοτε επαγγελματία πολιτικού, ο οποίος, για ίδιον όφελος, μεταπηδά ακόμη και στην απέναντι όχθη του ποταμού. Φτάσαμε στο σημείο να είμαστε η χώρα που συνηθίσαμε τη δικαιολογία και τελικά, αντί να ακούμε τα βήματα για ένα καλύτερο μέλλον, οι πολιτικοί να αρκούνται στο να μας αναλύουν τον λόγο που δεν έκαναν όσα έλεγαν, ο καθένας τους αναζητώντας την καλύτερη δικαιολογία.
Κι έτσι, εκεί που θα έπρεπε να υπάρχει ιδεολογία για το αύριο, βρίσκουμε έναν λόγο κενό, εγκλωβισμένο στο χθες. Εκεί που θα έπρεπε να υπάρχει τόλμη, δημιουργία και ευθύνη, βρίσκουμε συχνά αδράνεια, δισταγμό και ανικανότητα.
Η κοινωνία, όμως, δεν έχει κανέναν λόγο πια να αποδεχθεί δικαιολογίες ή άλλοθι. Δεν ζητά εξηγήσεις για την αδράνεια, ούτε ανέχεται προσχήματα για την ανικανότητα. Ζητά πολιτικούς που να κατανοούν την καθημερινότητα, να προτείνουν ουσιαστικές λύσεις και να υπερασπίζονται την προοπτική ενός καλύτερου μέλλοντος. Γιατί η πολιτική δεν μπορεί να είναι μηχανισμός διατήρησης προνομίων, οφείλει να είναι υπόσχεση αλλαγής, δέσμευση με τον πολίτη και ευθύνη απέναντι στο αύριο.
ΣΣ: Ο Θέμης Μπάκας είναι πολιτευτής Αχαϊας.
