Είχαμε να βρεθούμε καιρό. Τον συνάντησα στης Νικολίτσας, εκεί στην πλατεία Γεωργίου, εκεί που του άρεσε να βρίσκεται με τον «κολλητό» του Αντώνη και να τα λένε.
Να κάνει …στα κλεφτά ένα τσιγάρο, να πιεί ένα ποτήρι κρασί και να σκορπίσει παντού το χαμόγελό του.
Γιατί ο Ανδρέας Αντωνόπουλος ακόμη και στα δύσκολα χαμογελούσε πλατιά, αληθινά. Ετσι αντιμετώπισε και το πρόβλημα υγείας. Πάντα όρθιος κι όταν ακόμη έπεφτε είχε το σθένος να ξανασηκωθεί και προχωρήσει τον δρόμο που ήξερε.
Γιατί ο Ανδρέας Αντωνόπουλος μια ρότα γνώριζε και δεν ξεστράτησε ποτέ. Δεν λοξοδρόμησε. Αγωνιστής , πάντα πρωτοπόρος στους κοινωνικούς αγώνες , με το κόκκινο λάβαρο, την σημαία του κόμματος που δεν υπέστειλε ποτέ.
Είχα την τύχη να γνωριστώ μαζί του χρόνια πριν. Για τις ανάγκες του ρεπορτάζ. Όμως ο Ανδρέας σε κέρδιζε με το πρόσχαρο βλέμμα και το φωτεινό χαμόγελο. Δεν έμενες στους τυπικούς χαιρετισμούς, γινόσουν παρέα του. Ακόμη και όταν διαφωνούσες μαζί του, ποτέ δεν έφευγε από το στόμα του άσχημη κουβέντα.
Ετσι ήταν ο Ανδρέας και όταν ως εκπρόσωπος της δημοτικής αρχής, η γκρίνια υπερίσχυε για να βγεί γρήγορα το θέμα και να δημοσιευθεί, αυτός είχε πάντοτε τον ήπιο λόγο.
Και έκλεινες το τηλέφωνο χαμογελώντας, γιατί ήξερες πως ποτέ δεν θα μπορούσες να κακοκαρδιστείς με τον Ανδρέα.
Ένας άνδρας με καρδιά παιδιού, αυτός ήταν. Και έτσι θα τον θυμάμαι στις ατελείωτες κουβέντες που κάναμε, μαζί με άλλους φίλους που φρόντισαν κι αυτοί γρήγορα να περάσουν την Αχερουσία και θέλησε να τους ακολουθήσει για να συνεχίσουν τις συζητήσεις τους.
Από τους ελάχιστους ανθρώπους που συναντάς με τόσο καθάριο και σπινθηροβόλο βλέμμα.
Αντίο φίλε…
