Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου, πρώην υπουργού
Λυπάμαι που δεν είμαι πια μερικές δεκαετίες νεώτερος. Διότι θα γύριζα την χώρα αδιάκοπα, προσπαθώντας να κινητοποιήσω τους νέους ώστε να εγκαταλείψουν κάποιες έμμονες ιδέες των γονιών τους, κληρονομημένες απο τα μετεμφυλιακά χρόνια, πως δήθεν οι ιδέες της Αριστεράς εκφράζουν την πρόοδο και το μέλλον. Κάποιοι κάποτε πίστευαν πως η Αριστερά είχε σωστές ιδέες στη θεωρία αλλα στην πράξη πάντα αποτύγχανε. Η ουσία ομως είναι πως και στη θεωρία, το οικοδόμημα της Αριστεράς πάσχει. Αδυνατώντας να εξηγήσει την πραγματικότητα και να δώσει λύσεις για το μέλλον.
Ήδη, κάποιες φιλελεύθερες αρχές έχουν αρχίσει να γίνονται κτήμα του κόσμου. Ακόμα και κομμουνιστές πολιτικοί καταφέρονται κατά των φόρων, δίχως να συνειδητοποιούν πως στρέφονται κατά της ουσίας του θεωρητικού τους οικοδομήματος. Αφού στηρίζουν με κάθε μέσον τον κρατισμό, πως είναι δυνατόν αυτός να συντηρηθεί χωρίς εκτεταμένους και παράλογους φόρους; Όμως το αναποτελεσματικό δημόσιο καταπνίγει κάθε δημιουργική ικανότητα της κοινωνίας, φορτώνει χρέη την χώρα και περιθωριοποιεί κάθε προοπτική προόδου και ανάπτυξης.
Δεν είναι όμως πλέον μόνο τα ζητήματα της οικονομίας και το βάρος του δημόσιου τομέα τα κύρια ζητήματα που καταπνίγουν τους οραματισμούς της ελληνικής κοινωνίας. Κύριο θέμα είναι η σταθερότητα και βιωσιμότητα του πολιτικού καθεστώτος και η πορεία του στο ακανθώδες πλέον διεθνές περιβάλλον. Για να ισχυροποιηθούν οι δημοκρατικοί θεσμοί κάποιοι πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη να αποδείξουν πως είναι αποτελεσματικοί. Η εμμονή στον σεβασμό των θεσμών και η έλλειψη ανοχής για την όποια περιφρόνηση η παραβίασή τους πρέπει να αποτελεί πρώτη προτεραιότητα για την όποια κίνηση ανανέωσης. Παράλληλα, η λογική πρέπει να πρυτανεύσει στις κάθε είδους επιλογές για την πορεία της κοινωνίας. Τρέλες του είδους των ισχυρισμών της woke κουλτούρας δεν μπορεί να γίνονται ανεκτές. Οι ευαισθησίες των λαϊκών στρωμάτων δεν μπορούν να περιφρονούνται από τις ελίτ και να αγνοούνται από την εκάστοτε κυβέρνηση. Γιατί αυτά πάντα τελικά πληρώνονται. Σε βάρος συνήθως των θεσμών και της δημοκρατίας.
Τελος, πρέπει να υπάρξει μια αφύπνιση των πατριωτικών ιδεωδών και του εθνικού φρονήματος. Όχι με κούφια συνθήματα και εθνικιστικές εξάρσεις. Αλλά με νηφάλια επιχειρήματα, ορθολογικές επιλογές και μεθοδικός σχεδιασμούς. Η χώρα οφείλει να “διαβάζει” με λογική το διεθνές περιβάλλον και να κάνει προσεκτικά αλλά σωστά ζυγισμένα βήματα. Με σταθερότητα, δίχως να απεμπολεί συμφέροντα και μελλοντικές διεκδικήσεις. Αλλά και χωρίς να δείχνει εξωπραγματική στις αιτιάσεις της, αγνοώντας την ρεαλιστική διεθνή πραγματικότητα. Με την Τουρκία η χώρα είναι υποχρεωμένη να συμβιώσει. Με αξιοπρέπεια όμως και δίχως υποχωρήσεις. Αυτό σημαίνει προσεκτική μελέτη του διεθνούς περιβάλλοντος, εκμετάλλευση λαθών της άλλης πλευράς και δημιουργία προϋποθέσεων πως αν κάτι δεν πάει καλά στη δικιά μας χώρα να ζημιωθούν σοβαρά κάποιοι τρίτοι – κυρίως μεγάλοι. Όπως έγινε στο Ναβαρίνο, με την οξύτητα πνεύματος και χειρισμών, τότε, του Μαυροκορδάτου. Έτσι και τώρα η ισχύς δεν βρίσκεται στα οπλικά συστήματα αλλά στους επιτυχείς διπλωματικούς χειρισμούς. Που μεγενθύνουν τα όποια σχετικά σου πλεονεκτήματα και εκμηδενίζουν τα ισχυρά ατού των αντιπάλων.
Η αλλαγή αυτή πορείας σημαίνει πολιτική αναγέννηση. Με νέες σκέψεις και έξυπνους χειρισμούς…
