Συχνές είναι πλέον οι οπτικές επαφές πολιτών στο λεκανοπέδιο της Αττικής και ειδικά μέσα στον αστικό ιστό της Αθήνας, με αλεπούδες που πλέον κυκλοφορούν σε διάφορα σημεία.
Τους τελευταίους μήνες (ο γράφων υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας σε τρεις περιπτώσεις) έχουν εμφανιστεί πέριξ του Αττικού Άλσους να διασχίζουν τον περιφερειακό δρόμο από το Πολύγωνο προς το Γαλάτσι, στην περιοχή του Άλσους Βεΐκου, κοντά στην ΕΥΔΑΠ στο Γαλάτσι, σε αλσύλλια και σε πλατείες της Νέας Ιωνίας, επίσης κοντά στο Αδριάνειο υδραγωγείο, σε περιοχές της Φιλοθέης, ενώ έχουν καταγραφεί εμφανίσεις τους στην Πεύκη, το Μαρούσι, το Χαλάνδρι, στην Κυψέλη στην περιοχή της Αλεπότρυπας, στην Καισαριανή, την Πολυτεχνειούπολη, αλλά και στα Νότια Προάστεια.
Λίγο παλαιότερα εμφανίστηκε μια μέσα στον αγωνιστικό χώρο του δημοτικού σταδίου της Νέας Ιωνίας, με τους πιτσιρίκους των τμημάτων υποδομής που έκαναν προπόνηση, να τρέχουν ενθουσιασμένοι πίσω από το ζώο, που μάλλον δεν χάρηκε πολύ από τους ευάριθμους και φωνασκούντες θαυμαστές του.
Επίσης εμφανίζονται και σε περιοχές κοντά στην Αττική οδό, που έχουν δασική κάλυψη, όπως στο τμήμα του Υμηττού. Για τα Μεσόγεια που δεν είναι τόσο μέσα στον αστικό ιστό, οι καταγραφές είναι πολλαπλάσιες και είναι φυσικό, καθώς υπάρχουν τμήματα πρασίνου και δασικές περιοχές που εξασφαλίζουν πιο εύκολα τους όρους επιβίωσής τους. Στις πόλεις της επαρχίας, είναι ακόμα πιο έντονο το φαινόμενο.
Οι εμφανίσεις τους μέσα στο αστικό περιβάλλον, ερμηνεύονται από τους φορείς που ασχολούνται με την περίθαλψη των άγριων ζώων, σαν φυσιολογικό πλέον φαινόμενο, αφού αναζητούν τροφή.
Μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις προσεγγίζουν σημεία όπου φιλοζωικές οργανώσεις αφήνουν τροφή για αδέσποτα και τρέφονται από αυτές. Συχνά προσεγγίζουν και σπίτια, ενώ αρκετοί πολίτες τις ταΐζουν.
Δεν αντιμετωπίζονται πάντα με συμπάθεια, καθώς σε πολλές περιπτώσεις η παρουσία τους δημιουργεί από αμηχανία, έως «πανικό» και αίσθηση δυνητικής απειλής, είτε για την ασθένεια της λύσσας, είτε επειδή έχουν καταγραφεί επιθέσεις αλεπούδων σε μικρά γατάκια, όταν αυτές πεινάνε. Με τις μεγάλες γάτες η συμβίωση έχει καταγραφεί ως αρμονική.
Οι αντιπαραθέσεις μεταξύ πολιτών, αλλά και πολιτών με φιλοζωικές οργανώσεις, είναι συνεχείς, καθώς τα δύο «στρατόπεδα» θα τα χαρακτηρίζαμε ως «ανεκτικό» που επιθυμεί τη στήριξη των αγρίων ζώων και την παροχή τροφής και νερού το ένα και «αρνητικό» το άλλο που επιθυμεί την άμεση απομάκρυνσή τους από τις κατοικημένες περιοχές.
Η μείωση των δασών από τις πυρκαγιές, η κλιματική αλλαγή και η επέκταση της δόμησης, έχει δημιουργήσει τις συνθήκες για να «κατεβαίνουν» τα άγρια ζώα μέσα στον αστικό ιστό. Δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο και δεν ισχύει μόνο για τις αλεπούδες.
Οι οργανώσεις προστασίας της άγριας ζωής στις οποίες κατά κανόνα απευθύνονται οι πολίτες όταν βλέπουν άγριο ζώο μέσα στον αστικό ιστό, παρεμβαίνουν κυρίως στη στήριξη άρρωστων ή χτυπημένων (κατά κανόνα από τροχαία μέσα στον αστικό ιστό) άγριων ζώων, που στη συνέχεια απελευθερώνουν στο φυσικό τους περιβάλλον, οπότε αυτό θα επανέλθει σύντομα αφού αναζητά τροφή.
Κατά κανόνα πρέπει η απεύθυνση των πολιτών να γίνεται στις δασικές υπηρεσίες, όταν το ζώο είναι εύρωστο και στις οργανώσεις περίθαλψης αγρίων ζώων όταν αυτό είναι τραυματισμένο.
