Ένα αναπάντεχο δώρο προσέφεραν οι περιορισμοί λόγω COVID-19. Στην Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος (5 Ιουνίου), για πρώτη φορά δεν κυριάρχησε το περιβαλλοντικό «κιτς» και οι σπάταλες, ενεργοβόρες εκδηλώσεις. Δεν τυπώθηκε πολυτελές υλικό για χρήση μίας ημέρας. Δεν μοιράστηκαν μπλούζες, καπέλα, εμφιαλωμένα νερά. Δεν είχε catering και ομιλίες. Ταυτόχρονα, χιλιάδες μαθητές απέφυγαν το μαρτύριο της αναγκαστικής συμμετοχής σε εκδηλώσεις ενηλίκων.
Αντί γι αυτά, είχαμε συγκεντρώσεις και πορείες χιλιάδων νέων σε πολλές πόλεις. Αυθόρμητες και ζωντανές, δεν εξέφρασαν απλά ανησυχία, αλλά αμφισβήτησαν το πολιτικό σύστημα που επιμένει στην οικονομική μεγέθυνση. Έστρεψαν το βλέμμα και στην άγρια φύση – όχι μόνο στις «ευφυείς καινοτομίες». Έδωσαν νόημα στον εορτασμό μιας Ημέρας που είχε εκφυλιστεί σε «σαββατοκύριακο καθαριότητας» ή φιέστα εξαγνισμού όσων καταστρέφουν το περιβάλλον τις υπόλοιπες 364 μέρες.
Η αμφισβήτηση δεν παράγει αποτέλεσμα. Χρειάζεται όμως, όταν, π.χ., ακούμε για «Πράσινη Βίβλο» της Περιφέρειας: Μια τρικυμία επενδυτικών καινοτομιών και «καλών πρακτικών» από μια Περιφερειακή Αρχή που θυμάται το «πράσινο» μόνο όταν προσελκύει επενδυτές.
Η αμφισβήτηση χρειάζεται όταν η Κυβέρνηση και η Περιφερειακή Αρχή αντιμετωπίζουν τις «πράσινες» επενδύσεις όπως τις εξορύξεις: οικονομικά προνόμια, παροχή δημόσιας γης, απαλλαγή από περιβαλλοντικούς όρους. Έτσι, ακόμη και οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας συχνά καταλήγουν σε φαραωνικά έργα που ισοπεδώνουν άθικτες φυσικές προστατευόμενες περιοχές.
Καλοδεχούμενη, λοιπόν, η διαμαρτυρία των νέων – κι ας μην προβλήθηκε όσο οι φιέστες των χορηγών.
