Νύχτα· ταριχευμένες αλήθειες.
Ο Πύθωνας στην κοιλάδα του Απόλλωνα ξανά, έψαχνε γεωμετρίες νιότης. Λύγισε ο χρόνος στις ανακοινώσεις του θανάτου.
Τούτη τη φορά τρόμαξαν και οι λύκοι, ούρλιαζαν μαζί τους παιδιά, φοιτητές, κόρες με κρίνα, στη γραμματική του μηνύματος που ποτέ δεν έφτασε.
«Θα αργήσω».
Στα μηδενικά του λεξικού της ευθύνης όνειρα ευαγγελισμών που εξαντλήθηκαν στο δίκαιο μίας ανεμώνης υδρογονανθράκων.
Ντίνα, αυτήν την ευκαιρία ζωής δεν μπορεί να την χάσεις. Κι αυτή χωρίς το πόδι της δεν την έχασε. Ζητά να μάθει πού έθαψαν το άλλο.
Ξημέρωσε στο αμφιθέατρο του μαντείου —βουβαμάρα— κανένα όνομα γνωστό δεν ακούσαμε, μόνο επίσημες αναστάσεις σε αδήλωτες ενοχές.
Σώθηκαν οι διπλανοί σου;
11.22΄ — τα ένστικτα της επιβίωσης εξαϋλώθηκαν· στην πειθαρχία της κόλασης έφτασε κι ο συρμός που κουβαλούσε χιόνι απάτητο σε μια σάπια Ελλάδα.
Αντώνης Δ. Σκιαθάς Φλεβάρης και πάλι Και με την ιδιότητα του Χημικού Μηχανικού
