Η Ελένη Ατσάλη, μια γυναίκα που έζησε με το βάρος των προσωπικών της αγώνων, θα επιστρέψει σήμερα στην πατρίδα της, τον Πύργο, για το τελευταίο «αντίο». Στις 4:00 το απόγευμα, η σορός της θα αποχαιρετηθεί από την οικογένειά της και τα αγαπημένα της πρόσωπα, στον Ιερό Ναό των Αγίων Πάντων Πύργου.
Το τραγικό τέλος της, στα χέρια ενός άλλου τρόφιμου του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αθηνών πριν από μερικές ημέρες, ήρθε ως ένα ξαφνικό χτύπημα, που έκοψε τη ζωή της με τον πιο φρικτό και άδικο τρόπο.
Η Ελένη, που είχε εισαχθεί για νοσηλεία και είχε περάσει ήδη μια ζωή γεμάτη δυσκολίες, δεν πρόλαβε να ζήσει την ελπίδα για μια καλύτερη πορεία. Αντί για τη βοήθεια που έψαχνε, βρέθηκε αντιμέτωπη με τη βία και τη σιωπή ενός νοσοκομείου που, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, δεν είχε καν φροντίσει να ενημερώσει την οικογένειά της -όπως κατήγγειλαν μιλώντας στην εφημερίδα «Πατρίς» συγγενικά της πρόσωπα.
Οι δικοί της άνθρωποι έμαθαν για τον θάνατό της από μια τηλεοπτική εκπομπή και όχι από τις αρχές του νοσοκομείου, κάτι που έκανε τον πόνο τους ακόμα πιο αβάσταχτο. Η αδιαφορία του συστήματος για την τύχη της είναι τόσο σκληρή όσο και ο θάνατός της.
Αυτή η αδικία, το γεγονός ότι η ζωή της δεν είχε καν την ευκαιρία να ολοκληρωθεί με τη φροντίδα που της άξιζε, αφήνει πίσω της μια οικογένεια να θρηνεί και να προσπαθεί να κατανοήσει τον πόνο της απώλειας. Όσοι την ήξεραν, λίγοι αλλά έντονα, θα την αποχαιρετήσουν με σεβασμό, αλλά και με ένα αίσθημα αναπάντητης αγωνίας για όσα δεν πρόλαβε να ζήσει.
Η κηδεία της δεν θα είναι μια μεγάλη τελετή, δεν θα υπάρξουν πλήθη ούτε λυγμοί από πολλούς ανθρώπους. Θα είναι μια μικρή, πονεμένη αποχαιρετιστήρια πράξη για μια γυναίκα που πάλεψε με τους δικούς της δαίμονες, αλλά δεν κατάφερε ποτέ να βρει την ειρήνη.
Στον τόπο που μεγάλωσε, στον Πύργο, η Ελένη θα επιστρέψει στη γη, σε ένα «αντίο» που θα είναι γεμάτο σιωπή και μια αίσθηση απώλειας που δεν μπορεί να εξηγηθεί. Για την οικογένειά της, το χτύπημα είναι ανεξίτηλο. Το να μάθουν για τον θάνατό της από άλλους, αντί από τους αρμόδιους φορείς, αποτελεί ένα δεύτερο πλήγμα.
Η Ελένη δεν ήταν μια γυναίκα που η ζωή της ήταν γεμάτη από φώτα και χαρές, αλλά ακόμα και σε μια ζωή γεμάτη σκιές, άξιζε να αποχαιρετηθεί με σεβασμό.
