Άλλη μία μεγάλη απώλεια για το παγκόσμιο σινεμά. Ο σπουδαίος ιρανός σκηνοθέτης Αμπάς Κιαροστάμι πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
«Ο Αμπάς Κιαροστάμι που ταξίδεψε στη Γαλλία για θεραπεία, πέθανε» μετέδωσε το ημί-επίσημο πρακτορείο ειδήσεων Isna. Τον θάνατό του επιβεβαίωσε η ακαδημία κινηματογράφου του Ιράν.
Ο Κιαροστάμι είχε διαγνωστεί με γαστροεντερικό καρκίνο τον Μάρτιο του 2016 και είχε υποβληθεί σε σειρά εγχειρήσεων.
Γεννήθηκε στην Τεχεράνη το 1940. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Τεχεράνης. Καταπιάστηκε αρχικά με τα ζωγραφική, ασχολήθηκε για ένα διάστημα με την εικονογράφηση παιδικών βιβλίων, ενώ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 εργάστηκε στο χώρο της διαφήμισης.
Η πρώτη του ταινία ήταν το 12λεπτο «Το Ψωμί και το Δρομάκι» του 1970, μία νεο-ρεαλιστικού τύπου ταινία για τη συνάντηση ενός αγοριού με έναν άγριο σκύλο.
Η αναγνώριση ήρθε με την «τριλογία του Κόκερ» (δηλαδή των ταινιών Where is the Friend’s Home?, Through the Olive Trees και Life, Nothing More).
Γύρισε περισσότερες από 40 ταινίες, βραβεύτηκε πολλές φορές, ενώ κέρδισε Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών με τη «Γεύση του Κερασιού».
Το 1999 κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Βενετίας με την ταινία «Ο Άνεμος Θα μας Πάρει».
Υπήρξε εκφραστής της γενιάς των σκηνοθετών του ιρανικού «Νέου Κύματος», κύρια χαρακτηριστικά του οποίου συνιστούν οι ποιητικοί διάλογοι και η αλληγορία.
Από τις τελευταίες του ταινίες ήταν το «Γνήσιο Αντίγραφο» με τη Ζιλιέτ Μπινός και το «Κάτι σαν Έρωτας».
Πέρα από το κινηματογραφικό του έργο, ο Αμπάς Κιαροστάμι αφήνει πίσω του πλούσιο έργο και σε άλλους τομείς της τέχνης: εκθέσεις φωτογραφίας, ποίηση, μικρού μήκους ταινίες.
Η συνέχεια και η αλλαγή, η ζωή και ο θάνατος αποτελούν θεματικές που απασχόλησαν ιδιαιτέρως το σινεμά του Κιαροστάμι.
Ο σκηνοθέτης υπήρξε ένας από τους λίγους κινηματογραφιστές που έμεινε στο Ιράν μετά την επανάσταση του 1979. Ο ίδιος θεωρούσε αυτή την απόφαση πολύ σημαντική για την πορεία του ως κινηματογραφιστή.
«Όταν ξεριζώνεις ένα δέντρο από το έδαφος και το μεταφέρεις από το ένα μέρος στο άλλο, το δέντρο δεν θα ξανακάνει καρπούς. Και αν κάνει, οι καρποί του δεν θα είναι τόσο καλοί όσο ήταν στην πατρίδα του. Είναι ο νόμος της φύσης. Νομίζω ότι εάν εγκατέλειπα τη χώρα μου θα ήμουν το ίδιο όσο αυτό το δέντρο» τόνιζε σε συνέντευξή του.
