Ο Πάνος Κοκκινόπουλος δεν είναι απλώς ένας σκηνοθέτης. Είναι ένας κόσμος ολόκληρος: Με τη ματιά του πίσω από την κάμερα διεισδύει στα έγκατα της ανθρώπινης ψυχής, αναζητώντας, μέσω της τέχνης του, το γιατί της πιο σκοτεινής πτυχής μας. Και τα καταφέρνει. Τώρα είναι έτοιμος να επιστρέψει στη μικρή οθόνη. Καιρός ήταν.
«Πάντα μου άρεσαν τα θρίλερ. Κυρίως μου άρεσε ο Χίτσκοκ. Τον θεωρούσα τον μεγαλύτερο δάσκαλο. Το πρώτο βιβλίο για τον κινηματογράφο που διάβασα ποτέ μου ήταν το «Χίτσκοκ-Τρυφό», με συνεντεύξεις που πήρε ο Τρυφό από τον Χίτσκοκ. Ετσι ξεκίνησα να κάνω και σινεμά. Χωρίς να είναι διανοούμενος, ο Χίτσκοκ έκανε τις πιο απόλυτες ταινίες που μπορεί να κάνει ένας σκηνοθέτης. Εκανε, πρώτος, μια ταινία μονοπλάνο, τον «Βρόχο» και μετά έκανε την ταινία με τα πιο πολλά cut στον κόσμο.
Με ενδιαφέρει το έγκλημα. Πάντα με ενδιέφερε. Πως περνάει δηλαδή κανείς το όριο, αυτήν την περίφημη λεπτή γραμμή. Γιατί όλοι είμαστε εν δυνάμει δολοφόνοι. Πέρα όμως από αυτά που κάνω εγώ στην τηλεόραση υπάρχουν πολύ μεγαλύτερα εγκλήματα, υπάρχει ο πόλεμος. Στον πόλεμο σκοτώνεις και παίρνεις μετάλλιο, επιβραβεύεται ο θάνατος. Κάτι που απαγορεύεται στην κοινωνία. Κι ένας λόγος που όλοι οι serial killers λαμβάνουν γράμματα θαυμαστών, πιστοποιεί ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι αντικείμενα λατρείας. Είναι άνθρωποι που κάνουν μόνον ό,τι ο θεός μπορεί να κάνει -αφαιρούν μια ζωή. Ξεπερνάνε την κοινωνία, την ηθική, τα ηθικά πλαίσια. Και έτσι γίνονται μικροί θεοί.
Ενα από τα εγκλήματα που με έχουν ταράξει πιο πολύ και με το οποίο δεν έχω καταπιαστεί κι ούτε πρόκειται είναι η υπόθεση Δουρή… Δεν μπορώ καθόλου την παιδοφιλία. Κι όμως βλέπουμε το φαινόμενο να εξαπλώνεται. Εχει πάρει απίστευτες διαστάσεις σήμερα».
