Οξύτατη κριτική στην πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και στη διαπραγμάτευση επί υπουργίας Γιάνη Βαρουφάκη άσκησε ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννης Στουρνάρας από το βήμα εκδήλωσης που διοργάνωσε το Ελληνικό Παρατηρητήριο (Hellenic Observatory) του London School of Economics.
Αφορμή στάθηκε ομιλία του τότε γενικού γραμματέα δημοσιονομικής πολιτικής του υπουργείου Οικονομικών Νίκου Θεοχαράκη, ο οποίος χαρακτήρισε σχεδόν αποικιοκρατική την κυβέρνηση Σαμαρά στην οποία μετείχε ως υπουργός ο κ. Στουρνάρας.
Λαμβάνοντας το λόγο στη συνέχεια, ο διοικητής της ΤτΕ εξέφρασε την λύπη του για την κομματικοποιημένη ομιλία του κ. Θεοχαράκη και τόνισε ότι οι «γενναίες διαπραγματεύσεις» που διεξήγαγε ο κ. Θεοχαράκης μαζί με τον Γιάνη Βαρουφάκη, κόστισαν στον ελληνικό λαό 86 δισ. ευρώ.
Αυτό ήταν -όπως είπε- το τρίτο μνημόνιο και οι περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων που επιβλήθηκαν μετά από εκροές καταθέσεων ύψους 45 δισεκ. ευρώ.
«Και αυτοί οι περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων επιβλήθηκαν για να διαφυλάξουν τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα υστέρα από τις “γενναίες διαπραγματεύσεις” του κ. Θεοχαράκη και του κ. Βαρουφάκη» ανέφερε.
Οι ίδιες διαπραγματεύσεις κατέληξε σκωπτικά «οδήγησαν στην αλλαγή του ονόματος από τρόικα σε θεσμούς, και μετακίνησαν την τρόικα από τα υπουργεία στο Χίλτον».
Ο κ. Στουρνάρας έκανε, τέλος, λόγο για έντονη κομματικοποίηση της ελληνικής πολιτικής, που αποκλείει τη συναίνεση και υποβαθμίζει την τεχνογνωσία στο βαθμό που δεν είναι κομματικοποιημένη. «Ο όρος “τεχνοκράτης” φέρνει στο νου αρνητικούς συνειρμούς και θεωρείται σαφώς υποδεέστερος από τον όρο “πολιτικός”», εξήγησε ο διοικητής της ΤτΕ.
Κλείνοντας ο κ. Στουρνάρας υπογράμμισε:
«Οι παρατεταμένες διαπραγματεύσεις των διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων με τους Ευρωπαίους εταίρους και το ΔΝΤ κατά την περίοδο της κρίσης μάς άφησαν μια πολύτιμη παρακαταθήκη: Η ανάλυση των γεγονότων, η τεχνογνωσία και οι ακριβείς προβλέψεις είναι απολύτως αναγκαίες και δεν μπορούν να υποκατασταθούν από την πολιτική βούληση. Ευελπιστώ ότι αυτό το παράδειγμα δεν θα ξεχαστεί και ότι οι κυβερνήσεις στο μέλλον θα διακρίνουν πιο καθαρά την αναγκαιότητα και τα πλεονεκτήματα της ανεξάρτητης, εξωτερικής γνώσης και τεχνογνωσίας».
