Στα εργασιακά δικαιώματα, αλλά και στην κατάσταση που επικρατεί στη χώρα εξαιτίας της πανδημίας, αναφέρεται το ΜέΡΑ25 στο μήνυμά του για την Πρωτομαγιά.
Το ΜέΡΑ25 τονίζει ότι «η φετινή Πρωτομαγιά βρίσκει τους εργαζόμενους της χώρας – όπως και τον γενικό πληθυσμό της – για άλλη μια χρονιά σε καραντίνα, όχι μόνο λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, αλλά κυρίως λόγω του εξοβελισμού των όποιων ελάχιστων – από τα μνημόνια – εργασιακών δικαιωμάτων έχουν απομείνει στον τόπο».
Προσθέτει ότι «το μέχρι πρότινος κεκτημένο του 8ώρου εργασίας έχει μπει πλέον και επισήμως στο στόχαστρο της παρούσας μνημονιακής κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη, μιας κυβέρνησης που μαζί με τις προηγούμενες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ έχουν μετατρέψει τους εργαζόμενους σε στρατιές ενοικιαζόμενων, δανειζόμενων εργαζομένων σε κρατικοδίαιτους ή “ομιλοδίαιτους” εργολάβους, χωρίς δικαιώματα, χωρίς άδειες, χωρίς ωράρια, χωρίς πληρωμένες υπερωρίες, χωρίς πλήρη εργασία και ασφάλιση, χωρίς αξιοπρεπή μισθό, χωρίς συλλογικές συμβάσεις εργασίας».
Το ΜέΡΑ25 κάνει λόγο για «κεκτημένα που, μετά από 11 χρόνια βάρβαρης επίθεσης των μνημονίων, έγιναν ζητούμενα».
Και υπογραμμίζει: «Mετά την κορονοϊό εποχή και με τον κ. Χατζηδάκη ως Superman της τρόικας και της εργοδοσίας, γίνονται ακόμα πιο δύσκολα να διασφαλισθούν. Με μια συντηρητική, αντεργατική, μνημονιακή κυβέρνηση, που λειτουργεί ως φερέφωνο της τρόικας, του ΣΕΒ, των funds και της ολιγαρχίας. Με έναν συνδικαλισμό που, στις πιο “επίσημες” τάξεις του, έχει καταντήσει εργοδοτικός και κυβερνητικός. Αλλά και μια επιθεώρηση εργασίας. που απλώς παρακολουθεί σιωπηλά και στωικά, ο κόσμος της εργασίας στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο έχει να δώσει ακόμα πολλούς μεγάλους και αδιάλειπτους αγώνες».
Οι διεκδικήσεις μας, σημειώνει το ΜέΡΑ25, «πρέπει να υπερκεράσουν ακόμα και τα πρώην κεκτημένα, καθώς ο αυτοματισμός που παρεισφρέει στην παραγωγή και η τεχνολογία πρέπει να υπηρετήσουν την κοινωνία και όχι την ολιγαρχία. Με τις σύγχρονες μορφές πάλης που αναδύονται δίπλα στις ήδη παραδοσιακές, για να απαιτηθούν μικρότερα ωράρια πλήρους απασχόλησης (όπως δειλά έχει αρχίσει να συμβαίνει σε κάποιες χώρες της Ευρώπης και του κόσμου), πλήρη ασφάλιση, πληρωμένες υπερωρίες, νόμιμες άδειες, κατάργηση της ενοικίασης της εργασίας, αξιοπρεπείς και καλύτερους μισθούς και βέβαια συλλογικές συμβάσεις εργασίας».
